Medellín, de stad van de eeuwige lente. Al is dat mijns inziens een wat vreemde bijnaam voor een stad die lang de hoofdstad was van de wereldwijde cocaïne handel. Je weet wel, thuisbasis van die fijne meneer Pablo Escobar. Ze zeggen dat hij alleen al met zijn ‘clean money’ in de Forbes top 5 stond van rijkste mensen ter wereld. Ik leer er dat het produceren van een kilo cocaïne hem $3.000 kostte en zodra in the U.S was de prijs geëxplodeerd naar $150.000. Zijn kartel produceerde 20 ton per dag dus reken maar uit..

Hoe dan ook, je kunt in Medellín dus tours doen die in het teken staan van deze meneer, bizar dat er aan zoveel ellende verdiend wordt en ik sla dan ook over.

Wél slenter ik in namiddag over Plaza Botero en omgeving, waar ruim 20 bronzen beelden staan van deze beeldhouwer / schilder. Wat García Márquéz voor de Colombiaanse literatuur betekent, dat lijkt Fernando Botero voor de kunst te betekenen. Al met al een flinke collectie ‘gordas y gordos’ en erg leuk om te bekijken.

Ik eet wat bij een straattentje en aanschouw het leven, maar dit is eigenlijk ook meteen alles wat ik zie en meemaak van deze stad want het is voor mij enkel een tussenstop onderweg naar de Zona Cafetera; de wereld van koffie plantages, daar waar alle mannen rubberlaarzen en poncho’s dragen en daar waar de natuur geweldig mooi moet zijn!
Het zat helemaal niet in de planning, voor zover die er überhaupt al was, maar een stel in de bus vertelde zulke goede verhalen over Salento, een klein dorpje op 2000 m hoogte, dat ik spontaan heb besloten die richting op te gaan en mijn verblijf hier zo kort mogelijk te maken.