Ofwel, ‘flitsend nachtlichtje’.

Nu ik deze letterlijke vertaling opschrijf, al kijkend hoe het onweer over Lago di Como raast, merk ik dat het woord ‘flitsend’ sinds vanmorgen een andere associatie heeft gekregen. Dat heeft te maken met het ‘vuurwerk’ dat zich voor mijn ogen afspeelt (fijn om naar te kijken, opgekruld op de bank met de deur nog steeds open want afkoelen doet het – gelukkig – amper), maar tevens met de mailberichten die ik zojuist opende. Drie bekeuringen op rij: ‘geflitst’ dus. Op één dag (nacht eigenlijk) 00:34, 01:09 en 04:18 uur.  Prijzig ritje naar de zee.

Anderzijds, 300+ euro betalen voor iets onverwachts en magisch.. want dat was het! was wellicht de ervaring waard. Tenslotte heb ik ook wel eens een trip naar Lapland ondernomen, niet kosteloos, en geen noorderlicht gezien. Ook dat was de ervaring dik waard. En nu, zomaar onverwachts, ervaarden we de mysterie van lichtgevende golven. 18 juni 2017, ‘s-Gravenzande – a night to remember.

Zeevonk, Noctiluca Scintillans, flitsend nachtlichtje… Een algje van maximaal 1 millimeter met een grote mond en een klein staartje. Een eencellig organisme dat blijkbaar, onder de juiste omstandigheden, een explosie van lichtflitsjes veroorzaakt. Af en toe lijk ik echt uit een ei te komen want ik had er echt nog nooit van gehoord. Maar… nu ik het gezien en ervaren heb zou ik het zelf omschrijven als magisch, haast buitenaards, surrealistisch. We dachten eerst nog dat er illegaal nucleair afval in de zee was gestort waardoor wij, tijdens onze nachtelijke duik, direct besmet werden. Hoe meer we bewogen in het water, hoe heftiger het effect. Soort blacklight, een megalichtshow, een zilverblauw vuur in de donkere nacht, zó bizar… onwerkelijk. 

Maar na de eerste verbazing konden we alleen maar blijven staan en kijken. Alles was donker om ons heen maar een zachte glans, als een droom, liep met de golven mee, liep ook met ons mee. De lichtende golven rolden voort terwijl wij zwommen in verwondering, een sprookje. Zelfs later, onder een dekentje tegen de duinen aan, kijkend naar de sterren, waren we er nog stil van. Stel je voor, een sterrenhemel, deels weerspiegeld in het water. In de verte wat lichtjes aan de horizon. En dan jijzelf in het water met overal kleine blauwe lichtjes om je heen. Hoe meer je beweegt, hoe heftiger het wordt. 

Onderstaande foto is ook in Nederland gemaakt maar zeker niet door mij. Ik was te verbouwereerd om überhaupt aan een foto te denken… De natuur heeft vele geheimen. Zo ook het lichten der zee. Een magische blauwe gloed. Je moet het een keer meegemaakt hebben. Echter, mocht je dit ook in ‘s-Gravenzande willen ervaren, er is dus blijkbaar trajectcontrole op de A20 (hmp 31.9 rechts en hmp 31.1 links), en ook op de N211 thv perceel 79 kun je je maar beter aan de snelheid houden. Een gewaarschuwd mens… want een lichtend voorbeeld ben ik dus niet…