Een nachtje vliegen en dan zit je opeens in de mega stad Santiago de Chile.. Het ‘andere’ deel van de reis en de eerste stap naar Patagonië.

Na New York eigenlijk de eerste echte ‘grote stad’. Ook voor het eerst een loodgrijze lucht en regen en als je dat combineert met slechts een paar uur slaap dat zit je ‘s morgens om 6 uur wat twijfelend in een taxi, althans, ik wel. “Wat ga ik hier eigenlijk doen en had ik niet beter iets kunnen lezen over deze stad? Hoe betrouwbaar is die taxi chauffeur eigenlijk?” Dat soort nutteloze gedachten.
Het hotelletje lijkt (en is) bij aankomst ook nog akelig donker maar gelukkig doet er iemand open als ik (3x) aanbel. Mazzel, m’n kamer is al vrij en dus kan ik er meteen in. Een warme (!) douche verder schuif ik even later opgeknapt aan bij de ontbijttafel. Twee Duitse heren, Volkert & Henning, zijn net terug van hun 7000 km lange motortocht en hebben de nodige verhalen. Wát een tocht! Daarnaast komt de dame van het hotelletje uit Colombia en als ik meld dat ik vannacht nog in Bogota was en bovendien een paar jaar terug in haar geboorteplaats was dan wordt er nog spontaan nog maar eens een pot koffie gezet. We zijn met gemak een paar uur verder. Dat vind ik nu zo leuk aan dit soort ongeplande reizen, al die spontane ontmoetingen. Maar ondertussen heb ik eigenlijk nog steeds geen idee waar ik me ergens in de stad bevind behalve dat het ergens in t centrum zou moeten zijn. Dus nóg een koffie om dat uit te zoeken om daarna maar eens buiten op onderzoek uit te gaan, dat slapen komt nog wel een keer..

De regen is gelukkig gestopt maar nog wel ongezellig grijs en grauw en ik besluit el metro te nemen naar een museum. Lijkt logisch systeem met 3 tijdzones / tarieven en 5 lijnen, genummerd: 1, 2, 4, 4a en 5. Je begrijpt, ik wil gráág weten waarom er geen lijn 3 is, ik bedoel, dat verzin je toch niet?? Terwijl ik dit opschrijf bedenk ik dat ik het moet googlen..

Hoe dan ook, lijn 5 brengt me vlotjes op plaats van bestemming; het museum van de herinneringen. En nee, het is geen luchtig museum. Maar ja, Pinochet tijdperk is ook geen luchtig onderwerp. Past bij de grijze lucht en is nu eenmaal toch verbonden aan dit land. Heftig beeldmateriaal en documentaires. Na afloop heb ik echt even tijd nodig om bij te komen, geen tranen zoals toen in Saigon maar wel flink aangedaan, wat is vrijheid toch een groot goed! Tijdens een drankje met Sade op de achtergrond besluit ik m’n jaarlijkse bijdrage aan Amnesty te verhogen en Sade aan een playlist toe te voegen.

Tegelijkertijd breekt de zon door (hoe toepasselijk, ik verzin het echt niet!) en ik slenter door het ernaast gelegen park. Superleuk en relaxed, ik ben blij met m’n kleine beetje Spaans want ook hier maakt men graag een praatje. Twee gasten draaien eighties hits (jawel.. Inxs..) en doen de moonwalk (niet op Inxs, dat zou bijzonder zijn) terwijl kids in zwembroek of bikini de echte show stelen met hun (pogingen tot) swingende moves.. Voor de liefhebbers van beeld en geluid, video is beschikbaar.

Ik vind het park een stuk leuker dan het bekende Plaza de Armas, ook al is de kathedraal zeker mooi. Ik loop vervolgens de vele trappen op naar het uitzichtpunt van Cerro Santa Lucía en eindig vlakbij hotel in een van de vele restaurantjes in barrio Lastarria: pisco sour, perfect gegrilde inktvis tentakels en een wijntje hier uit de buurt.

De volgende dag werken, internet is matig dus ik zit midden in de hal, daar waar de beste connectie is. Zorgt wel voor contacten. Amalia, de schoonmaakster uit Peru probeert haar Engels te verbeteren door te luisteren (we bespreken het budget voor 2016 incl klanten dus ik hoop dat ze niet een undercover van de concurrent is) en Leonel uit Uruguay (nee, geloof niet dat er Chilenen werken) regelt onderwijl beter internet en koffie. Niet slecht voor elkaar, al zeg ik het zelf. Maar ik ben vooral trots op de beide teams, ze doen het zó goed. Leuk om dat op een afstandje te zien en ervaren. Bedenk me eigenlijk nu pas dat we natuurlijk ook een kantoor hier hebben, had wel even gedag kunnen zeggen, laat het ze maar niet horen. Anderzijds, niet echt geschikte kleding bij me.

In de middag een flitsbezoekje aan het bureau van Sky Airline want hun website herkent mijn reservering niet, mail en telefoon worden niet beantwoord en bovendien heb ik inmiddels twee verschillende vertrektijden voor morgen mogen ontvangen. Geen idee welke de juiste is en dat is toch wel handig om te weten. Gelukkig dichtbij en geen mega rij, volgens die man sta ik wel degelijk geregistreerd al kan ook hij me niet online inchecken. Het zal wel… Besteed er verder geen tijd meer aan.

Ik ga de vismarkt (Mercado Central) bekijken en banjer door de relatief recent hip geworden barrio Bellavista. Vind het in t begin nogal shabby en snap niet waar men nou zo enthousiast over is maar klopt ook wel want ik blijk in de ‘still a bit rough edged Recoletta’ te zijn, soort Dalston in London (of Binnenweg R’dam) 10 jr terug. Maar ik weet zeker dat over een aantal jaar het ook hier the place to be is want de buurwijk Bellavista zit bomvol restaurantjes, pleintjes en gezelligheid. Hier ga ik ook ‘s avonds Peruviaans eten en Leonel vertelt me van alles over Uruguay (soort zelfde situatie met Argentinië als Nicaragua en Costa Rica kennen), de 6 verschillende soorten tango en zijn jeugd op een estancia in Uruguay. Hij lacht me vierkant uit als ik vertel dat ik daar ook een kleine week op een estancia heb gelogeerd en dat ik niet erg goed was in het bijeen drijven van het vee en bovendien ook niet bepaald bedreven in de tango. Maar.. ik scoor punten met mijn muziek kennis van Carlos Gardel en Sosa (zowel Mercedes als Julio) en het feit dat ik sowieso in Uruguay ben geweest. Gelukkig maar.. Het is super gezellig en wordt een latertje, of eigenlijk vroeg in de ochtend en bij het slapen gaan weet ik al dat de combi Pisca Sour, rode wijn, Belgisch bier en slechts enkele uren slaap geen ideale combi gaat zijn. En ik had gelijk..
Ik arriveer redelijk gammel op vliegveld nadat de taxi chauffeur ervoor zorgde dat ik nog op tijd was, hij rijdt 140 km/u waar hij 90 km/umag, ik vraag voorzichtig of er wel eens snelheidscontroles zijn maar hij lacht alleen maar. “No problema”. Hmm, dat had ik al eens eerder gehoord op deze trip.

Al met al: ik vond dit bliksembezoek aan Santiago verrrassend leuk! Had geen verwachtingen en dat maakte het wellicht zo spontaan. Empanada’s eten, zowel ‘s middags als om half drie ‘s nachts terwijl ik uitleg dat a) heus niet elke Nederlander de gehele dag stoned is, b) ik héél graag koffie bij m’n empanada wil (niet gelukt) en c) dat mijn Spaans te slecht is om de gedichten van Pablo Neruda te begrijpen, dat houd je lekker van de straat. Of eigenlijk op de straat in dit specifieke geval: recuerdos especiales y (desafortunadamente) un poco de dolor de cabeza.

Overigens wél m’n best gedaan om Pablo Neruda te begrijpen, hoe meer ik leerde, hoe nieuwsgierig ik werd: is hij nu een natuurlijke dood gestorven of omgebracht door het Pinochet regime, zo vlak na de dood van zijn vriend Salvador Allende? Is dichten zo gevaarlijk dat het je je leven kan kosten? Wie weet.. Ook leerde ik  dat zijn enige dochter in een pleeggezin in Gouda heeft gewoond en daar ook begraven is. Wat is de wereld toch klein, ik neem me voor om bij terugkomst thuis te kijken of graf rij M van vak B nog steeds bestaat, maar vooralsnog focus ik me op zijn gedichten. Favoriet tot nog toe: Si tu me olvidas (mocht je me vergeten).Zó mooi!

Helaas geen tijd gehad voor een bezoek aan Valparaíso aangezien m’n vlucht dus opeens vroeger was dan bedacht (sorry Philippe, want jij was juist zo enthousiast), dat zal moeten wachten tot een volgende keer.

Nu inmiddels dus in t zuiden.. Punta Arenas (klinkt als Puntarenas in Costa Rica, ligt eveneens aan de Pacific maar daarmee houden de vergelijkingen ook wel op).
Best wel “un poco emocionante”, straks in m’n eentje trektocht doen van 6 dagen, mét spullen op m’n rug. Maar… ik heb nog twee dagen om aan het idee te wennen. Todo va a salir bien. Toch?

¡Saludos!

PS krijg net een berichtje door:
“You forgot your brush teeth at the hotel”. Geloof niet dat m’n adem zo slecht was dus denk dat ik m’n tandenborstel vergeten ben 🙂
Attent om te melden maar ik ga er niet voor terug vliegen ..