Het ene moment sta je in München in een stampvolle tent in je rood wit geblokte dirndl jurkje te hossen, zingen en liters bier met gebraden kip te nuttigen ( Oktoberfest, je moet alles een keer meegemaakt hebben) en paar dagen later sta je midden in de nacht op Delhi airport, hopen dat het allemaal goed gaat met taxi etc, want aankomst 14 jr terug zit nog verrassend vers in m’n geheugen.

Gelukkig veel veranderd en het gaat allemaal super efficiënt. Binnen een uur door douane, rugzak van de band ( lang leve priority label), geld gepind en vlotte taxirit (met werkende meter) naar bed and breakfast. Guesthouse stuk beter, de zichtbare armoede langs de weg helaas nog hetzelfde. Wat een verschil met de Indiër die naast me in t vliegtuig zat en die maar liep te blaten over het feit dat hij in Amsterdam zo graag een paar exemplaren van de iPhone 6 wilde aanschaffen. Om vervolgens na deze blijkbaar mislukte missie het tax free karretje van de stewardess volledig leeg te kopen. Hoeveel horloges kan een mens nodig hebben? Hij in ieder geval opzichtig veel en blijkbaar zijn zijn naasten er ook gevoelig voor. Wel fijn dat er dus nog steeds mensen zijn die van deze service gebruik maken, vond het altijd zo’n nutteloze bezigheid voor de dames en heren stewards.

Na een kort nachtje en enige besluiteloosheid stap ik in een riksja richting Qutb Minar complex, nu in buitenwijk van Delhi maar ooit het hart van de moslim stad. De Qutb Minar zelf is een indrukwekkend hoge en fijn bewerkte toren, volgens zeggen nog steeds de hoogste (stenen) toren van India. Het is zondag en daarom flink druk met Indiërs. Binnen 5 minuten wist ik weer wat dat betekent; heel vaak op de foto gaan, gevraagd en ongevraagd. En aangezien iedereen aldaar een smart phone had was het nog een tandje meer tov aantal jaren terug. Met families of stelletjes leverde dat soms nog wel een grappig gesprek op (”U staat nu met een belangrijke Bollywood actrice op de foto, binnenkort is ze ook in de UK bekend”, aldus haar trotse echtgenoot), echter al die opgeschoten pubers durven niets te zeggen, behalve dan vragen of ik op de foto wilde. Grappigste was een man die vroeg om ik met hem op de foto wilde en net toen hij z’n toestel aan een vriend wilde geven en een stoere pose aannam, belde z’n vrouw. Of ik even wilde wachten want dat gesprek moest wel aangenomen worden, om vervolgens in drievoud met die lange Nederlandse vereeuwigd te worden. Of eigenlijk die lange ietwat bezwete Nederlandse, want het was slechts 36 graden in de schaduw. Zijn vast allemaal hele charmante foto’s geworden.. Ik had ook zo’n medelij met al die meisjes van bewaking, in vol ornaat liepen ze daar in de zon rond, snapte trouwens niet precies waarom er daar zoveel van moesten zijn. Ook zij wilden al giechelend op de foto…

Kortom, het was weer een belevenis.
Dat gold ook voor de riksja tochtjes, ik moet echt weer even wennen aan de verkeerschaos en het voortdurende getoeter. Iedereen staat schots en scheef voor een stoplicht en zodra groen, of eigenlijk vlak daarvoor, gaan ze allemaal tegelijk claxonneren. Waarom toch? Geen idee. Maar.. het moet gezegd worden, ook de riksja’s zijn gemoderniseerd in die 10+ jaren, ze hebben nu een meter (ook al wordt die niet gebruikt, het idee is leuk) en ik had er zelfs eentje met een soort zelfbedieningskastje. Start, end en, de meest intrigerende toets, een ‘panic’ toets. Je begrijpt, daar wilde ik héél graag op drukken want wat zou er dan gebeuren? De omschrijving ook, geen emergency of iets dergelijks, maar ‘panic’… Helaas werkte het kastje niet en op mijn vraag hoe of wat lachte de chauffeur beetje meewarig. Misschien wist hij het ook niet en was het een geleende riksja? Ik wilde hem natuurlijk ook niet al te veel afleiden want voor je het weet is er echt paniek en ik wilde wel graag heelhuids arriveren.

Overigens had ik ’s avonds best graag zo’n toets willen hebben, want toen bleek dat ik in een exemplaar zonder licht reed en de zondagavond spits hier zou de Filemelders apps gerust plat leggen. Maandagochtend spits richting Diemen is er niets bij, en sowieso. Iets chaotischer. Want wat is er tegen spookrijden als dat sneller is? Op mijn vraag waarom we dat deden zonder licht kreeg ik zelfde meewarige lachje; “no problem Ma’am”.
Gelukkig was ik redelijk relaxed door de eerder genuttigde Kingfishers in een hipperdepip cafeetje in het arty Hauz Khas village (zat denk ik nog beetje in de biermodus van München) en had de chauffeur gelijk, want zonder problemen voor guesthouse afgezet.

Lang verhaal kort, ik ben dus weer onderweg en heb ook vreselijk veel zin in m’n uiteindelijke bestemming, Nepal. Vliegtuig van SpiceJet heeft er schijnbaar minder zin in want krijg net een mailtje dat we 2 uur later vertrekken wegens technische problemen. Nu ja, beter nu weten dan morgenochtend in alle vroegte daar staan. Lang leve de wifi!