De essentie van het reizen is dat je je overgeeft aan wat je overkomt. En zo gebeurt het dat we veel langer dan gepland blijven bij Aka Tombo, een ontbijt / koffie tentje wat enigszins verstopt zit op de eerste verdieping van een smalle, niet inspirerende winkel passage. Toebehorend aan een Australisch – Japans stel. Hij geeft Engelse les aan locals; vaste klanten die onder het genot van koffie en ontbijt allerhande nieuwsartikelen bespreken. Hij is gek van Nara en omdat een aantal van zijn klanten al jarenlang gidsen zijn weet hij inmiddels ook veel van de historie. Nara, het politieke en culturele centrum van Japan tussen de 6e en 8e eeuw. We zijn er dus rijkelijk laat maar luisteren graag en leren en passant ook het nodige.

Gepassioneerd vertelt hij over gigantische sleutelgatvormige kofuns; graven uit de 3e tot 6e eeuw. Over verstopte plekken in het Nara park. Over Shikayose, de 150 jaar oude traditie om de herten te eren. Zonder het te weten waren we er gisteren getuige van. Wij zagen al die tamme herten als een vreselijk soort toeristische attractie. Dat zijn ze inmiddels ook, maar wat we niet wisten is dat de verre voorouders van deze dieren in de 8e eeuw als boodschappers van de goden werden beschouwd. Dit was in de tijd dat Nara de hoofdstad was van het toenmalige Japans imperium. Het keizerlijke hof verplaatste zich naar Kyoto, maar Nara bleef de hoofdstad van een Japans hertenrijk en men leeft dus al eeuwenlang in harmonie met elkaar. Die Shikayose, zeg maar de hertenbijeenkomst, is op een vaste tijd in het winterseizoen. Men blaast op een hoorn Beethovens zesde symfonie ‘Pastorale’. Je gelooft het niet maar vervolgens rennen honderden herten vanuit alle hoeken van het park richting Beethovens symfonie, alwaar ze – en daar komt het – getrakteerd worden op shika senbei, een crackertje. Pavlov effect? Wij begrepen niet echt wat er gebeurde gisteren, maar feit was dat ze met z’n allen op hol sloegen, stoplichten uiteraard negerend. Feit is ook dat de automobilisten het blijkbaar gewend zijn, een hert komt altijd van rechts. Laatste feit is dat iedereen met die shika senbei crackertjes rondliep (dus waarom nog rennen richting die hoorn zou je zeggen?) en dat het maar goed is dat hun eigen hoorns afgezaagd worden. Ze worden namelijk redelijk drammerig zodra ze crackertjes bespeuren.

Onze koffieman uit Melbourne vertelt ook over de 60+ jizo’s die op een bootvormige rots in de rivier staan. Net onder de brug bij de vijver waar we de dag ervoor heerlijk in het zonnetje zaten. Volledig gemist. Het geheel staat bekend als Isagawa Jizoson. Er worden met regelmaat nog beelden van de bodem van de rivier opgegraven en het wordt dus steeds drukker op ‘de boot’. Waarschijnlijk zijn ze in de rivier gedumpt tijdens de anti-boeddhistische beweging in het Meiji-tijdperk (1868-1912). Nu worden de onderwaterjizo’s dus naar boven gehaald en vervolgens goed verzorgd door de bewoners uit de nabij gelegen wijk. De rode slabbetjes en mutsjes zijn handgemaakt en worden elk jaar vervangen door een nieuw en fris exemplaar. Wanneer de rivier stijgt en een van de jizo’s kantelt, dan wordt het beeldje direct schoongemaakt en rechtop gezet. Het zijn de bewakers van de gemeenschap.

Deze (en meer) verhalen zorgen ervoor dat we veel langer blijven hangen dan gepland en bijna onze trein missen. Met bepakking snelwandelen we naar het station om één minuut voor vertrek licht bezweet in de trein te stappen. Het is ons duidelijk dat Nara veel meer te bieden heeft dan wat wij ervan gemaakt hebben.

Niet dat wij er niets mee gedaan hebben. We hebben de Daibutsu (de grote Boeddha) bekeken in Tōdai-ji, de Oostelijke Grote Tempel. Één van de grootste bronzen beelden ter wereld in het grootste houten gebouw ter wereld, de Daibutsuden. De Daibutsu in de Daibutsuden dus. Zoals Cees zegt: “ hij verplettert en verdwergt met zijn lengte van 16+ meter, zijn 3 meter wijde gezicht en zijn ontzaggelijke hand die bezweert of afweert.”

We hebben geluncht bij een voormalige geisha. Inmiddels runt ze in haar eentje reeds dertig jaar haar mini izakaya. Achter de bar zien we nog de nodige relikwieën van haar vorige leven.

We zijn bij de mooie Kasuga-taisha shrine met de vele ishidôrô (stenen lantaarns) geweest. Wat dieper in het park en einde dag. Daar waar niemand meer oog heeft voor de herten. Veel mooier om ze in hun natuurlijke habitat te zien.

We ontdekken – min of meer per toeval – een lokale lekkernij. Er stond om de hoek van ons hostel elke keer zo’n rij dat we maar gewoon aansloten om te zien wat er verkocht werd. Het antwoord is yomogi mochi. Vers gemaakt door de mochi meister himself, Nakatanidou. Best lekker. Het is een vers en zacht rijstcakeje waarbij de yomogi (= bijvoet) voor de groene kleur en frisse smaak zorgt. Binnenin zit dan een zoete vulling van rode bonenpasta en rondom zit nog wat kinako (= geroosterd sojabonenmeel). Terwijl ik het zo beschrijf besef ik dat het een stuk lekkerder is dan hoe ik het beschrijf.

Dat allemaal gezegd hebbende, wie van plan is om naar Nara te gaan adviseer ik eerst langs Aka Tombo te gaan. Goede koffie en een echte Nara fan met veel meer tips dan dat wij kunnen geven na ons 24 uur flitsbezoek.