– Natuurlijk kon dat allemaal niet goed gaan, dat snap ik ook wel, maar ja, soms loopt het zoals het loopt. Relájate y disfruta de la vida… –

Jetlag in Atlanta zorgde namelijk voor een nacht van slechts 2.5 uur slaap. Vervolgens einde dag door naar Mexico, ubererend Guanajuato in om daar vervolgens rond 10-en te arriveren en direct het nachtleven in te gaan. Nica verhalen ophalen, uiteraard onder begeleiding van enige gin tonics. Less watery than the ones in Leon, dat tezamen met gebrek aan slaap had op zich een duidelijke waarschuwing moeten zijn. Maar goed, niet dus en een verjaardag moet toch ook gevierd worden…

Met een bont gezelschap tarten we de cocktail creativiteit van de barman om vervolgens naar Le Grille te gaan, the hip and trendy place to be. Ben blij dat ik m’n hakken nog aan heb (was overigens enige moment dat ik daar blij mee was) want compleet andere omgeving. Met ook compleet andere prijzen, techno muziek, uitsmijters bij de deur, grote dansvloer en.. quarenta y tres. Voor wie mij kennen, een likeur met een gevaarlijke historie. Maar nee, ook die waarschuwing laat ik links liggen, erger nog, ik laat de rest vrolijk kennis maken en laten zij het nu ook lekker vinden. Credit card momentje.
Volgende stop is een champagneria. Wist niet dat dat woord bestond maar prima om m’n Spaanse vocabulaire mee uit te breiden. Na een volgende stop voor wat quesadillas con nopales (mens moet toch eten en gelukkig altijd wel ergens een straatstalletje te vinden, zelfs diep in de nacht) arriveren we in de laatste nog open zijnde (en inmiddels meest vage) tent; Bar fly. Een avond van uitersten en daarmee een super introductie van het nachtleven van Guanajuato. Hier inmiddels plastic limonade bekers die met een of ander tequila goedje worden vol geschonken. Als ook deze tent gaat sluiten is het ook echt wel tijd om huiswaarts te keren en wat slaap te pakken. Had ik nu ook maar meteen een aspirine gepakt..

En dan dus the day after… Gelukkig valt de schade eigenlijk wonderbaarlijk genoeg mee. Ik bedoel, wederom extreem korte nacht en ik ben dan ook echt niet topfit maar met een verse jus d’orange wakker worden in t zonnetje op het plein voor de deur is een prima opstart van de dag. De rest van de dag slenteren we door het mooie stadje, af en toe stoppend voor een latte in het kader van ‘waar is de lekkerste te vinden’? (antwoord: in de shabby room @La Victoriana)

De lucht is strakblauw en de temperatuur midden 20, kortom, prima slipperweer.
Guanajuato blijkt een favoriete weekend bestemming te zijn voor mensen uit Mexico stad, buitenlandse toeristen zie je weinig.
Het schijnt dit weekend echt extreem rustig op straat te zijn, iets wat ik natuurlijk wel prima vind. Zelfs het (blijkbaar) bekende Callejon del Beso laat slechts een paar zoenende stelletjes zien (alles voor de foto) terwijl je volgens zeggen normaal dit straatje amper in kan. Uit betrouwbare bron hoor ik dat er een film zit aan te komen, ik ben alvast op de set geweest.

Het stadje ligt in een vallei met ondergrondse tunnels (overblijfsel van de zilvermijnen, daar waar de -relatieve- rijkdom vandaan komt) die vandaag de dag handig het verkeer buiten het centrum houden. Het historische centrum (world heritage site) heeft veel smalle bochtige straatjes en tussendoor gangetjes met trappen, vaak uitkomend op een leuk pleintje of bij een mooie kerk, een van de velen. Bomvol Spaanse architectuur uit de koloniale tijd met gekleurde zandstenen huizen. Precies waar ik van hou, zeker als het gecombineerd is met een grote universiteit want dat betekent vaak een levendige culturele agenda en een bont uitgaansleven. Best of both worlds. En dat is dus exact wat ik doe, enjoying the best of these worlds. Slapen kan op de terugweg in ’t vliegtuig (hoop ik althans).

‘s Avonds maak ik kennis met (o.a.) Myrna. Net terug uit Parijs en niet in een gemakkelijke periode van haar leven maar ik heb oprecht nog nooit iemand ontmoet met zo’n stralend expressief gezicht, ze is klein en tenger maar vult de ruimte direct met goede energie en een schaterlach. Ze komt rond 11 uur aanwaaien samen met een doldwaze vriendin die tevens haar zanglerares blijkt te zijn. Al vrij snel verplaatst het gesprek zich van adoratie voor en analyse van Wagner richting karaoke en zelfs in het rappe Spaans voel ik onmiddellijk nattigheid. Karaoke is voor mij al een no go area maar na wat opera-achtige uithalen van beide dames te hebben aangehoord weet ik zeker dat ik daar niet naast wil staan (en ook niet alleen trouwens). Niet dat mijn, toch duidelijke, ‘NO’ door de groep geaccepteerd wordt maar goed, we vertrekken eerst richting het huis van Myrna aangezien we hier geen kurkentrekker hebben om de Malbec te openen. Wie koopt er dan ook wijn met een kurk? Ik dus.

Na een lading trappen (dit plaatsje was een perfecte voorbereiding geweest op Nepal, op 2000m hoogte hier enkel maar omhoog of omlaag) arriveren we in een kleine kamer met 2 katten en een enorme versterker. En ja hoor, binnen een paar minuten is de wijn open en de tablet aangesloten. Inmiddels is er nog een tinderdate uit het nabij gelegen stadje aangesloten (de mensen die oorspronkelijk op het feestje zouden aansluiten zijn overigens nergens te vinden, tot zo ver Mexicaanse afspraken) maar het mengt allemaal soepel en zonder enig probleem.
En natuurlijk kom ik er niet onderuit, na allerlei Mexicaanse hits en diverse Frank Sinatra performances moet ik toch echt aan de bak. Ironisch genoeg begint na 1 minuut Malle Babbe (ja, je moet iets kiezen…) de ex-man van Myrna te schreeuwen dat het nu echt afgelopen moet zijn en we zijn verrassend snel het huis uit. Het was overduidelijk dat hij mijn Nederlandse katten gezang niet kon waarderen (heel vreemd..), wellicht had ik iets Franstalig moeten kiezen? Met de slappe lach verlaten we dus rapido het huis en uiteraard is de volgende stop de karaoke bar. Moet eerlijk toegeven, met gemak tot sluitingstijd uitgehouden en ja, af en toe ook meegedaan. Zo gelachen!

Naarmate de hoeveelheid drank bij alle aanwezigen toenam kwamen er zelfs verzoek- en telefoonnummers door, helaas slechts twee mensen tussen velen voor de Engelse nummers, niet geheel toevallig dezelfde twee mensen die de Mexicaanse tranentrekkers niet kenden dus die werden vertolkt door de rest. In de vroege ochtend blijkt er ook nog een salsatent open te zijn, de dames gaan direct helemaal los maar dat ging me toch echt te ver, zag er allemaal veel te professioneel uit. Er zijn grenzen, zelfs na vier uur ‘s nachts.

En dan word je de volgende ochtend langzaam wakker door het zonlicht wat door het hoge raam op je gezicht schijnt. Dit keer de aspirine voorzorgsmaatregel toegepast dus voel me goed en na t ontbijt met vers gebakken brood verkas ik met een boek naar het zonnige dakterras. Wat een oase! Met in mozaïek ingelegde tafeltjes, omringd door planten en gekleurde muurtjes. De gekleurde huizen weerspiegelen in de grote ruit, de geluiden van het pleintje beneden komen zachtjes door, eveneens gezang uit een van de vele kerken. Het centrum is zo goed als autovrij dus alle andere geluiden hebben voorrang. Boven alles uit natuurlijk de kerkklokken, met zoveel kerken is er altijd wel eentje die van zich laat horen. En dan kijk ik even op vanaf m’n boek, leun over t muurtje daar waar je een panoramische uitzicht hebt, mijmer wat weg om vervolgens te besluiten dat ik alle tijd van de wereld heb en dus straks een ayurvedische massage ga boeken.

Daar zit ik dan, te genieten in een plaatsje in Mexico waar ik een paar maanden terug nog nooit van gehoord had. En geloof het of niet, op dat moment komt de jongen die de planten aan t verzorgen is me een prachtige roos brengen met de woorden “Es un día precioso”. En weg is hij weer, haast nog voordat ik hem kan bedanken. Ik zoek middels spotify naar Wagner – Siegfried Idyll – en probeer te begrijpen waar men de avond ervoor over sprak; de spannende ‘Wagner’ stilte voor het laatste deel, waarbij er soms ook zelfs niets komt. Met of zonder begrip, het is mooi en maakt het geluksmomentje extra bijzonder.

De rest van de dag is eigenlijk net zo relaxed. Ik (ver)dwaal door t stadje en plof einde middag neer op een leuk levendig pleintje waarvan ik de naam niet weet. Een mezcal bij Bossanova om het af te leren en tegen die tijd komt de rest ook weer tot de levenden, getuige de messenger berichten althans. Ik slenter terug richting Plaza Baratillo maar we maken er vanavond een rustig avondje van. Rond half twaalf houden we het voor gezien, echter niet voordat ik een massage voor de volgende dag heb geboekt. Lessons learned from Istanbul zullen we maar zeggen.
Het is maar goed dat ik hier slechts een paar dagen ben anders zou het een eentonig verhaal gaan worden. Relaxte zonnige ‘slipper’dagen, goede gesprekken en lange nachten waarbij de mogelijkheden voor nog een laatste drankje oneindig lijken. Niet dat het eentonig is in realiteit, verre van, maar mogelijk wel op papier.

De laatste dag mis ik de geplande (vroege) yogales maar ben ik gelukkig wel op tijd voor de massage van de Braziliaanse Rosario. Ze weet duidelijk wat ze doet en het uur vliegt voorbij. De tijd vliegt sowieso voorbij en dus moeten we nog een soort van haasten om met het kabelbaantje naar boven te gaan. Beneden is het al een mooi stadje maar vanaf boven gezien toch weer een ander perspectief. Beetje Cinque Terre maar dan anders (en dan vooral ook zonder zee).

Op het laatst nog lichte Uber stress want het duurt ruim een half uur voordat chauffeuse Sandra bij het pleintje geraakt. Ook wel weer grappig, soort van video spelletje waarbij de Nissan Versa in de Uber app continue de verkeerde kant op ging. Vervelende was dat ik er niets aan kon veranderen maar goed teamwerk zorgde ervoor dat ik uiteindelijk toch nog vlotjes op het vliegveld beland. Aldaar een enorme rij maar gelukkig niet voor aeroméxico en tot mijn verrassing zegt de vriendelijke meneer aan de balie dat ik mee kan met een andere vlucht. Vertrekt over 10 minuten maar aangezien ik enkel handbagage heb kan dat volgens hem prima. Oké, als hij dat zegt.. en ja, hij had gelijk, verloopt soepeltjes, men wacht gewoon. Helaas vervolgens geen eerdere vlucht van Mexico city naar Amsterdam, sterker nog, vertraging, maar de KL’emme’ lounge maakt het wachten zo aangenaam mogelijk. Mét WiFi en dus prima om mijn geheugen te ondersteunen door het een en ander op te schrijven. En.. na het wachten een upgrade naar businessclass dus de bijna 10 uur durende terugvlucht verliep prettiger dan verwacht. Goed om wat slaap in te halen, geen overbodige luxe.