Alles was goed uitgezocht: trein richting de volgende bestemming, goede aansluitende connectie, back up plan met deels Uber indien we onverhoopt de connectie missen, volgende guesthouse geïnformeerd… What more can you wish for? Slechts iemand die treinkaartjes regelt.

Laat nu net de manager van het hotel aanwezig zijn. Hij is er slechts vier dagen per maand dus we hebben geluk. Ik vraag hem belangstellend hoe hij het hotel grotendeels op afstand kan managen. Zijn reactie is – zoals verwacht, maar ik kon het niet laten – niet echt het antwoord op mijn vraag. Gezien de staat van het hotel zit hier wellicht nu net de crux, het gemis aan een bevlogen manager die zijn medewerkers helpt en zorgt dat er een plan is om wat zaken op te knappen. Achter het hotel is een enorm complex voor bruiloften en partijen, ik ben zó benieuwd hoe vaak dit gebruikt wordt. In ieder geval is het geen match met de exorbitante en extravagante $600M bruiloft van de Ambani’s.

Enfin, het gaat wat ver om de diepte in te gaan en de financiën te bekijken, dus ik beteugel mijn nieuwsgierigheid en hou het bij verbazing. Hij spreekt echter goed Engels en het is duidelijk dat hij de enige twee buitenlandse gasten graag tevreden wil houden. Wie weet is hij wel speciaal hierheen gekomen, we lijken de eerste Airbnb gasten te zijn.

Een omschrijving van deze beste, enigszins corpulente man, is ‘smoezelig maar vriendelijk’, eigenlijk precies zoals het hotel is. Al is smoezelig wat voorzichtig uitgedrukt, misschien is verwaarloosd passender. Het hotel dus, niet de manager. Iets wat deels wordt verzacht door de behulpzame en enorm aardige bediening, schoonmakers en portier. Ze spreken geen Engels maar we komen er altijd uit. Oké, bijna altijd. Koud water? ‘No problem Mem’, laat het maar een kwartier doorlopen, het wordt vanzelf warm. Een kwartier … dat is toch minimaal 150 liter water verspilling! Het ‘vanzelf warm worden’ verschilt van dag tot dag.

Als we de schoonmaak een flinke tip geven komt er verbetering in de zaak. Niet zozeer in het warme water en het waterverbruik, wel in de zorg en hygiëne. We krijgen extra handdoeken, extra water, nieuwe lakens en zelfs een speciaal Perzisch kleedje op de vloer. Een haardroger is echter onmogelijk. Als ze eindelijk begrijpen wat ik bedoel volgt er een beschamend ‘no mem, only in family room’, en die hebben we dus niet geboekt. Ze willen het zo graag goed doen…

Zo ook de manager himself. Uiteraard wil hij zorgen voor treinkaartjes. Dit kan overigens eenvoudig via een app, echter kunnen wij geen profiel aanmaken en dus hebben we hulp nodig voor het laatste – essentiële – deel van mijn minutieuze voorbereiding. Terwijl drie man aan de slag gaan met app en paspoorten (“nee, Koninkrijk ga je niet vinden in de lijst met landen, Netherlands moet je hebben” en “nee, Françoise is niet mijn achternaam”) geeft de vriendelijke, smoezelige manager de tip om de nachttrein te nemen. Hij vind het een veel betere optie: de trein gaat rechtstreeks, vertrekt op tijd en hij neemt ‘m altijd. Joris is meteen voor. Lijkt hem wel wat. En zo worden bed nummers 17 en 20 geboekt in wagon S1. Bij het afrekenen krijg ik twijfels. 11 euro met z’n tweeën voor een 7 uur durende rit om 278 km te overbruggen, hmmm. Als dat maar goed gaat. Een dag later horen we dat er ook een 50 min vlucht gaat, twee keer per week en precies op de 23e. Komt toch mooi uit. We houden het echter bij de 15206 Chitrakoot Express en kiezen voor het avontuur.

Achteraf misschien niet de beste beslissing, al wisten we dat nog niet toen we om half twee de keurig gereedstaande tuktuk instapte. Zonder ‘toektoek’ geen ‘tsjoektsjoek’ dus de start gaat volgens planning. We worden op dit nachtelijke tijdstip enthousiast uitgezwaaid door drie personeelsleden, geen idee of het de fooi, het beleid of de cultuur is. Ik denk eigenlijk grotendeels het laatste. Overigens is de manager daar uiteraard niet bij.

De tuktuk chauffeur is ingepakt in een dikke winterjas, compleet met sjaal en muts. Het is inderdaad niet warm, maar nu ook weer niet onder het vriespunt. Achteraf had ik zijn kleding graag ter beschikking gehad. Eenmaal bij het station liggen er overal, maar dan ook echt overal, slapende of wakende mensen onder dekens. Voorzichtig lopen we er tussendoor. Op perron 1 een gelijke situatie. De wachtende medereizigers – liggend, zittend of staand – hebben vrijwel allemaal een kleurige deken bij zich. Een gebruiksvoorwerp wat zeker niet in onze ‘travel light’ policy was inbegrepen. Lichte ongerustheid mijnerzijds en ik pak nog snel m’n sarong uit de rugzak. Even kleurig, maar daar houdt de vergelijking dan ook mee op. Als er een kwartier voor vertrek een enorm oude trein – met tralies in plaats van ramen – met veel gerammel arriveert, hopen we nog even dat het een passerende trein is. Helaas, de borden geven overduidelijk 15206 aan.

Het goede nieuws is dat hij in ieder geval op tijd is en ook onze twee bedden zijn nog vrij. Het minder goede nieuws is dat het een enorme chaos is, overal zitten mensen en buiten een plank met een dun laagje schuimrubber door leer omwonden is er niets. Het slechtste nieuws is dat de toilet nabij is en dat ruik je. Heel goed zelfs.

Het werd dus een lange, koude nacht met te weinig slaap, teveel stops en een continue misselijkmakende stank. Om de ervaring compleet te maken stappen rond zes uur de forensen binnen, hopend dat er plekken vrij zijn in S1. Het lijkt heel gewoon dat er mensen op het randje van je ‘bed’ komen zitten. Joris probeert nog wat orde te scheppen door een man te sommeren van mijn bed af te gaan. “She’s my wife, you go away”. Ik heb m’n sarong half over m’n gezicht voor de stank en doe alsof ik slaap, maar m’n hart smelt. Het is echter vergeefse moeite, bovendien wil je al die mensen ook niet onnodig laten staan. Ze moeten tenslotte nog zo’n drie uur. En dus zitten er binnen vijf minuten drie mensen op mijn ‘bed’. Hetzelfde verhaal aan de overzijde op bed 20. Krom als een hoepel want de twee bovenliggende bedden zijn ook nog uitgeklapt dus rechtop zitten is onmogelijk.

Ik neem mezelf voor nooit meer te klagen als ik in de file naar Diemen sta. In het overzichtelijke verkeer, in m’n zeer comfortable auto. Dit is andere koek. Ik denk aan de smoezelige, vriendelijke manager. Hij die dit reizen dus een goede keuze vindt en dit minimaal twee keer per maand doet. Hij die dit dus ook adviseert aan zijn twee buitenlandse gasten. Daarnaast neem ik mezelf voor voortaan gewoon mijn goed doordachte plan te volgen. In dit geval de dagtrein / Uber combi. En terwijl ik dit allemaal bedenk hoor ik een bekend gesnurk. Ik kan het haast niet geloven, met die kou, herrie en drukte? Ik spiek langs m’n sarong en ja hoor, mijn lief is in dromenland. Het lukt hem gewoon.

Onderwijl kruipt er een man tussen alle bagage en benen. Hij is z’n slippers kwijt, maar blijft verbazingwekkend kalm. Het lichtje van de telefoon helpt hem niet. Eenmaal gearriveerd op Lucknow Junction loopt hij op één slipper. Nog steeds de rust zelfde. Terwijl wij de coupe verlaten zie ik nabij de ‘bathroom’ een gelijke slipper liggen. Ik wil ‘m eigenlijk niet aanraken, niet zozeer vanwege de slipper, meer vanwege de omgeving. De geur is ondragelijk en ik wil alleen nog maar naar buiten. Maar natuurlijk brengen we de slipper naar de rechtmatige eigenaar. Hij is blij, zijn vriendelijke ogen en glimlach zorgen er zelfs voor dat ik heel even m’n volle blaas niet voel. Even dan.. What a ride.

arrival in impeccable ‘heaven’

Was de hygiëne in Chitrakoot van een twijfelachtig niveau, om over de trein maar niet te spreken, hier in ons guesthouse in Lucknow ervaren we de extreem andere kant. Spik en span zoals dat heet, met een schoonmaak middel waar je spontaan van gaat hoesten. Daar kan de dusty van Francelina niet tegenop. Onze host Meenakshi en haar man heten ons hartelijk welkom, zelfs ondanks ons vroege aankomst en al snel zitten we fris gedoucht met thee en koekjes in de tuin. Zo komen we de kerst wel door!

Het spoor is relatief dichtbij en het geluid van passerende treinen inclusief het bijbehorende waarschuwingsgeluid en het haast ritmisch gekletter van de wielen op de rails dringt weliswaar door tot in de tuin, maar op gepaste afstand. Hoe fijn gaat het zijn om vanavond in een comfortabel bed te liggen terwijl dit geluid af en toe voorbij komt.

Met deze gedachte pak ik het mooie boek over Lucknow, eens kijken hoe we hier de dagen gaan invullen. Mijn gedetailleerde reisplan om hier te komen staat namelijk niet gelijk aan enige voorbereiding voor de komende dagen. En dat is wel zo fijn trouwens.