553.3m hoog, geopend in 1976 en toentertijd ’s werelds hoogste toren. Daar is de Eiffel toren uiteraard een kleintje bij met z’n 300m. Maar goed, die is altijd nog de grote broer van ‘onze’ Euromast, 185m hoog en daarmee zelfs de hoogste toren van Nederland. Hoogte is dus relatief.

Maar ook de CN tower is al lang niet meer de hoogste, reeds 10 jaar geleden verslagen, leert het internet me zojuist. Vandaag de dag is de Burj Khalifa met 830m de hoogste, of eigenlijk met 829.8m maar ja, op zo’n hoogte doet een dergelijk detail er niet meer toe lijkt me. Google leert me ook dat de volgende kampioen de Kingdom Tower in Djedda moet gaan worden al is men ook in Dubai alweer aan het bouwen, over de exacte hoogte van the Tower (toepasselijke naam..) wordt niet gecommuniceerd.

Hoe dan ook, ik had de afgelopen maand de luxe om beide torens van nabij te zien, of eigenlijk alle drie, als we de Euromast meetellen. De Eiffeltoren voornamelijk vanuit het dakraam van ons heerlijke zolderappartementje in la Bastille, dus het woord ‘nabij’ is betrekkelijk. De CN toren in Toronto is sowieso niet over het hoofd te zien (sterker nog, ik zie ‘m terwijl ik dit schrijf, zie hier de inspiratie) al moet ik eerlijk toegeven dat ik niet de moeite heb genomen om in de rij te staan om naar boven te zoeven. Het uitzicht moet geweldig zijn en eigenlijk is het wel zo’n ‘must do’ maar goed, dus niet gedaan (misschien daarom wel?).

Waar ik dan weer wel enorm van geniet is het rond slenteren door de stad, van wijk naar wijk, af en toe stoppend bij een terrasje of een galerie, beiden volop aanwezig in zowel Parijs als Toronto (en niet te vergeten Rotterdam). What a lucky girl I am!

Maar er waren meer overeenkomsten. In Parijs kwam een stille wens in vervulling, een voorstelling bijwonen in het prachtige Opera gebouw Palais Garnier, wat een mooie ervaring.  Alleen al de entree met ‘le grand escalier’, een gigantische theatrale trap. Het verhaal wil dat Leroux the Phantom of the Opera heeft geschreven naar aanleiding van een dodelijk ongeluk toen een contragewicht van een van de gigantische kroonluchters naar beneden was gekomen. Gelukig blijft deze avond alles keurig hangen en kunnen we genieten van het ballet van Cunningham/Forsythe. Tussen de voorstellingen door kun je dan op het balkon uitkijken over Avenue de l’Opera terwijl de zon langzaam ondergaat, ondertussen nippend van een wijntje. Achteraf slenteren richting de Seine, onderweg toch maar een stop op een terrasje, niet omdat het moet maar omdat het kan (en omdat we ’s nachts geen honger willen hebben..).

Het leven is zo’n weekend in Parijs exact zoals het altijd zou moeten zijn, ongecompliceerd en bewust de tijd nemend om te genieten van elke minuut. Of dat nu languit in het gras is van Place des Vosges (mét ijsje, koffie, de zon en een buik om op te liggen), een Pastis drinkend langs de Seine, een expositie van Rodin of simpelweg genieten van een ontbijtje op bed terwijl je uitkijkt over de daken en de klokken hoort luiden. Life is wonderful. #livetothemax

Slechts drie weken later lig ik dan wederom in het gras, dit keer in het St James Park. Ook nu zon (echter geen koffie en geen buik) en ook nu hoor ik Frans geroezemoes om me heen, dit keer vermengt met Spaans, Engels en nog wel meer talen. Toronto is met recht een meltingpot, een progressieve multi culturele stad waarbij ik volgens mij zo’n beetje de enige hetero ben binnen een straal van 1 km rondom mijn hotel en waar je in Kensington Market bijzondere fusion gerechten kunt krijgen zoals ‘reggae lasagne’ en daar waar Zwitserse kaasfondue op dezelfde menukaart staat als ‘Jamaican patties with bacon’. Free thinking wordt hier duidelijk ook in de keuken beoefend al moet ik toegeven dat mijn brunch voorafgaand aan mijn bezoek aan AGO, iets minder gewaagd was; een taco bij Powwow. Wel lekker overigens en eigenlijk ook helemaal niet alledaags klaargemaakt. Alleen die hippe ‘drip coffee’, geef mij gewoon een goede latte..

Maar goed, ik lag dus in het gras in de zon, nog na te genieten van mijn ‘illegale’ bezoek aan het prachtige Elgin & Winter Garden Theatre. Illegaal omdat het gesloten was maar na een gezellig doch doelbewust praatje met de dame van de kaartverkoop mocht ik via de zij ingang stiekem naar binnen om toch even te spieken en te bekijken wat het effect is van de bijna 30m $ facelift. Heritage matters zou ik zeggen! Helaas dus geen voorstelling maar zo remi alleen in dat theater heeft ook echt wel wat. Eerder op de dag was ik alleen in een kerk en dat gaf een beetje hetzelfde gevoel. Een stille stilte en tegelijkertijd teveel om te zien.

Het plan was eigenlijk om vervolgens door te lopen richting de waterkant, maar ik zie opeens de naam Pearl Diver op de gevel aan de overkant staan. Laat dit restaurant me nu net eerder op de dag zijn aangeraden.. Toeval bestaat niet en dus besluit ik daar dan maar gewoon te gaan eten. De oesters zijn zalig (voor de kenners; French Kiss was mijn favoriet, must have been the  name as well). evenals de ceasar salad, thanks Marjolijne!

Moet eerlijk toegeven dat ik ’s middags ook al oesters had gegeten bij St Lawrence market, ze lagen er zo verleidelijk bij… tesamen met de lokale wijn van Niagara peninsula. Daarna ook nog een proeverij van – eveneens lokale – ijswijnen. Super lekker, jammer dat ze niet exporteren en dat ik met enkel handbagage reis. Dus eigenlijk kon de dag, culinair gezien, niet meer stuk. Gedurende mijn wandeling door Distillery District had ik vervolgens maar wel de lokale biertjes overgeslagen en me gericht op de vele leuke galerieën. Het geheel deed me een beetje denken aan NYC SoHo en Chelsea, creativiteit gecombineerd met oude, grotendeels gerestaureerde gebouwen, een fusie tussen oud en nieuw. Erg leuk, ondanks het feit dat ik zeker niet de enige rondslenterende toerist was. Ik kreeg het zelfs voor elkaar om op een bankje in de zon bijna in slaap te vallen, de jetlag sloeg toe maar een kindje naast me hield me gelukkig wakker door angstvallig dicht met haar druipende ijsje continue langszij te lopen.

Via Old Toronto district met ondergaande zon weer ‘huiswaarts’ (tja, als ik langer dan 2 nachten een hotelkamer heb noem ik het tegenwoordig al huis), wat een prima wandeling is. Die metro munten had ik dus niet hoeven inslaan, zijn sowieso dusdanig klein formaat dat ik de helft alweer kwijt ben, wie dat verzonnen heeft? Maar wie weet, ik heb hier ook nog twee werkdagen voor de boeg dus ik zal er zuinig op zijn.