Feit is dat we momenteel met zo’n 8 miljard zijn, en dus is één op de zes mensen ter wereld Indiër. Ik heb het niet nagekeken, maar aangezien de bevolking van India rap sneller groeit dan die van China, is het misschien zelfs nu al de grootste bevolkingsgroep ter wereld. En eigenlijk zegt dat tegelijkertijd ook weer niets. Weliswaar één land, echter een verre van homogene bevolkingsgroep. Paul Theroux omschrijft het zoveel mooier in the Great Railway Bazaar: “verschillende werelden, elk met zijn eigen ritmes en regels.” Dat was in 1975, dat is het nu nog steeds.

Het is voor ons de vierde keer dat we samen richting dit immense land reizen. En toch was er ook nu weer die eerste explosie van kleuren, geuren en geluiden die me verraste. M’n zintuigen kunnen het gewoonweg niet direct verwerken. Ik moet elke keer weer even wennen aan het tempo, aan de kakafonie, aan de armoede. Het is de nieuwsgierigheid versus het verbaasd en ontsteld zijn.

Deze keer was Mumbai – ‘stad van de smokkelaars’ – onze stad van binnenkomst. Bekend terrein. Toch laten we ons nog overrompelen en betalen we teveel voor de taxi. Ook heeft de taxi – zo blijkt bij aankomst in de parkeergarage – weinig weg van de beloofde luxe, ruime aircon, vergelijkbaar met Uber Black. Het is een gedeukt en gebutst mini autootje waar zelfs ons bescheiden formaat bagage niet achterin past en dus maar op de bijrijdersstoel wordt gedeponeerd. De achterbank heeft als bonus prikkende springveren en geen gordels. Enfin, we hebben ter bescherming de vliegende Hanuman aan de achteruitkijkspiegel bungelen en de chauffeur loodst ons in een uurtje behendig door de hectiek heen richting Colaba.

Eenmaal gearriveerd bij het Abode hotel is het onthaal verwarmend en – minstens zo belangrijk – de douche verfrissend. Weinig lijkt veranderd in die paar jaar, behalve dan de enorme hoeveelheid handelingen om een lokale simkaart te registreren. Paspoort, foto’s (“blink with your eyes, so the app knows you’re a real person”) en God knows wat de meneer van de lokale elektronica shop allemaal aan het intypen was. Zijn shop is eigenlijk een gat in de muur van 1 meter breed, echter zijn assortiment is indrukwekkend. Zijn rappe vingers en kennis van de simkaart protocollen eveneens. Hij vindt al die extra handelingen echter geen probleem: alles voor de veiligheid, aldus deze Modi aanhanger. De aanslagen van 2008 zitten nog vers in zijn geheugen. Dit was deels natuurlijk zo ongeveer bij hem om de hoek. Zowel in het sjieke Taj Mahal Palace als in het Leopold Café waren enorm veel slachtoffers.

Deze week waren de regionale verkiezingen, de straten hangen vol met kleurige verkiezingsvlaggen van BJP. Modi heeft gewonnen. De tevredenheid rondom de uitslag zal zeker per persoon verschillen, de gemiddelde moslim kijkt er denk ik iets anders tegenaan dan onze telefoon goochelaar.

Gewapend met lokale sim – en daarmee Google maps – wandelen we in zo’n 30 graden richting de Asiatic Society bibliotheek. De eerste test voor de nog steeds dikke teen.

Aldaar een lichte teleurstelling. Niet zozeer aangaande de teen, die zit goed ingepakt. De bibliotheek is echter redelijk verwaarloosd en bovendien gesloten. De verveeld uitziende bewakers, hangend rondom een tafel wat dienst doet  als kantoor, zijn niet te vermurwen. We krijgen het niet voor elkaar om even naar binnen te gluren en dus verplaatsen we ons richting Marine Drive Beach. Daar waar we dachten een beach te vinden, of eigenlijk vooral een tentje voor een afternoon cocktail. Beiden blijken niet logisch te zijn en dus wurmen we ons tussen de vele anderen op de stenen rand. Met z’n allen op een rij, bengelend met de benen en uitkijkend over zee. Met een blikje tonic en zakje chips in de hand valt de zon in het water. De gin ontbreekt, toch zeker geen slechte start!

De restanten COVID, verkoudheid en jetlag weten we weg te drukken tot middernacht. Ondertussen onszelf overetend aan de curries van Delhi Darbar, genietend van koffie op stand in de Sea Lounge van het 5 sterren Taj Mahal Palace en pratend met de mensen die de felrode kip curry van Bagdadi restaurant nuttigen rondom de motorklep van hun auto. Het hoort erbij, reeds 135 jaar traditie in de straat recht tegenover ons hotel. Simpelweg omdat de populariteit de hoeveelheid beschikbare tafels overtreft. Is de voorzijde van het model iets te veel aflopend (ik denk aan de Audi) dan zorgt een waterfles onder de opening voor wonderen. Voila, een goed horizontaal vlak voor het kranten tafelkleed en de diverse bakjes met eten.

Tevreden vallen we uiteindelijk in slaap, de drukte buiten komt enigszins gedempt binnen via het kleine raampje en ik bedenk dat Saudia Airlines heeft ons niet heeft teleurgesteld. Ondanks de vele slechte reviews. Het bizarre systeem van upgrades daargelaten zijn we vlotjes van A naar B gebracht. Of eigenlijk van A(msterdam) naar M(umbai), via J(eddah).

Het systeem om je te verleiden tot een upgrade van stoel kent vele e-mails. Je kunt vooraf bieden via een vereenvoudigd versie van een e-auction. Het dashboard toont of je met je zorgvuldig gekozen bod ook maar enigszins kans maakt op business of first class. De start prijs was 860 dollar pp en dan nog geen garantie dat je nog steeds naast elkaar zit.

Ter verwelkoming kregen we echter ook in economy class een lief klein kopje Saoedische koffie (qahwa), vergezeld van een enorme dadel. Vrijwel geen koffie, wel bomvol kardemom. Daar word ik blij van. Mijn ‘buurman’ op links viel razendsnel in slaap. Dan maar naar rechts afbuigen. Daar zat Saurav. Komend uit Assam, werkend bij Philips en klaar om zijn eerste boek te publiceren. We praten over zijn opgebouwde leven in Nederland, over hoe de Sonse Heide hem de ruimte geeft, over Sartre en het existentialisme, over Harari en over de verbinding via boeken en muziek.

Wanneer ‘links’ weer wakker wordt en zich ook in gesprek mengt is het gevolg dat er binnenkort in R’dam een huiskamer concert komt. Saurav en de rest van zijn Indiase band. Vijf man in totaal, vrouwen en kinderen komen standaard mee en voor eten wordt gezorgd. Zo snel kan het gaan. We’ll see. De verbinding is in ieder geval gemaakt…

Tijdens deel 2 van de reis, Jeddah – Mumbai, val ook ik in slaap. De aardige steward komt vlak voor de landing met een brede grijns vertellen dat hij elke 20 min met onze special request klaar stond; de twee bestelde groene thee. Die hij dan maar weer zelf opdronk. Thank you Saudi Airlines. Two down, two to go. Maar tussendoor heerlijk 37 dagen India avontuur!