Geloof niet dat de nieuwe brug nu zo ontzettend veel tijd scheelde, want de grensovergang werd blijkbaar nog zo weinig gebruikt dat er nu niet direct rijen taxi’s klaar stonden langs die mooie splinternieuwe weg. Daar sta je dan, met je rugzak, terwijl de boot weg vaart. De formaliteiten zelf daarentegen gingen super soepel. Twee dollar exit fee betalen en hopla, Costa Rica in. De andere grensovergang, veel gangbaarder, kent wachttijden van 1-3 uur dus dan was het wachten op een taxi ‘peanuts’. Wel zorgde dat ervoor dat we net de bus misten naar Caño Negro, 8 minuten te laat en de volgende vertrok pas 4.5 uur later. Beetje jammer en dus maar een zeer uitgebreide lunch, dat heb je ervan als je niet de gangbare route volgt.

Hoe dan ook, net voor het donker arriveren we uiteindelijk nog nabij Refugio National de Vida Silvestre Caño Negro, volgens vogel fanaten een van de toplocaties van Central America. Het dorpje met 240 inwoners stelt weinig tot niets voor en de enige betaalbare cabanas zijn weliswaar prima maar liggen iets buiten t dorp en we zijn de enige gasten. De eigenaar woont ergens anders en ik ben blij dat de Fransen me gevolgd zijn in mijn spontane idee om af te wijken van het gebaande pad. Mocht er iets gebeuren ‘s nachts, dan in ieder geval buren, anders dan de paarden die vrij rond lopen (evenals het nodige ongedierte in m’n kamer). De brulapen maken dusdanig herrie dat ik mijn alarm om 5 uur niet nodig heb. De douche, die ik op dat tijdstip wel nodig had, gaat niet door want het gehele dorp blijkt zonder water te zitten. Wel water genoeg tijdens de boottocht, ruim drie uur varen we door rivieren en lagunes met mega veel vogels, kaaimannen, leguanen, apen en al wat niet meer. Antonio, de eigenaar van de huisjes, woont hier al z’n hele leven en hij kent elke vogel bij z’n naam, weet ze bovendien goed te spotten (al moet vermeld worden; ik zag de toekan eerder, een van de weinigen die ik kon duiden, ik kan thuis namelijk net aan een huismus van een roodborstje onderscheiden :-).

We zien één andere boot, vijf mensen met enorme camera’s, hetgeen me doet vermoeden dat er toch echt meer in t dorp is dan de grotendeels verlaten kroeg met pool tafels, voetbal op de tv en matig eten. En ja, slechts 500 m verderop zijn luxe cabanas, inclusief zwembad en restaurant. Na wat kletsen bij de receptie maak ik, semi illegaal, van allebei dankbaar gebruik, maar met name van de enige WiFi mogelijkheid in de wijde omgeving. ‘s Middags regelt Antonio niet alleen een melkbus met water maar ook paarden en we inspecteren o.a. een pasgeboren kalf, 3 uur oud. Loopt al best aardig, zij het nog wat wankelend. De gieren zwerven er nog steeds omheen, inmiddels ruziemakend om de placenta. De natuur… ik leer (en verbaas me) hier iedere dag. Even later de zonsondergang bij de rivier, of eigenlijk in de rivier, samen met de paarden afkoelen, mooie afsluiting van de dag.

Het ritme van 5 uur opstaan zit er inmiddels lekker in, 6e dag op een rij. Om 6 uur vertrekt namelijk de enige bus van de ochtend en om aan de kust te geraken moet ik nog wel een eindje. Althans, in kilometers valt het reuze mee maar om een idee te geven, over de eerste 18 km doen we 2 uur. Gelukkig later op de dag een goede weg, bovendien goede aansluitingen en even voor zessen ‘s avonds arriveer ik in Montezuma. 4 bussen, 1 taxi en een ferry verderop. Zonsopkomst en zonsondergang vanuit de bus gezien, lange dag dus maar dan ben je er ook maar. Bikini en sarong uit de rugzak en chillen! Mooie stranden en hippie achtige sfeer. Zonsondergang is toch echt fijner vanaf het strand, zeker als je op de achtergrond brulapen hoort, je voor je neus de pelikanen met enorme snoekduiken de vis uit de golven ziet vangen, en je de hitte van de dag van je afspoelt in mega, mega, mega golven. En wat een plek om 45 te worden!
Ik zie ergens dat ze de airconditioning op 28 gr hebben staan, en dan is het serieus aan de frisse kant.. Ik lees tijdens een lunch van gegrilde vis op nu.nl over troosteloos weer en lange files en prijs mezelf extra gelukkig. Voelt als the great escape.

Eigenlijk doe ik hier niet bijster veel, behalve lange strandwandelingen, spelen in de golven en wat yoga. De stranden zijn waanzinnig mooi en als je wat verder door loopt heb je delen vrijwel voor jezelf.

Direct aan t strand veel groen met bijbehorende bewoners. Terwijl ik geheel verdiept ben in een boek (sinds tijden gun ik mezelf weer de tijd om een boek in één ruk uit te lezen, wat is dat toch heerlijk, Rosamund Lupton weet me met sommige zinnen diep te raken) hoor ik direct achter me geritsel. Ik schrik, tenslotte hadden we de dag ervoor een slang bij de ingang van het hotelletje, maar het blijken passerende capuchin aapjes. Ik blijf stil zitten en ruim 20 minuten lang slentert / hangt / speelt er een groep van wel 20 aapjes op zo’n 3-5 meter afstand. Ze houden me in de gaten maar dat is ook alles. Kleine babyaapjes hangen om de nek, of zitten, wanneer al iets groter, op de rug. Zó schattig!

Minder schattig was het stinkdier wat rond doolde in t hotelletje. Ik heb geen internetbereik in m’n kamer maar er is een zitje op de eerste (en enige) verdieping daar waar de router staat. Ik had al eens in t donker iets voorbij zien schieten wat me angstvallig groot leek, maar meende een pluizige staart te zien en had het afgedaan als zijnde een eekhoorn, al vroeg ik me wel ernstig af wat een eekhoorn in ‘n, al dan niet open, bovenverdieping van een huis doet. De volgende avond weer en ditmaal ben ik niet alleen. We zoeken, of eigenlijk hij zoekt want ik zat met m’n benen in de lucht, maar vinden niets. Net als ik weer zit schiet er iets langs m’n benen, ik schrik én gil (ging in één moeite door). Gelijk een mega stank en snelle conclusie: geen eekhoorn maar een roddillo (stinkdier). Gatver, wat een penetrante lucht, niet weg te krijgen, dagen later ruik ik het nog! Carlos, de eigenaar, moet enorm lachen, ik ben een stadsmens volgens hem, het is de natuur.. Ja dat zal wel maar ik vind mezelf al stoer genoeg met al dat ongedierte in m’n kamers, een in t donker rondrennend stinkdier en enge slangen behoren toch wel weer tot een andere categorie vind ik.

Hoe dan ook, de heren maken het goed door boeuf bourguignon te maken (de Fransen bleven me volgen..) en met 3 flessen wijn en passievrucht-mango taart als dessert lijkt het zowaar een soort verlaat verjaardags feestje.

Uiteindelijk vind ik het tijd om weer eens verderop te kijken en ik pak de speedboot naar Jaco (9.30 uur, uitslapen dus… en dan ook nog dolfijnen zien!) om vervolgens door te bussen naar Uvita, wederom aan t strand, ditmaal in het NP Marino Ballena.
Omschrijving in the Lonely planet: “although relatively off the radar of many coastal travelers, this can be an extremely rewarding destination for beach lovers and wildlife-watchers”, en dat triggerde me wel!

Super leuke stek gevonden ergens op een achteraf gelegen strandweg, buiten t dorpje maar op 2 minuten lopen van het prachtige strand, playa Colonia, bij laag tij uitlopend in de ‘whale tail’, een zandbank met wat rotsen die vanaf bovenaf dus de vorm heeft van een walvisstaart.

5 kamers in een vrolijk gekleurd houten gebouw, gerund door twee topmeiden en twee vrijwilligers. Dat is hier schijnbaar heel normaal, tegen vergoeding van een slaapplek en ontbijt werken ze zo’n 30 uur per week. Zodra klaar wordt de surfboard gepakt (langs de gehele Pacific coast heeft elk huis, hostel of winkel boarden klaar staan voor verhuur) en is men in de golven. Voor velen een prima manier om een aantal maanden in het toch relatief prijzige Costa Rica te kunnen blijven. Het is er zo relaxed dat ik ook hier weer langer blijf hangen. Ook hier maken de brulapen en de vogels je wakker en is de zonsopkomst ( en -ondergang) prachtig, je zou er zomaar aan kunnen wennen!

Jeff neemt me mee naar een verborgen waterval, en idd, die had ik anders niet gevonden! Stukje taxi, stukje lopen, beetje klauteren en dan is ie daar ineens, letterlijk om t hoekje. Het water is heerlijk koud, in tegenstelling tot de zee die hier gewoon warm is (desalniettemin heerlijk, je hoort mij niet klagen).
Ik zeg dat hij er een soort tour van moet maken om zo wat bij te verdienen en de volgende dag hangt er al een mooi geschilderd bordje bij de kamers: Tour to hidden waterfall, $20 incl healthy snack.
De dag daarna al de eerste 2 mensen. Ik geef ‘m m’n rekeningnummer door voor de commissie maar hij betaalt me met een smoothie, ook goed.

Ondertussen ga ik op walvissen’jacht’, daar waar dit NP om bekend staat; ik wil natuurlijk ook zo’n foto van zo’n mega staart uit t water!!
Maar ja, je kunt zo veel willen.. Geen walvissen, ondanks dat het midden in t seizoen is. Wel 2 soorten dolfijnen als troostprijs, en een stoere schildpad tijdens snorkelen. Ook leuk!

Uvita: daar waar ze een bus station hebben zonder bussen of ticketbooth (eigenlijk is het een restaurant waar de bussen voor de deur stoppen en in het winkeltje kun je naast water en snoepgoed ook een kaartje kopen), een walvistour zonder walvissen (bad luck) en prachtige stranden zonder mensen (nagenoeg dan). Aanrader!

Ik had nog het plan om een paar dagen naar NP Corcovado te gaan (was eigenlijk m’n hoofd doel voor Costa Rica, voor zover ik een doel had) maar m’n vlucht naar Chile wacht niet en dus blijft dat op de bucketlist staan. Blijkbaar veel te relaxed om te haasten, wat volgens mij een goed teken is.

En zo verlaat ik morgenmiddag Costa Rica met slechts drie (maar wel hele mooie!) bestemmingen. Allen buiten de grote toeristen bestemmingen zodat ik het Nicaragua gevoel heb kunnen vasthouden. Tussendoor ook nog redelijk wat werk verricht dus gaat best goed zo!

Ik schrijf deze blog vanuit een op en top Italiaans restaurantje in Alajuela, provinciestadje vlakbij het vliegveld. Ze schenken continue nieuwe, huisgemaakte, limoncello bij dus wellicht beter om er een punt achter te zetten en te versturen.

Un abrazo de Costa Rica.
Daar waar men antwoordt “pura vida” als je vraagt “¿que tal?”
Yvette