Jeetje, wat duurde het ditmaal lang voordat ik eindelijk kon vertrekken. Elke Himalaya challenge funding actie of donatie zorgde er natuurlijk voor dat ik er elke dag meer zin in kreeg. Wát een mooie gesprekken en reacties, wát een super gave acties zijn er geweest en natuurlijk last but not least, wát een geweldige donaties! Bij elkaar heeft dit €11.308,- opgeleverd voor het Sisters for Sisters project. Een waanzinnig bedrag en een belangrijk deel van de €145.000 in totaal!

Maar goed, DE reis…
Na (te) hectische weken op werk ga ik dan eindelijk om 10 uur ’s avonds m’n rugzak inpakken om vervolgens een paar uur later door mijn lieve broer en schoonzus op Schiphol te worden gedropt.
Van slapen tijdens de vlucht komt weinig terecht, zeker niet wanneer mijn maag de combi van bier, gin tonic, wijn en een ontbijt niet blijkt te waarderen, god zij dank is het toilet vlakbij.. Echter, het was een goede start, met mijn toenmalig toekomstig lief.

Eenmaal in Kathmandu herken ik weer de heerlijke hectiek van twee jaar terug. De warmte, de geuren, de claxons, de drukte… Het grote verschil is dat nu alles keurig geregeld is. Er staat een busje klaar en binnen een half uurtje zijn we in hotel Himalaya, een meer dan prima hotel aan de rand van de stad. De lucht is ongekend helder en de bergen zijn goed te zien; “de bergen verwelkomen jullie”, aldus Kim West, directrice van VSO Nepal.

 

Safety briefing, bagagecheck en de eerste gezondheidscontrole. Elke dag worden bloeddruk en zuurstofgehalte gecontroleerd. M’n nagellak zorgt voor lichte verwarring van het apparaatje maar uitslag is goed. Ik heb zelfs een relatief lage bloeddruk. En dat terwijl ik zo’n groepsproces toch best spannend vind.

In de avond ontmoeten we tijdens het diner een groot deel van het VSO Nepal team. Ook wordt symbolisch de cheque voor het project overhandigd. Wat een waanzinnig bedrag!
Ondanks het heerlijke eten, het prachtige gerestaureerde huis en de buzz over wat komen gaat, kan ik om 10 uur m’n ogen nog amper openhouden. We zitten op kussens op de grond en ik ben blij met de muur achter me, mooi steuntje.

Inmiddels blijkt er ook een wijziging te zijn in het programma. Door een staking rijden er geen bussen, daarnaast doen ze ook onaardig tegen de bussen die wél rijden (lees kans op stenen gooiende demonstranten) en dus wordt er ivm veiligheids- maar ook praktische redenen voor optie 2 gekozen. Een vlucht naar Pokhara en dan de volgende dag vandaaruit verder. Het voordeel van deze wijziging is dat we mogen uitslapen, daarnaast kunnen we nog wat tijd in Pokhara doorbrengen, ook leuk.
En zo vertrekken we in een mini vliegtuigje van Buddha Air. We hoeven uiteindelijk toch niet te lopen naar het vliegveld hetgeen scheelt gezien de onhandige bagage. De grote rugzak blijft namelijk achter in het hotel en de rest van de spullen worden deels bij elkaar gegooid. De vlucht duurt nog geen half uurtje en biedt ook nog eens mooie witte bergtoppen.
Eenmaal in Pokhara stappen we over in wiebelende kano’s met, in ons geval, een ‘schipper(tje)’ van 12 jaar die ons vlotjes het Phewa meer overvaart. Daarna moeten we toch echt zelf aan de slag, het werd tijd. De eerste (kilo)meters in de hoogte worden gemaakt en al snel verstomt het gebabbel. 45 minuten later staan we bezweet en met rode hoofden bij de stupa. Geen seconde te vroeg want de zon gaat precies onder, nog wat nahijgend maak ik de ideale en tevens obligate foto. De vraag is dan natuurlijk; zijn wij erg langzaam of zijn we laat vertrokken?

De komende dagen zullen het uitwijzen. Morgenochtend 5 uur de wekker, nu nog snel even genieten van een heerlijk warme douche want dat zal er voorlopig niet meer van komen. Überhaupt geen douche, laat staan een warme…
Tot na de trekking!
Yvette