Na nog paar keer proberen vraag ik hem het eens met zijn eigen pas te proberen. Aha, hetzelfde piepje. Dus toch niet mijn pas, gelukkig.
De helpdesk wordt gebeld, lang gesprek, grote vraagtekens. Uiteindelijk de vraag die voor een doorbraak zorgt: Wat voor error verschijnt er dan op het beeldscherm? Euhm.. Printing error. Oh, dan moet u er een nieuw rolletje papier in doen.

Volgende probleem is spontaan gecreëerd, want die hebben ze niet.
We zijn inmiddels ruim een kwartier verder en ik moet zo overhand toch echt wel richting de bus vertrekken. Zoeken, zoeken, nog eens zoeken, guesthouse wordt overhoop gehaald. En ja hoor, gevonden. Bij de koelkast (wat natuurlijk een prima en logische plek is…)

De rest is gelukkig snel gebeurd en ik haast me naar de Saramacca straat, daar waar de busjes richting binnenland vertrekken, hier ook wel ‘klein Schiphol’ genoemd. Echter van duidelijk aangegeven gates geen sprake, het is er bomvol mensen en voor een onwetende Bakra zoals ik ziet het er nogal chaotisch uit. Hoe vind ik hier in vredesnaam het juiste busje? Maar nog voordat ik dat bedacht had komt er al iemand op me aflopen. het is waar, ze vinden jou wel, dat vergeet ik telkens weer..

Ik ga mee met het busje van Bert, volgens zeggen een betrouwbare en goede chauffeur. Z’n busje draagt de naam Loverboy, in grote plakletters boven de voorruit. Beide namen zijn prima te onthouden, en ik gok erop dat ze geen verband met elkaar hebben.Zo’n 3 uur later stopt de weg en liggen er tientallen smalle lange bootjes te wachten, de rest van de weg is de rivier. Hier in Atjoni wordt alles overgeladen van bus naar boot, met daar aan toegevoegd nog enorme voorraden uit de supermarkt aldaar. Talrijke lege djogo’s (liter flessen Parbo bier) staan en liggen al overal, gezelligheid kent hier geen tijd en het was blijkbaar al vroeg gezellig. Ertussendoor wat gekooide vogeltjes en rastamannen met zonnebril en goud op de tanden. Kortom, een echte handelsplaats en daar wacht ik, samen met nog twee Nederlanders, geduldig totdat de bootsman het tijd vindt voor vertrek.

Kleine 2 uur later is het dan zover en wat volgt is een waanzinnig mooie tocht over een rivier met aan weerszijden groen, groen en nog eens groen. Enkel onderbroken door dorpjes. Het leven speelt zich af langs de rivier en daar wordt ook alles gedaan; de was, de afwas, het schoonmaken van de vis, speelplaats van de kids en niet in de laatste plaats is het de dagelijkse douche, of beter gezegd het bad.De tocht kon me niet lang genoeg duren, al moet ik zeggen dat m’n billen en knieën er iets anders over dachten. De bootjes zijn uitgeholde boomstammen met plankjes om op te zitten en die plankjes worden na een tijdje best hard en oncomfortabel, eigenlijk al na 5 minuten… Maar de uitzichten maakten alles goed, fantastisch.

De eindbestemming is Botopassi, een dorp zo’n 2,5 uur verderop aan de rivier. Eigenlijk wilde ik al dinsdag gaan maar dat werd afgeraden omdat er niemand was bij het ‘ jungle resort’ waar ik wilde overnachten. Toen werd het vrijdag maar ook dat ging niet door. Ditmaal omdat een man uit het dorp aldaar was dood geschoten. Weliswaar per ongeluk tijdens de jacht – men dacht dat het een hert was – maar toch, iedereen in rep en roer.
Kortom, ik was blij dat er nog twee Nederlanders waren die voor zaterdag geboekt hadden, want toen soort van garantie. Is tenslotte toch volle dag reizen, hoe mooi ook… Anderzijds, the bekende quote “the journey is more important than the destination” is ook waar, en vandaag was eigenlijk gewoon een méér dan prima dag! Tijd voor een koud biertje aan de oever…