Station to station. Het 10e studio album van de grootse kameleon en artiest David Bowie. Geproduceerd toen ik 5 jaar oud was dus de details rondom dit album, inclusief het personage the Thin White Duke, krijg ik dus pas veel later mee. Al schijnt dat ook Bowie er zelf bar weinig van kan herinneren. “The result was a record made on no sleep, a dash of black magic, and an avalanche of cocaine.”, aldus the master himself. Misschien is dit de reden van het gelimiteerde aantal nummers op het album. Des te mooier dat een van mijn favorieten er tussen staat, Wild is the wind. Zó mooi, mag je eigenlijk alleen maar in absolute stilte naar luisteren, liefst in de armen van je geliefde (hetgeen ik trouw doe). En dus is deze treinreis richting en door Sicilië onze ‘Station to Station trip’. Al was Berlijn wellicht een passender reisdoel geweest. Maar ja, dat paste dan weer niet in het beeld van ‘een duik in de zee voordat de werkdag begint, een snelle café macchiato tussendoor, buiten dineren tot laat om vervolgens door een stad vol historie in een nog heerlijke temperatuur richting een nieuw tijdelijk thuis te slenteren.’

Het plan is Rotterdam – Parijs – Milaan – Sicilië rond trip – en zelfde route terug. Met de trein dus. Voorraad mondkapjes en boeken mee – let’s go! Maar niet voordat we eerst mijn vijftigste levensjaar gaan vieren in het fijne Yerseke. 232 dagen na dato, thanks to Covid – maar het is nooit te laat voor een feestje.

Vrijdag 3 sept

Station Yerseke. Joris is consequent en neemt ook voor deze eerste etappe de trein. Een klein stationnetje recht tegenover het grote Lamb Weston met hallen vol diepgevroren frietjes. Ik was al de hele week ter plekke – teamdagen – en spoiled to death door Meinte en Maartje. Perfecte locatie, ook om te werken. Voor wie niet weet wie dit bijzondere stel is, zie mijn eerdere blog ‘vertraging optima forma’. Of tik http://www.sintanna.com in en je komt er ook wel. Met het arriveren van Joris wordt mijn eenpersoons kamer weer tweepersoons en dat zal de komende 6 weken zo blijven. Fijn vooruitzicht – weer samen reizen. Kunnen we goed.

‘s Avonds een laatste biertje bij Bonaparte, test ronde voor morgenavond. Geopend sinds 1973 en een onvervalst ouderwets bruin dorpscafé. Inclusief dartbord, wat lokale stamgasten, foute muziek en contant afrekenen. Op dat laatste zijn we niet voorbereid maar ik mag van Peet op de pof. Z’n goede bui was mogelijk te danken aan het feit dat hij onverwachts Spaans kon spreken met Marta, dit bracht hem buiten de muren van zijn kroeg die hij dus al 48 jaar runt, waarvan reeds 25 jaar als weduwnaar. Ik krijg m’n eigen briefje met schuld, met punaise aan de toog geprikt, en we vertrekken als de klokkentorens 12 slaan. COVID regels. Goed dat Joris voor morgenavond een heuse JBL box heeft geregeld. Postadres Sint Anna. Daar stonden toch nog wat Poolse lampen op ons te wachten.

Zaterdag 4 sept.

50 jaar en 232 dagen. Wat een luxe. Ik hoef enkel maar mijn welkoms kaartjes op de kamers te brengen en te zorgen dat ik klaar ben om iedereen te ontvangen. Alle slaapgelegenheden in Yerseke zijn geboekt, zelfs mensen in de omringende dorpen geplaatst. Meinte en zijn meiden regelen het allemaal fantastisch, een ronduit geweldig pop up feest met oesters en mosselen die rechtstreeks uit het water worden gehaald. Unlimited en geserveerd in diverse variaties. Stukken zalm op de bbq, salade, vegan quiches en drank in overvloed.

Zelfs het zonnetje komt nog door. Ik word overwelmt met liefde en kado’s. Zo dankbaar voor de mensen die er zijn en voor wie ze zijn. Voor wat ze voor mij betekenen. Einde avond belanden we inderdaad nog in Bonaparte en de picpoul wordt vervangen door bier, de meezingers krijgen we er gratis bij. Video’s worden niet gedeeld… Het is gelukkig allemaal op loopafstand en met een select groepje diehards dansen we tot 4 uur in de ochtend in de kerk uit 1894, de JBL partybox tussen de prachtige glas-in-lood ramen. Omdat het kan, omdat het zo moet zijn.

Zondag 5 sept

Joris helpt Meinte met opruimen en sjouwen, ik was af. Kratten vol glazen. Maar ik neem vooral afscheid van lieve vrienden, heb de tijd om bij te praten. In de zon, met een koffie. Einde dag fietsen we naar Wemeldinge voor een heerlijke duik in de zee. In het donker fietsen we terug, nadat we de fietsen met wat gedoe de steile berm richting fietspad omhoog slepen. Dankzij de seinende auto’s realiseerden we ons dat hier het verre van handig is om op de weg te fietsen. Onhandig stads stel.

Maandag 6 sept

Terug naar de bakkerij waar de prachtige vaas van O+M staat te pronken, vol met zonnebloemen. Wat een welkom. En.. nog een verrassing. Een echt schapenvel uit Zweden – Vasterlyckans Fårgård. Van Anne-Marie en Joris. Zó zacht!! En zó mooi.

Snel alle kleding wassen, drogen en (deels weer) inpakken. Nog heerlijk buiten op terras eten terwijl onderwijl de wasmachine draait. Spullen inpakken voor 6 weken, kost me altijd meer tijd dan ik denk. Slecht time management en al met al wordt het weer een latertje.

7-9 september – Paris

Van R’dam Du Nord naar Gare du Nord. Station to station – tussenstop, 30 graden, de stad gloeit aangenaam na van de zomer. We hebben onze 6 hoog zolderkamer nabij Bastille weer kunnen huren. Geen luxe, ook niet ruim, zelfs niet helemaal schoon, maar de openslaande deuren en het uitzicht over de daken van onze favoriete stad is ons zoveel meer waard.

Stinkkaasjes in de koelkast, rode wijn en stokbrood op voorraad. Dat tezamen met een luidruchtige, maar goed functionerende, koffiemolen zorgt ervoor dat we ons zowel binnenshuis als buitenshuis vermaken.

Ik werk met koffie breaks op het mini balkonnetje, Joris dwaalt door de stad en musea. ‘s Avonds buiten eten, Marais brengt elke ons keer weer een onbekend pleintje. Een laatste Pastis om de hoek voordat we verder gaan. De toch al onlogische COVID formulieren worden er niet logischer door. Toch maar doorzetten want we willen wel Italië in kunnen.

Vertrek vanuit Gare du Lyon, we besluiten te lopen richting station. Raken in het park bij de oude spoorbrug aan de praat met twee Ghanese gangsters. Breed, groot, beetje angstaanjagend met veel goud en zonnebril. Type NY Brownsville. Of Bronx. Groot was dan ook mijn verbazing wanneer een van de twee aangeeft in Boskoop te hebben gewoond. Boskoop.. off all places. Dat is toch echt net Waddinxveen maar hij lijkt er trots op te zijn. Zijn twee kinderen wonen er nog steeds, hij is na zijn scheiding verder gegaan met het leven in Parijs. Op mijn vraag wat hij voor werk doet volgt een brede lach met veel bling bling. ‘Hoog in de boom’ is zijn antwoord, zijn huur van 2800.- pm was in ieder geval geen probleem. Denk zomaar dat zijn woonlasten in Boskoop lager waren. Vriendelijk wijzen ze ons de weg. We slaan de koffie af, gaan nog wel voor een snelle lunch. Andouillette, ik probeer nog maar weer eens een stukje, maar het zal nooit mijn favoriet worden. Op naar Italië! De TGV 9249 wacht vast niet op verlate passagiers.

Vrijdag 10 september

We arriveren laat in het kleine hotel te Milaan. Vooraf aangekondigd en de nog jonge eigenaar wacht op ons. Duidelijk een ondernemer en we hebben het nog even over de moeilijke tijd door de covid restricties. Met de woorden Enjoy Milano – de naam van zijn hotel – laat hij ons achter. De volgende ochtend krijgen we een verplicht ontbijt op bed. Covid proof want we mogen niet met meerderen in de kleine ontbijtruimte. Terwijl Joris nog een snelle douche neemt babbelt hij vrolijk over het geven en krijgen van een goede review. Voor een garantie van dit laatste besluit hij de ronde douchedeur weer even goed in de rails te zetten. Wel zo attent, het was tenslotte een aardige eigenaar. Het volgende moment hoor ik een enorme klap en het geluid van duizend stukken glas. En dat was ook precies wat ik aantrof toen ik, binnen een fractie van een seconde en met bonkend hart, de deur van de badkamer open deed. Gelukkig bleek het veiligheidsglas te zijn en mijn horror beeld van een naakte man met glas all over his body bleek dus niet de waarheid. De duizend stukjes glas klopte wel. Één grote ravage. Van de schrik krijg ik de slappe lach. Dit werkte blijkbaar aanstekelijk want al snel kunnen we beiden niet meer stoppen. Zo blij dat het enkel maar materiële schade is, ik zag de ambulance al voorrijden. Met volledig uitgelopen mascara op m’n wangen leg ik even later het probleem uit. De Indiase dame die het ontbijt verzorgt spreekt zeer matig Engels, maar als ik haar meeneem naar de plaats van delict is het direct duidelijk. Het woord insurance snapt ze gelukkig ook. Een half uur later zitten we op bed aan ons voorverpakte ontbijtje.

Na deze enerverende start zetten we koers naar Pavia – uiteraard met de trein – alwaar Andrea al op ons staat te wachten. Werken op het Randstad kantoor terwijl Joris Pavia en de schoenenzaken verkent. Einde dag huren we een Fiat 500 l en we vertrekken richting de kust. Voor dit stukje is een trein echt niet handig. Helaas zonder Andrea en familie want Maria Elena is verkouden. We doen er bijna 4 uur over incl stop voor foccacia’s en koffie. Vervolgens missen we de afslag in het dorp en uiteindelijk arriveren we pas rond 9 uur. In het donker maar zelfs dan ziet het er prachtig uit.

11 – 12 september – weekend aan de kust

We verblijven bij Massimiliano en zijn Mexicaanse vrouw Marisol. in Cerri, nabij Lerici. Ligurië, deel van de Italiaanse Rivièra. Weg van de drukte hebben deze twee een klein paradijs gecreëerd, met hangmatten, uitzichten en veel groen. Alles van hout. Een alternatieve agriturismo met een Italiaanse Mexicaanse vibe. De Rolling Stones op de achtergrond bij het ontbijt, en verhalen over hoe zij de restricties rondom COVID hebben beleeft, alsmede the control and corruption praktijken in Mexico. Daar waar ze normaal gesproken zeker de helft van het jaar in Mexico zijn – ook daar een b&b maar stukje groter inclusief restaurant en strand – zaten ze nu ‘vast’ en grotendeels zonder inkomsten.

We slapen er met de deuren wijd open, prachtig uitzicht en eigen balkonnetje. ‘s Nachts stommelen er wat mensen onze kamer binnen, uiteraard per ongeluk maar toch verbaasd het ons niet. Het kan allemaal, en dat moeten we zelf maar onze deur dicht doen. We eten bij het lokale restaurantje om de hoek, vergeten vervolgens een telefoon (correctie, hij vergeet zijn telefoon..). Toch altijd een dingetje, maar de volgende ochtend blijkt dat deze al in de auto van Massimiliano was gelegd, daar logeerden we tenslotte en zijn auto wordt toch nooit afgesloten. Zo kan het dus ook.

Zowel il mare als Parco di Montemarcello zijn vlakbij. We kiezen de eerste optie en dalen af richting kust, wat slechts een paar kilometer is. Via steile, uitgesleten stenen trappen komen we bij een mini strandje. Kleding veilig voor het water aan een uitstekende punt in de rotswand en zelfs een fijne rand als zetel om vervolgens te verdwalen in een boek, afgewisseld met een duik in de nog warme zee. Wanneer Joris ook nog een lunch weet te regelen snappen we waarom ergens in de 1820s Byron en Shelley hier ooit heen gevlucht zijn. Golfo dei Poeti, alleen al de naam vind ik fantastisch.

“Lazin’ on a sunny afternoon – in the summertime” – Ik krijg het deuntje niet uit m’n hoofd. ik pluk nog maar eens een vijg van de boom, kijk uit over de groene heuvels en probeer wat werk te verrichten. Lukt maar matig, de uitzichten zijn te mooi, de hangmat is te aantrekkelijk.

Morgen weer een dag, de laptop gaat dicht en we vertrekken einde dag richting Pavia, alwaar Andrea ‘s avonds een tafeltje bij Il Cupolone heeft geregeld, pal tegen een van de de muren van de kathedraal met de enorme koepel. We zitten er geweldig, het eten is een feestje en we krijgen een stadswandeling als dessert. Dit stadje wordt ten onrechte overschaduwd door het grote Milaan en we weten nu al zeker dat we hier willen terugkomen. Echter, niet voordat we Sicilië hebben ‘gezien’. Trinakria – het 25.709 km2 grote eiland met de drie punten, zo’n beetje midden tussen Calabrië, Sardinië, Tunesië en Malta.