Vlucht gehaald en rond vier uur in Bangkok, vier uur in de ochtend welteverstaan. Goed dat ik het guesthouse geïnformeerd had anders had ik toch echt voor een dichte deur gestaan. Alhoewel, de taxi chauffeur kon het sowieso niet vinden en hij vond het blijkbaar ook helemaal niet raar om dan in alle vroegte even te bellen voor aanwijzingen. Dus wakker waren ze alvast. Daarnaast was ik ruim op tijd voor het ontbijt zullen we maar zeggen.

Een praatje met de eigenaresse leert me dat er op 20 minuten (taxi) afstand een floating market is, maar dan eentje waar met name locals zijn. Khlong Lat Mayom. Klinkt als een prima plan en dat was het ook. Al lijkt de definitie van floating market te worden opgerekt, het is meer een rivier markt met diverse geparkeerde boten langs de oever en onder een nogal lage brug. Echter, precies wat ik zocht. Kleurrijk, zoals verwacht – Lekker eten, zoals verwacht (Goong Ob Woon Sen!) – Tropisch warm, zoals verwacht – Georganiseerde chaos, zoals verwacht – Heerlijke geuren, zoals verwacht.

Voor het enorme bedrag van 100 baht (2 ½ euro) stap ik ‘s middags in een bootje met een hele bups Cambodjanen en een stel uit Bahrein om door de klongs te varen. Smalle waterwegen met her en der vrouwtjes in overvolle boten waarop ze in mum van tijd iets lekkers roerbakken. Daarnaast dan een vergelijkbaar bootje wat, naar zo lijkt het, de plaatselijke combinatie van Blokker en de Jumbo is. Allerhande huishoudelijke artikelen zo hoog opgestapeld dat je eigenlijk voor de gein al iets zou willen kopen wat dan helemaal onderop ligt. Verder veel afval langs de kant, héél veel afval, wat een hoeveelheid plastic, ongelofelijk.

Kortom, even schakelen na Japan, maar toch ook meteen een haast vertrouwd Azië gevoel. De dikke jas wordt weggegeven, de zonnebril opgezet en de Bahts vervangen de Yens. Dat laatste echter voor korte duur want voor de volgende avond staat al een vlucht naar Siem Reap, Cambodja, op het programma. Eerst echter nog een belangrijker vlucht, namelijk de EY0408 vanuit Abu Dhabi. Samen verder reizen!

Uiteraard wil ik op het vliegveld staan voor ontvangst en dus vertrek ik ruimschoots op tijd. Hup, weer een taxi in. In heel Japan geen enkele taxi gebruikt maar hier in beperkt aantal uur een flinke inhaalslag. En het zou de laatste niet zijn want eenmaal op het vliegveld kan ik de EY0408 helemaal niet vinden op het grote bord met arrivals. Het zal toch niet? Toch wel… BKK is geen DMK. En Suvarnabhumi airport heeft als airport code BKK. Wat toch best lijkt op DMK. Ik bedoel, als ze er nu een S in zouden verwerken, zou een stuk duidelijker zijn… tot zover mijn gedachten de eerste minuten.

Natuurlijk ligt BKK airport net aan de andere kant van de stad en navraag leert dat me dit al snel twee uur gaat kosten. Lichte paniek want ik was dan wel vroeg maar ook weer niet zó vroeg. Hoe dom kun je zijn? Ik had nog zo gekeken, alsmede discussie gehad of er wel of niet een Airlink – treinverbinding was richting vliegveld. Nu snap ik de verwarring in het guesthouse… ik kan mezelf wel wat maar wil ook geen tijd verliezen. Wie weet heeft hij wel wat vertraging (wishful thinking). Ik sprint naar het einde van de hal, daar waar ik eerder die dag, in de vroege ochtend, zo in een taxi kon springen. Nu staat er echter een enorme rij met een wachttijd van een uur. Geen optie, men wil me niet voor laten gaan, ondanks mijn toch uiterst zielige verhaal. Ik sprint verder naar de transferbus, om daar vervolgens te horen dat ik alleen mee mag als ik in bezit ben van een ticket. Niet dus. Goede tip ook van de information desk, daar heb je wat aan. Uber? Duurt 18 minuten voordat er sowieso iemand kan voorrijden. Gewone busverbinding? Verloopt via Bangkok centrum en vertrek pas over een uur, totale tijd minimaal 3½ uur, dus ook geen optie. Ik hou een aankomende taxi aan door er zowat voor te springen en zonder te vragen stort ik me op de achterbank. “Please, as fast as you can to the other airport. Emergency”. Costs? 600 baht. Belachelijk maar het is niet anders. Go go go. De chauffeur begint twijfelend, “minimal 1½ hour Miss” maar als ik zeg dat ik erop vertrouw dat hij dat sneller kan begint de 20+ jarige chauffeur het wel een mooie uitdaging te vinden. “We can do in 40 minutes”, om vervolgens al facetimend met z’n vriendinnetje de auto van de ene naar de andere weghelft te slingeren, wat natuurlijk helemaal geen effect heeft. Bangkok kent ook op zondagavond een flinke avondspits en is dichtgeslibd. Uiteindelijk besluiten we dat hij me op Phayathai station afgooit zodat ik de airlink naar BKK kan nemen (ik ben inmiddels weer bijna terug bij het guesthouse, het gaat echt geweldig). Ik vertrouw hem natuurlijk niet wanneer hij zegt dat de trein elke 10 min vertrekt en dat de rit slechts 15 minuten duurt, but what can you do? Voor het gemak zet hij me aan de verkeerde kant af en de treinen blijken iets minder stipt dan hun soortgenoten in Japan. Ook blijkt de 15 minuten er 30 te zijn maar goed, dan ben je er ook. ‘Licht’ bezweet en een laatste sprintje richting aankomsthal. Ik storm zo ongeveer langs het gedeelte waar enkel reizigers mogen komen maar in Bangkok is men niet zo strikt. De hele scène en omhelzing zou een geweldige uitzending van Hello Goodbye opleveren, ons leverde het in ieder geval een slappe lach op. Samen terug via de Airlink en een taxi, dit ging een stuk vlotter (hetgeen natuurlijk een eenvoudige oefening was gezien de heenweg) en al snel zitten we bij een om de hoek gelegen Thais tentje, een Chang biertje nuttigend met een vals zingende Thaise meneer op een podium nabij. De rivier zorgt voor wat verkoeling en het leven kan niet beter.

Via diezelfde Chao Phraya rivier en de bijbehorende ferry verplaatsen we ons de volgende dag door een klein stukje Bangkok. Een deel met mooie oude huizen, wederom een tip van het guesthouse, ze geeft ons zelfs een plattegrond mee die toch wel hilarisch is. We moeten ergens links waar een hond is getekend. Navraag leert dat de hond levend is, maar.. zei ze nadrukkelijk, hij is er altijd en altijd op dezelfde plek. Mijn nieuwsgierigheid was groot, groter dan naar de historische huizen, maar de hond was er niet. Denk dat hij van de tekening moet worden geschrapt. Gelukkig waren er meer landmarks, tevens een praatgrage en behulpzame man zonder tanden maar met whisky, dus we kwamen er toch.

Wel jammer dat hij me 5 jaar te oud inschatte maar ik wijd deze vergissing geheel aan de reeds genuttigde whisky.

Verder kijken we hoe de monniken en kinderen de enorme meervallen voeren, populair tijdverdrijf terwijl je wacht op de ferry. Als het brood het water raakt, zijn aan de oppervlakte alleen maar happende vissen te zien. Het brood wordt er speciaal voor gebakken, de opbrengst is voor de tempels.

Ook verbaas ik me over de relatieve rust bij Khao San Road, ‘the centre of the backpacking universe’. Na Thamel in Kathmandu met z’n smalle straatjes lijkt het opeens haast ruim en geordend, of misschien is het wel meer gereguleerd dan 10 jaar terug, kan ook.

Na wat geslenter en bijpraatsessies met (jetlagwerende) koffie alweer tijd om richting vliegveld te gaan. Ditmaal een extra check en wederom richting DMK, wederom in een taxi. Eindconclusie over die rit is duidelijk: of de chauffeur heeft nooit enige rijlessen mogen ontvangen of de koppeling van de auto was toch echt kapot. Echter, we arriveren ruim op tijd en dus heb ik ook de tijd om me ongegeneerd te ‘besprenkelen’ met tax free Chanel testers, gevolgd door wat belachelijk dure cremetjes, klaar voor de – enorm lange – vlucht.

50 minuten later touch down op Cambodjaans grondgebied. Het e-visa werkt en de tuk tuk staat klaar. Soms zorgt voorbereiding voor een eenvoudig leven. En soms lukt me dat opeens. En daar word ik dan héél blij van.