Met de metro richting het voetbalstadion. Niet dat we daar iets te zoeken hebben, maar de wijk Bonfim staat op het programma en dan is dit de beste halte. We lezen over een ‘goed bewaard geheim’. Nu weten we inmiddels dat goed bewaarde geheimen in Porto relatief zijn, zeker wanneer je het op internet leest. Dat gezegd hebbende, we gaan er wel heen en terwijl we naar Casa Roque lopen, ons eerste doel van de dag, zijn we alweer van de kaart van al het moois versus de vervallenheid.

Mooie, authentieke gevels, met de typische azulejos. Echter, achter de gevels bevindt zich soms vrijwel niets meer. Ze worden nog slechts rechtgehouden door een metalen constructie of wat houten balken. Fachadismo, als façade voor wat ze verhullen: de leegstand en het, naar zo lijkt het, ontwrichtende effect van verkeerde beleidskeuzes.

Hier is de bakermat van de textielindustrie, een wijk van arbeiders en fabrieken. Maar ook van villa’s en paleizen, toentertijd eigendom van die industriëlen en handelaren.

Die fabrieken van weleer zijn gesloten. Verlaten, vervallen of plaats gemaakt voor woningen, scholen, kantoren en wat al niet meer. De klassieke arbeidershuisjes zijn er her en der nog wel. net als een aantal chique villa’s.

Casa São Roque

We willen dus naar een van die villa’s. Casa São Roque, voormalig Casa Ramos Pinto (voor de steenbokken onder de lezers..). De geschiedenis van dit herenhuis gaat terug tot 1759. Later werd de familie Ramos Pinto (ja, die van de Port) eigenaar. Ergens begin 19e eeuw bemoeide architect José Marques da Silva zich ermee en het geheel werd uitgebreid en verbouwd. Het is nu een klein museum met mooie details en omringd door de Jardim do Parque de São Roque. We hebben geluk. Het is nog stil, we zijn de enige gasten, het leuke kleine cafeetje moet nog opgestart worden. De tentoonstelling van Emily Wardill – ‘Hourless and at large’ laat ons nadenken. Dat leidt echter niet tot begrijpen, althans, niet bij mij. De omschrijving helpt me ook niet: “reflecting on connections and dissonances within them and the role that the imaginary plays in our relationship to the material world”. Desalniettemin is het een feestje om door het huis te dwalen. Mooie tegelvloeren en een werkelijk prachtige oude en geheel verweerde spiegel in het souterrain. Kunstwerk op zichzelf.

Na nog een pingo zonder melk (zo eenvoudig is het cafeetje dus) lopen we door het park. Een familie met een hond die rondom de fontein aan het spelen is. Het is warm. We sluiten even aan, de hond verbindt en we missen Simba.

Terwijl we onze weg naar beneden vinden passeren we een kerk met begraafplaats. Het blijkt de eerste openbare begraafplaats van Porto te zijn; Prado do Repouso. Open sinds 1839. De mooie poorten zijn ook nu nog open, al is het maar kort. We horen al een tijdje een vreemd alarm, blijkt de waarschuwing te zijn dat de poorten automatisch sluiten. Het gaat nog net goed en we glippen naar buiten. Vraag me af wat er anders gebeurt zou zijn, zag geen bewaker of iets dergelijks. Al verder lopend komen we weer in het centrum en opeens staan we vlakbij Tapabento. Daar waar we eerder zo super lekker gegeten hebben. Wat blijkt, het is een enorm populaire tent want er staat een gigantische rij. We vragen nog even na maar zonder reservering geen kans. Het geheim is dus blijkbaar vlak voor sluitingstijd te arriveren, tussen lunch en avondeten in. Tezamen met een portie geluk. Goed einde – Bonfim doet zijn naam eer aan.

Omdat het pinksterweekend is heb ik een extra dagje vrij. Komt mooi uit want we hebben een verjaardag te vieren. Passend met Port en kaas proosten we als de kerkklokken de nieuwe dag inluiden. Overdag kiezen we ervoor om via een (voor ons) nieuwe route naar Casa de Musica te lopen. Echter, de eerste art galerie zorgt al voor oponthoud. Blue palace_art (insta) rolt op verzoek enorme doeken van Jose Pedro Croft voor ons uit. Mooi. Ze zijn net terug van de laatste art fair in Lissabon en we krijgen wat tips voor de komende week. Wat zijn ze toch hartelijk, ook als duidelijk is dat we echt niets gaan kopen. Via winkeltjes met oude foto apparatuur en legio vintage kleding komen we dan toch nog aan op plaats van bestemming.

casa da música – rem koolhaas

We hebben hier een rondleiding geboekt, echt de moeite waard. De gids vertelt veel en brengt het leuk. Het is simpelweg een prachtig gebouw en over zoveel is nagedacht. Voor wie het Educatorium van de Uni Utrecht kennen (ook van Koolhaas) , hier enigszins vergelijkbare schuine wanden en oplopende vloeren.

De bouw is een uitvloeisel van de samenwerking tussen Porto en Rotterdam rondom de ‘Culturele Hoofdstad van Europa’ in 2001. Het verliep schijnbaar niet erg soepel, zowel die samenwerking als de totstandkoming van dit concertgebouw. Vier jaar later dan gepland stond het dan alsnog, nu 18 jaar terug. Het kreeg veel lof toegezwaaid, de New York Times noemde het zelfs een van de beste concertzalen van de afgelopen 100 jaar. Dat kan ik natuurlijk niet beoordelen, maar vind het wel echt heel gaaf en een super veelzijdig gebouw. Letterlijk en figuurlijk trouwens. Moet toch ook de nodige prijzen hebben ontvangen.

We kopen bij vertrek een mooi boek om het later nog eens in meer detail te bestuderen. Goede voornemens.. ik schrijf deze blog een paar maanden na terugkomst en het boek ligt nog keurig in de verpakking.

Met een extra dry white port sluiten we de middag af om vervolgens ‘s avonds bij Riaz aan te schuiven. Een mooi tafeltje met uitzicht vanaf de derde verdieping en bubbels van het huis. Het blijkt het broertje van Rua te zijn en inderdaad, met de kwaliteit zit het wel goed.

fadista

Terwijl ik de rest van de week aan het werk ben hoor ik s avonds de verhalen over oude gebouwen en bijzondere ontmoetingen. Voor onze laatste avond in Porto heeft hij een fado avond geregeld. Risico op een toeristen trap is natuurlijk enorm, maar hij heeft een uitgebreid onderzoek gedaan en inderdaad, leuke plek. Onder de gewelven, vlak bij het water. De ober – tevens manager – verstaat zijn vak. De chef kok helaas iets minder, alles is een beetje vlak van smaak. Als ook het eerste optreden tegenvalt willen we eigenlijk teleurgesteld de aftocht blazen. Leuk geprobeerd. Maar, zoals gezegd, de ober snapt het en heeft het door. Er zijn excuses en we krijgen ter vergoeding een glas 20 jaar oude Port. Tegelijkertijd begint het tweede optreden. Miguel Xavier. Geweldig! Lang leve zijn oma die zijn liefde voor fado heeft aangewakkerd. In Guimarães, wat toch niet bepaald vlakbij Lissabon ligt, daar waar de traditionele fado vandaan komt. Enfin, we zijn blij dat we gebleven zijn. Na het tweede optreden kopen we ook maar zijn cd. Niet dat we een cd speler hebben, bovendien is alles te vinden op spotify, maar ach, zo supporten we deze nog jonge self-made fadista toch een beetje extra.

Uiteindelijk gaat ook de gitarist nog zingen en is het daarmee een mooie afsluiter van twee weken Porto. Tevreden lopen we voor de laatste keer de trappen omhoog richting ons appartementje. Om daar, geheel in stijl, nog een laatste portje te nuttigen.

Op naar Lissabon.