We ontbijten met uitzicht op de waterval en de rijstvelden, de opkomende zon geeft alles een mooie zachte kleur en zorgt ook voor wat warmte. Geen slecht begin en de sfeer zit er al meteen goed in, iedereen is fit (of doet alsof?) en na een korte yoga / stretch sessie bovenop de restanten rijstplantjes zijn de spieren weer soepel en gaan we op pad.

De planning is een hike van ruim 8 uur, aldus Ben.
Startend (wederom) met een flinke klim, zo’n 1.5 uur omhoog, ook dat lijkt standaard te worden, en het gaat eigenlijk ook relatief soepel. Een goed gesprek zorgt voor afleiding.
Ergens rond het middaguur (denk ik tenminste, juist om de tijd te hebben heb ik geen horloge meegebracht) arriveren we in het plaatsje Bhujung. Een prachtig dorpje met smalle steile stenen straatjes en kleurrijke huisjes, met overal wapperende was en gebedsvlaggetjes, slingers met gedroogde kruiden en een warm welkom. Altijd gaan de handen bij elkaar, lichte buiging en namasté, ongeacht of het nu een verlegen kindje van 2 is of een vrouw van 70, getekend door de zon en het buitenleven op t land en in de bergen. Ik herken zo ontzettend het goede gevoel van 2 jaar terug! Heerlijk. Wat een land, wat een cultuur, pure ongecompliceerde vriendelijkheid en openheid. Hier komen echt zelden toeristen maar men begroet je simpelweg alsof het de gewoonste zaak van de wereld is.

Ondertussen wordt – mogelijk iets minder idyllisch maar wel praktisch – de gehele drankvoorraad van de twee ‘supermarkten’ ( hole-in-the-wall type of shop) opgekocht. Rum, bier, whisky en 2 petflessen met een lokaal gebrouwen goedje. We kunnen weer voort en het extra gewicht nemen we voor lief. Ook chips en snickers vinden gretig aftrek, het lijkt wel alsof we amper te eten en te drinken krijgen maar niets is minder waar. De jongens die voor ons koken zijn namelijk kunstenaars in het bereiden van (veel) lekkers op een simpel vuurtje. De lunch vandaag was weer zo’n goed voorbeeld. En dat terwijl wij een beetje luieren op een mooi schaduwrijk plekje tussen de bomen.

Vanavond waren ze zelfs extra druk want de halverwege aangeschafte geit was natuurlijk niet voor de gezelligheid. Ik neem na de zonsondergang een kijkje in de ‘openluchtkeuken’, blijkt dat ze net de kop in het houtvuur aan het braden zijn. Hmm, sommige details hoef je nu ook weer niet niet te weten. Even later krijgen we een appetizer van gebakken blokjes hart en lever. De rest wordt verwerkt in een soort van shepherd’s pie. Deze keer dus internationale keuken, al ontbreekt de dal bhat natuurlijk nooit. “Dal bhat gives you power”, net als porridge. Dat eerste prima, tweede blijf ik ingewikkeld vinden. Behangplaksel, ook met honing. Misschien moet ik het gaan combineren met de fameuze hallucinerende honing  (‘mad honey’) van de documentaire ‘Honey hunters of Nepal’, o.a. hier in de buurt schijnen opnames geweest te zijn.

Uiteindelijk lopen we vandaag naar 2150m, nabij Ghanpokhara. Ook nu weer een schooltje onderweg, dit keer echt nog kleintjes, meer soort kleuterklasje. Letterlijk gezien verstaan we elkaar niet maar contact maken kan op vele manieren. Sommige mensen in de groep zijn hier meesters in en al snel hoor je schatergelach.

Echt bizar hoe mooi de natuur hier is, de rivier dwars door de bergen zorgt voor veel groen. We lopen vrijwel de gehele middag op een bergkam met aan beide zijden een verbluffend uitzicht. Prachtige route met slechts 1 belangrijk advies: blijf op het pad en kijk uit waar je loopt.

Eindeloze bergen, bergen en nog eens bergen, met witte toppen en mooi zacht zonlicht aan het einde van de dag. De lucht is nog steeds zonnig, blauw en kraakhelder, iets wat ‘s nachts voor een sterrenhemel zorgde die onbeschrijfelijk is. Gelukkig hebben we voor dit soort momenten dan Thomas die met veel geduld beeld geeft en een haast surrealistische foto schiet. De grootste supermaan sinds 1948, ontelbare sterren en de milky way.
The Church – Under the Milky Way

La noche es la mejor representación de la infinitud del universo. Nos hace creer que nada tiene principio y nada, fin. – Carlos Fuentes

Wat een dag!