Ditmaal mail uit Uruguay. Uurtje met de boot en je bent de grens over, een inkoppertje die ik niet wilde laten schieten.

En als je dan aan de overzijde van Rio de la Plata bent dan arriveer je in een zeer aangenaam (vakantie)plaatsje: Colonia del Sacremento. Oud centrum met koloniale gebouwen, straatjes met kinderkopjes, een heerlijk windje vanaf het water, legio restaurantjes, een haventje en strand op een kilometer afstand. Wat wil een mens nog meer zou je zeggen.

Allereerst een hotel / hostel maar dat viel nog helemaal niet mee. Ik was al bewust niet in het weekend gegaan, eigenlijk meer uit angst voor drommen toeristen, maar een wat ruimere hotelkeuze is dan ook mooi meegenomen. Helaas ging die logica niet op en dus heb ik het hele dorp afgestruind. Dat is op zich geen straf alleen met een rugzak op in ruim 30 graden is het iets minder lollig. Uiteindelijk een kamer voor slechts een beperkt aantal nachten gevonden, het was helaas niet anders. Wél een erg leuk hotel met als bonus een dakterras met uitzicht over de rivier / baai. Niet vervelend. Zónder rugzak en mét de geruststelling van een hotelkamer werd mijn slippersnelheid optimaal, prima plaats om te onthaasten.
Het formaat wijnglas was prettig te noemen, de zonsondergang minimaal zo aangenaam en het huisgemaakte ‘dulce de leche con nuez ijs’ was simpelweg verrukkelijk. Dat laatste zou overigens zomaar eens een verslaving kunnen gaan worden.

Calle de los Suspiros—The Street of Sighs. Probably Colonia’s most photogenic thoroughfare, with pink bougainvillea climbing everywhere.  It’s long abounded in absolutely everything to delight the senses: art galleries, gourmet cheese shops—and prostitutes. Early days it was a street of brothels. Formerly, sailors would come here when their ships docked to enjoy the damsels of easy virtue.  After all those months at sea, you’d hear them sighing for the ladies’ charms.  Hence the name.

De volgende dagen vroeg opgestaan om het dorp zonder andere toeristen te bekijken en inderdaad waren er slechts drie mensen op straat. Naast ondergetekende een stokoud mannetje die met z’n thermosfles en kopje mate voorzichtig over de kinderkopjes richting water liep (zo oud worden lijkt geen straf) en een hoogzwangere dame die door haar enorme buik waarschijnlijk niet meer zo lekker in bed lag (ben geen ervaringsdeskundige maar kon me er wel iets bij voorstellen). Wat een heerlijke rust! Daarna een lange wandeling richting en over het strand om de ochtend af te ronden met een goede cafe cortado in de hand en de voeten in het zand. Had dus nog wel even willen blijven, zoveel is duidelijk…
Maar goed, geen passende slaapgelegenheid voor een langere periode en dus met de bus naar Montevideo. Prima bus en met de iPod aan was ik, althans zo leek het, in mum van tijd in de hoofdstad. Aldaar een bus van busterminal naar centrum, normaal geen feestje als je bepakt en bezakt bent maar ook dat ging verrassend soepel. Helaas ook hier heel veel hotels vol, althans, als je doel een beetje middenklasse is. Het was ofwel een gore slaapzaal waar ik m’n spullen niet met een gerust hart zou achterlaten (naast het feit dat ik sowieso niet van de slaapzalen ben) ofwel een enorm luxe hotel wat nu ook weer niet de bedoeling was. Maar.. zoekt en gij zult vinden, ook al duurt het soms ‘even’. Zeker niet de eerste keus, zelfs verre van dat, maar met 20 USD afdingen moest het maar al was de prijs-kwaliteit verhouding mijlenver zoek. De houdbaarheidsdatum van het hotel leek namelijk al even geleden overschreden, evenals misschien wel de houdbaarheidsdatum van de twee oudjes die een poging deden de boel te runnen. Maar zó schattig en lief dat dat de rest van de ellende weer goed maakte, zelfs de belabberde douche. De slang schoot continu los en aangezien het ophangsysteem sowieso niet meer aanwezig was was het douchen best een uitdaging. Na een eerste ervaring met de lift ben ik de rest van de tijd gaan lopen (goed voor de kuiten, want kamer op 5 hoog) en nam ik ook een zaklamp mee. De automatische verlichting op de gang had namelijk enige vertraging; precies wanneer je dacht “ik zie nu echt niets meer, voel me ongemakkelijk en straks staat er een of andere gek tegenover me” floepte het aan. Voor het geval dat dit een keer niet het geval zou zijn toch maar voorzorgsmaatregelen getroffen.

Het hotel lag wél centraal, vlakbij Plaza del Independencia en dan heb je dus twee keuzes, oost of west. Bij de opties noord en zuid loop je al snel het water in dus die vallen af. Ik begon met oost; zag een groen parkje op de kaart en dat leek me wel wat voor een warme zomeravond. Maar tussen die groene bomen lagen vooral veel zwervers met nog meer zwerfvuil en lege bierflessen, evenals in de straten erom heen. Toen de cassiere van de supermercado me ook nog vriendelijk maar zeer dwingend waarschuwde voor alle gevaren van de straten aldaar leek het me beter om de west zijde op te gaan… en ja hoor, daar het inmiddels vertrouwde straatbeeld gevonden. Pleintjes met volop mensen die het nieuws van de dag aan het doornemen zijn, genietend van hun kopje mate en de legio spelende kinderen. Ciudad Vieja is erg leuk om doorheen te banjeren, al vond ik persoonlijk dat een Burger King en een McDonald’s daar echt niet thuishoren maar gelukkig was er meer keus dan deze twee. Vooral de Mercado del Puerto was aangenaam. Overal grill restaurantjes met barretjes en veel gezelligheid. Ben direct gaan informeren naar een voorstelling in het mooie Teatro Solis maar helaas, geen tango, het mag niet zo zijn ben ik bang. Een theaterstuk in het Spaans (d.w.z. dialoog van 2 uur) leek me nu net iets te veel van het goede dus dat bewaren we dan maar voor een volgende keer. Wat ik vooral leuk vind aan de stad is het feit dat je urenlang aan de waterkant kan zitten, lekker niksen, beetje wegdromen en genieten van de mensen om je heen. Stuk voor stuk enorm vriendelijk, behulpzaam en super relaxed. Voor je het weet ben je een paar uur verder en, inderdaad, verbrand. Kon ik me een week geleden ook niet voorstellen. Oprecht héérlijk om zo de tijd te hebben.

En tja, dan de keuze; de gangbare route volgen en dus terug naar Buenos Aires en vandaar uit verder Argentinië in, of het binnenland van Uruguay in: “ride a horse, roast a cow and be a gauchos”. Ja, dat laatste trekt me wel… Daarom stap ik morgen op de bus richting Tacuarembó, zo 400 km ten noorden van Montevideo. En nee, ik had er ook nog nooit van gehoord, misschien daarom wel mijn nieuwsgierigheid. Bus inmiddels geboekt. Pas daarna las ik dat het daar in de zomer ‘steaming hot’ is, especially in January… Maar goed, ik zie wel. Daar hoop ik dan een estancia te vinden om een aantal dagen te verblijven. Hoop dat ik dan niet al te serieus hoef mee te werken en dat er wat tijd overblijft voor wegdromen in een schommelstoel op een veranda… Althans zo stel ik me dat dan voor. Plus natuurlijk een paar leuke honden die het vee bijeen houden en een mama die de heerlijkste home made meals bereid.
Of het ook echt zo is? Geen idee, ken niemand die er geweest is maar ik zal na afloop de ongecensureerde versie met jullie delen.

Beso, Yvette