En zo sta je na 8 uur vliegen ’s avonds in een wederom ellenlange rij voor de immigratie, ditmaal in Manilla. Met veel moeite krijg ik 1000 Pesos uit een ATM geperst (hetgeen ongeveer 18 euro is) en ik deel een taxi met een Iers stel richting Ermita, de wijk met de meeste hotelletjes. Gelukkig was m’n reservering goed aangekomen en rond enen kan ik in bed duiken. Wederom laat slapen en vroeg op maar na een enerverend dagje Manilla (steaming hot and ridiculous busy) plof ik vervolgens tevreden neer op het terrasje bij het hotel. Ik heb Citibank gevonden (hetgeen een goede werkende ATM betekent die meer geld geeft dan de eerder genoemde 18 euros), alvast een interne vlucht geboekt en door Rizal park en Intramuros, de oude ommuurde stad, geslipperd. Best aardig, mooie kathedraal bovendien. Uiteraard veel Spaanse invloeden. Ruim 85% van de bevolking is rooms-katholiek en daarmee is het volgens mij wel het meest christelijke land van Azië. Wát een geloofsijver.. Er schijnen zelfs plaatsen te zijn waar burgemeesters aan exploitanten van bussen, taxi’s en andere vormen van openbaar, zoals de duizenden tricycles, geen vergunning geven als er niet ergens een wervende spreuk voor het geloof op het voertuig is geschilderd. En als ik zo om me heen kijk geloof ik dat meteen. ‘Praise the lord’ in groot formaat letters achterop een tricycle is nog bescheiden, soms zie je complete passages uit de bijbel op achterkanten van busjes gekalligrafeerd. Handig voor als je niet zo bijbelvast bent.

Na de Spanjaarden kwamen natuurlijk de Amerikanen en ook zij drukten er duidelijk hun stempel op. De vele bontgekleurde jeepneys zijn oude Amerikaanse legerjeeps die zijn omgebouwd tot bus, vrijwel iedereen spreekt Engels en de fastfood restaurants zijn alom aanwezig. Ik ben natuurlijk nog maar net gearriveerd maar het lijkt erop dat al deze Europese en Amerikaanse invloeden in combinatie met de Aziatische mentaliteit een interessante mengelmoes heeft opgeleverd.

Een nieuw land, nieuwe ervaringen.
Hoe dan ook, die eerste dag zit ik dus redelijke uitgeteld op het terrasje. Ik heb bijzonder gezelschap van drie wat oudere heren (@Rozan: allen zonder zegelring maar dat gegeven nagelaten passen ze exact in het profiel). De 1e is een Nieuw Zeelander die z’n hele leven bij z’n moeder heeft gewoond. Nu ze is overleden reist hij zes maanden per jaar, hoofdbestemming Rusland en Azië. 3x raden wat de overeenkomst is.. De 2e blijkt veteraan van the US Special Forces. Vol met vreselijke Irak & Afghanistan verhalen, tattoo’s, schotwonden en nachtmerries. 3e is een (ook) ietwat verwarde Amerikaan, met strohoed en zonder geheugen, het laatste verloren door een val bij een waterval waar geen water was. Blijkbaar wist hij nog wel z’n bankrekening te herinneren want hij had net 8 maanden in Guatemala rondgebracht en liep na deze introductie een half uur te bazelen over z’n Guatemalteekse kalender. Dus… ik zeg: je moet geluk hebben om zo’n gezelschap bij elkaar te vinden, toch?
Twee van de drie vertrekken een uurtje later wanneer de Filippijnse vriendinnen uit de hotelkamer arriveren, ieder zo’n 30 tot 40 jaar jonger dan hun ‘vriendjes’. Oja, was ik even vergeten. noem het eerste dag naïviteit 😦 . Het schijnt dat veertig procent van de buitenlandse mannen naar de Filippijnen komt voor sekstoerisme.

Hoofdschuddend kijk ik ze na en bestel een Pad Thai voordat ik richting busstation vertrek voor de nachtbus richting Banaue. Zou een rit van zo’n 9 uur moeten zijn voor ongeveer 350 km. Ben benieuwd!