Het appartementje is perfect om te werken. De eettafel is tot bureau getransformeerd, de schuifdeur richting balkon is eigenlijk nooit dicht en de groene dichtheid van de trapsgewijze en verwilderde tuinen biedt een mooi uitzicht. Ontbijt, koffie en lunch wordt door mijn lief geserveerd op het balkon (inderdaad, een enorme luxe!) en ‘s avonds gaan we de stad in, slenteren we door de buurt of pakken we de metro voor een nieuwe buurt iets verderop. Soms vertrekken we samen, meestal spreken we daar af waar hij is beland. Soort van vooruitgeschoven post die de boel alvast verkend heeft. Porto de Leixões bijvoorbeeld blijkt geweldige lokale restaurantjes te hebben, de paprika’s en sardines komen zo van de grill en we worden daar omringd door stoere vissers, grote families en goedkope wijn.

Op mijn vrije dagen staat er meestal een museum op het programma. Dicht bij huis is het Fotomuseum, gevestigd in een voormalige gevangenis en met een enorme collectie oude camera’s.

Ook het Museu National Soares dos Reis is vlakbij, het oudste openbare kunstmuseum van Portugal en vernoemd naar de beeldhouwer waar ook veel en mooi werk van te zien is. De ontvangst laat zien dat het een overheids instelling is, vreselijk inefficiënt en vooral ongeïnteresseerd. Zo jammer want de verzameling is best indrukwekkend en omspant ruim 1000 jaar. Zo altijd wil ik de beelden aanraken, hoe heeft hij – en anderen – zo’n blok marmer weten om te vormen tot zulke verfijnde details, keer op keer. Overigens was hij een van vele kunstenaars die zich onbegrepen voelde, hij pleegde op zijn 41e zelfmoord. Nu geldt zijn werk als het beste van de Portugese beeldhouwkunst.

Feit is dat ik ruim twee maanden na thuiskomst pas mijn krabbels probeer om te zetten in deze blog. Nadeel is dat het extra hard werken is om het gevoel terug te laten komen, voordeel is dat er een natuurlijke filtering ontstaat. Je realiseert je wat ècht is blijven hangen. Serralves en Casa de Musica zijn dan toch wel de toppers voor mij. Oja, en de tuin van Palácio de Cristal. Prachtig uitzicht en niet te druk.

Onderstaand vind je mijn herinneringen aan Serralves.

Een werkelijk prachtig museum, omringd door een enorm park, een villa, een theehuis, garages en schuren met daarin ook nog de nodige kunst. Eigenlijk hadden we aan een dag maar net genoeg. Het museum zelf is een parel van de hand van Álvaro Siza Vieira. Minimalistisch, strak en wit. Vele malen indrukwekkender dan zijn hoge kolos New Orleans die thuis op de Kop van Zuid staat. Binnen in dit mooie gebouw zijn er momenteel twee grote tentoonstellingen. De gehele linkerzijde is in beslag genomen door Allora & Calzadilla, een samenwerkend duo, komend uit Amerika en Cuba, wonend in Puerto Rico. De tentoonstelling Entelechy brengt blijkbaar een aantal van hun bekende werken samen. Ik schrijf bewust ‘blijkbaar’ want we hadden er beiden nog nooit van gehoord. Het is een combinatie van bloemen, performance, geluid, video, fotografie en stilte.

De video installatie ‘the Great Silence’ maakt ons stil. Over Arecibo in Puerto Rico, een van de grootste, zo niet de grootste radiotelescoop ter wereld. Waarvan overigens eind 2020 het boven de schotel hangende platform met instrumentarium instortte, maar dat was nadat deze film gemaakt werd. De telescoop is ongetwijfeld van belang geweest bij diverse wetenschappelijke ontdekkingen maar deze korte film laat op een mooie manier de ironie zien van de altijd maar voortdurende zoektocht naar leven elders in de kosmos, terwijl we intelligente wezens op onze planeet Aarde, zoals de bedreigde papegaaien die in hetzelfde gebied leven, negeren. Vanuit het perspectief van de papegaai is die zoektocht maar eigenaardig. Prachtige, verstilde camerabeelden van de telescoop en zijn omgeving, met ondertiteld de overpeinzingen van de papegaaien. Mogelijk nog wel ergens online te vinden want lastig uit te leggen.

Aan de rechterkant van het museum heel ander werk, van Carla Filipe, een Portugese kunstenares en de expositie is net geopend. We schelen slechts 2 jaar, het is echt ongelofelijk hoeveel werk ze al heeft gemaakt. Het blijkt een collectie van 22 jaar werk te zijn; tekeningen, installaties, karton, sculpturen, veel getypte tekst (onder andere over Rotterdam) en collages, schilderijen, posters en wat al niet meer. Het is altijd leuk om een kunstenaar te ontdekken die je nog niet kent en vervolgens onbevooroordeeld (en onwetend) op zo’n tentoonstelling rond te lopen.

Vol indrukken en vraagtekens lopen we uiteindelijk weer naar buiten. Want ook daar veel te zien. Bijna verstopt vinden we groot staal van Richard Senna. Het ruwe spreekt me aan, net als in Bilbao. Aan de andere zijde van het park vinden we nog een mooie tentoonstelling over de cinema van Portugal en in het bijzonder over het werk van Manoel de Oliveira. Multi media in een voormalige schuur. Grote schermen, mooi opgesteld, creatieve weergave met tussendoor prachtige oude beelden. Dus mocht je er zelf in de buurt zijn, niet overslaan.

We kijken een stukje van Abraham’s Valley om daarna weer door het park te dwalen. In het midden loop je elke keer tegen de roze art deco villa aan, inclusief strakke waterpartijen. Hier schijnen ook af en toe tentoonstellingen te zijn, was nu echter afgehuurd. Maar beter ook want ons hoofd zit inmiddels wel vol met moois. De maag daarentegen rommelt en voelt leeg. De pingo met gedeeld lekkers in het theehuis is duidelijk niet voldoende en het ontbijtje op ons balkon is ook alweer flink wat uren terug. Sowieso worden de hekken gesloten en dus laten we de installaties en de beelden voor wat het is en pakken we een Uber richting een restaurantje in de buurt. Lang leve Google, lang leve de steak tartare. Aan de bar, tevreden met een groot glas rode wijn en uitzicht op de keuken met hardwerkende mannen en een mega kitsch goudkleurige pizza oven. Het idee was dan daarna terug te lopen richting ons tijdelijke thuis, maar de voortdurende regen zorgt voor een 2e Uber.

Samenvattend, een zaterdag die voor herhaling vatbaar is. Mooie start van een lang Pinksterweekend.