Na een ochtendje genieten in het prachtige Botero museum (naast veel Botero ook mooi werk van o.a. Picasso en Dali) en van een stukje mis in de grote kathedraal (feestdag ivm Semana Santa) neem ik de bus van Bogota naar Villa de Leyva. Een klein en pittoresk plaatsje op 4 uur rijden noordwaarts van het grote Bogota. Van zo’n 7 mln inwoners naar nog geen 10.000 inwoners.

Het was in Bogota heerlijk zonnig en warm (best bijzonder want ligt toch boven de 2600 meter), maar onderweg naar Villa de Leyva barst er een enorm onweer los, inclusief flinke hagelstenen. Semana Santa is dus begonnen dus half – zo niet heel – Colombia is onderweg naar familie of een vakantiebestemming, busje zit dus stampvol met kinderen en die vinden het geluid van de hagelstenen maar wat spannend. Ruitenwissers van het bejaarde minibusje kunnen het weer niet bepaald aan en compleet beslagen en stapvoets rijden we over de ‘snelweg’ en door de grote plassen, ik vrees dat m’n rugzak achterin/ onderop ook niet droog blijft (en, naar bleek later, die vrees was niet ongegrond). Bizar hoe het ineens kan omslaan. Hoe dan ook, even onverwachts dat het begon houdt het ook weer op en staan de verkopers van allerhande etenswaren weer op de ramen te kloppen, gretige afname in het busje, past altijd nog meer in de meegebrachte tassen. De chauffeur rijdt de rest van de rit alsof z’n leven ervan afhangt en haalt de verloren tijd keurig in.

Villa de Leyva, een plaatsje op ruim 2000 meter met allemaal mooi gerestaureerde koloniale gebouwen is een mooie, prettige (bijna) laatste bestemming. Een groot plein met grove keien en rondom lage witte oude huizen + oude kerk waar ’s avonds iedereen op de trappen een biertje of jugo drinkt en er is altijd wel iemand die wat muziek maakt (of een poging doet tot..). Variërend van traditionele folklore tot bijzonder creatieve Pink Floyd en Stones covers. Mijn favoriet is een jongen met saxofoon, rastahaar en mega zonnebril. Super leuke sfeer en het schaars verlichte plein met de donkere bergen erachter maken het extra bijzonder. Hij was er elke avond dus mocht je ooit nog eens in de buurt zijn, ga zeker luisteren onder genot van een biertje.

Op dinsdag voel en zie je de ‘gele koorts’ toenemen, steeds meer gele voetbalshirtjes en om 19.00 u staan overal televisies buiten zodat iedereen die wil de wedstrijd kan volgen. Het is hier net als overal ter wereld, tot en met de laatste minuut blijven ze erin geloven maar nee, Venezuela maakte het enige en beslissende doelpunt. Desalniettemin is Colombia geplaatst voor world cup dus geen desastreuze gevolgen en de teleurstelling is ook weer niet al te groot.

De volgende avond is er een mis in de kerk op het plein en is men ook al druk bezig met de voorbereidingen voor de beeldenoptocht; de gele koorts gaat vloeiend over in Semana Santa koorts. Alles wordt stevig vastgezet (want zou natuurlijk jammer zijn als zo’n heilige tijdens de tocht van z’n voetstuk valt, kunnen we niet hebben zo rondom Pasen) en vervolgens versierd met bloemen en allerhande glimmende doeken. Ter afsluiting een openluchtorkest op het plein, waarbij composities van de bekende Beatles nummers de overhand hebben. Je moet ervan houden. Ik trok het in ieder geval niet tot het einde, met excuus richting de jeugd van Villa de Leyva e.o. die er vast en zeker hard voor geoefend hadden.

Overdag schijnt de zon volop en met een lekker windje is het heel aangenaam slenteren. De bougainville weerkaatst haast op de wit geverfde huizen en ik bedenk maar weer eens dat Paskal /Bløf gelijk heeft met zijn mooie tekst.

Het is een toeristisch plaatsje maar tegelijk erg gemoedelijk. Iedereen gaat z’n gang en doet wat ie moet doen (wat meestal bijzonder weinig lijkt te zijn) en er zijn volop leuke straatjes, gezellige binnenplaatsjes, goede restaurantjes en wandelpaden in de heuvels in. Al met al leuke afwisseling, iets wat eigenlijk al wel de hele vakantie het geval is, van heel basic tot lekker luxe, van luieren tot actief bezig zijn, en van lokale eettentjes tot de wat meer toeristische restaurants; prima mix van te maken.

Toevallig lees ik op internet iets over een soort ‘Gaudi / Dali huis’, casa Terracota genaamd en gelegen even buiten het stadje. Snel gevonden en inderdaad nogal bijzonder met enkel ronde vormen, uitstulpingen en volop creatieve uitingen van de ontwerper architect Octavio Mendoza Morales. Denk wel dat het het grootste aardewerk gebouw ter wereld is? Wel gaaf als je zoiets bedenkt en dan ook gewoon gaat bouwen, al lijkt het er niet op dat er ook daadwerkelijk iemand woont, wat volgens mij wel het oorspronkelijke plan was. Je kunt het nu van binnen en buiten bekijken voor nog geen twee euro, denk wel dat het in de volgende versie van lonely planet vermeld wordt. Al is het interessant om te zien hoe snel sites als tripadvisor en consorten de markt lijken over te nemen, althans, zeker aangaande twee basisbehoeften, namelijk eten en slapen. Veel tentjes hebben trots hun eervolle vermelding / certificaat van tripadvisor duidelijk zichtbaar bij entree hangen en met de vele wifi mogelijkheden is het snel commentaren checken.

Op de terugweg van casa Terracota loop ik langs een klein vegetarisch restaurantje (naamloos en niet in LP of op eerder genoemde site maar alle tafeltjes zitten vol, het kan dus ook zonder :-), en ik besluit aan te schuiven voor het menu van de dag. Deze lunches zijn bijna altijd een goede deal en lekker bovendien. Halverwege loopt er een heel oud en krom vrouwtje binnen, ik denk eerst dat ze komt bedelen maar al snel blijkt dat ik me vergis. Ze heeft allerlei bosjes gemengde en heerlijk geurende kruiden bij zich en deze vinden gretig aftrek bij zowel restaurantje als klanten. Ze woont in de heuvels nabij en schijnt elke dag met een grote zak versgeplukte mix van kruiden door het dorp te lopen en ik begrijp dat legio restaurantjes vaste klanten zijn. Mooi om te zien!

Via een laatste dag in Bogota, alwaar de straten en kerken barstensvol zijn i.v.m. viering van Goede Vrijdag en waar ik met moeite een plekje vind in het piepkleine en sinds 1816 geopende restaurantje La Puerta Falsa, maar waar ik uiteindelijk toch een tamales kan bestellen (daar waar ze al die jaren reeds bekend om staan) en waar ik de 98 schilderijen en beelden van het kleine kerkje Santa Clara bekijk, vlieg ik in de nacht naar New York.

Weet niet precies wat de piloot heeft gedaan maar lijkt erop dat hij een stukje afgesneden heeft. We komen een vol uur eerder aan dan gepland, tel daarbij op een uur tijdsverschil en je begrijpt dat ik m’n best moest doen om snel wat slaap te pakken want met 5 uur vliegen zijn we dus al in NYC. De upgrade naar business class hielp daarbij overigens wel.

Nadat ik de bagage in een locker heb gegooid, niet dat er nog veel in die rugzak zat want ik had zo’n beetje al m’n kleding over elkaar heen aangedaan, dit om het effect van temperatuur verschil en gebrek aan jas te minimaliseren, pak ik de Air Train + metro en klein uurtje later, even over zevenen, loop ik door een nog bijna verlaten Washington Sq park.. De zon begint door te komen en de eekhoorntjes genieten van het feit dat er nog niet al te veel honden zijn. Wauw, wat een luxe toch weer dat ik hier weer loop, heerlijk!!

Ik ga heerlijk ontbijten bij m’n favoriete tentje in Soho en vervolgens een krantje in de zon lezen in Bryant park, ook al zo’n gaaf stukje stad. Groen, gezellig, rondom torenhoge wolkenkrabbers, op steenworp afstand van Time Square maar een oase van rust. Ik heb mega geluk met het weer want zodra de zon door is gekomen is het echt een mooie lentedag. Verder loop ik simpelweg uren door de stad, gewoon sfeer en energie van deze bijzondere stad opslurpen, heerlijk. Check ook nog even hoe ver men is met het 1WTC (al blijf ik Freedom Tower een mooiere benaming vinden). Is nog niet helemaal af maar al wel mega hoog. Straks 104 verdiepingen en 541 meter hoog. Ik klets wat met een man die net als ik probeert een fatsoenlijke foto te maken en we beginnen tegelijkertijd over Burj Khalifa (Dubai), nog altijd even stukje hoger. Hij leert me dat het van dezelfde architecten is, had ik eigenlijk zelf ook wel kunnen bedenken. Maar goed, alles in perspectief want over een paar jaar staat in Saudi Arabië de Kingdom Tower en deze zou dan bijna het dubbele van 1WTC moeten zijn, onwerkelijke hoogtes (en kosten om te realiseren) want ik vind dit al bijzonder hoog!

Versleten maar zeker ook voldaan kom ik ’s avonds weer op JFK aan, helaas vertraging maar ach, dan mooi de tijd om dit laatste geheugensteuntje ‘ op schrift’ te zetten. Het was weer een mooie reis!