Dubai.. tja, als je er toch moet overnachten dan maar meteen een dagje eraan plakken. En wat een bizarre stad is dat zeg. Ooit was er woestijn, inmiddels de mooiste en duurste gebouwen en kan niet bestaat niet, althans, zo komt het op mij over. Zolang de geldkraan maar blijft stromen, evenals de olie uiteraard want daar tussen zit een duidelijk verband.

Na een korte nacht (late aankomst en ellenlange rij voor immigratie) vol verwachting op pad, gewapend met plattegrond, fototoestel en creditcard, zoals een echte toerist betaamd.

Ben maar bij het hoogste gebouw begonnen, Burj Khalifa en terwijl ik nog enigszins slaperig met een koffie in de hand door de Dubai Mall slenter snap ik opeens waar Karen’s berichtje over haaien in een winkelcentrum aan refereert. Bizar! Maar wél gaaf, hebben ze niet in winkelcentrum Bloemendaal… Het duiken maar achterwege gelaten, ik geef toch de voorkeur aan de zee, al moet ik toegeven, het is een best wel groot ‘aquarium’. Een shopping mall verderop kun je skiën en tussen al die idioterieën door zo ongeveer alle kledingmerken te koop die ik ken (en niet ken). Alles is tot in de puntjes verzorgd en ziet er tip top uit, marketing snappen ze hier wel. Zelfs voor een niet zo ontzettende shopaholic is het leuk om te aanschouwen. Desalniettemin moet het niet te lang duren en na twee ritjes ben ik die taxi’s al zat, moet toch anders kunnen. Ik maak een flinke misrekening met de afstand want even van Souk Madinat naar the Palm lopen bleek echt een belachelijk idee. Ik was sowieso de enige die daar op straat liep, had me toch tot nadenken moeten zetten. Dacht langs het strand te kunnen maar alles afgezet met grote poorten en muren. En anders wel een strenge bewaker die je niet doorlaat 😦
Kortom, bij de eerste blaar toch maar weer een taxi ingedoken, missie gefaald. Goede keuze want het bleek alsnog ruim 10 km te zijn en dat is best veel in het brandende zonnetje. Eenmaal bij Atlantis Hotel aangekomen blijk je ook daar niet welkom te zijn als je er niet logeert, en aangezien ik m’n bikini niet bij me had voor het mega Aqua Park besluit ik dat het wel genoeg geweest is; waar is de oude stad?

Hup, taxi naar metro station en half uurtje later sta ik in een compleet andere wereld. Geen luxe, geen marketing (althans, geen effectieve / onderscheidende) maar volop bedrijvigheid, dhows op de rivier, en gezellige Iranese oude mannetjes in de primitieve maar heerlijk ruikende Spice Souk. Na de zoveelste gedroogde citroen te hebben geroken en uitleg over Indigo te hebben aangehoord (een training “hoe onderscheid je je van je concurrent” is nog niet doorgedrongen in de souks) pak ik een bootje naar de overkant en zit vervolgens heerlijk in het zonnetje aan een Lebanese late lunch/ vroeg diner, kijkend naar alles wat op the Creek voorbij vaart.

Als ik terugdenk aan Dubai was dat toch wel mijn momentje van de dag, hoe imposant ook de rest moge zijn. Oja, en die heerlijk ruikende fontein vol met bloemblaadjes, wil ik ook thuis…

Snel door naar m’n eindbestemming, de Filipijnen.