6 uur ontbijt, 3 kwartier te laat weg of wordt de tijd een half uur te vroeg doorgegeven? Ik weet het nog niet maar ik had achteraf nog ruimschoots de tijd gehad voor een cappuccino. De machine zag er goed uit en was een prima start van de dag geweest. Ik krijg altijd trek in dat soort dingen wanneer het niet kan.

Hoe dan ook,  terwijl wij aan het ontbijt zaten werden de tassen soepeltjes bovenop de bus gegooid en al snel zijn we onderweg. Pokhara en de dorpjes nabij ontwaken en het leven komt op gang. Mooie beelden afgewisseld met prachtige vergezichten. Echter, al snel verandert de weg in een dirtroad met flink wat stenen. Héél veel stenen, dus we worden flink afgeleid en hobbelen langzaam voort.

De stokoude en afgeragde Tata Steel Mountain Giant bus (tata logo lijkt trouwens best veel op een ander bekend logo) slaat zich er echter kranig doorheen en wij doen stoer mee. Ondanks de steeds dieper wordende afgronden en een wegbreedte die te wensen over laat. Tegemoetkomende tractors met kippen zorgen voor spoedoverleg tussen de chauffeurs (voorafgaand aan veel getoeter) en we hebben al bijna een kip in de bus, wel handig voor de lunch.

Even verderop een autowrak , enkele tientallen meters lager dan de weg, blijkt daar gisteren te zijn terechtgekomen maar gelukkig vertelt de chauffeur ons hoogstpersoonlijk het verhaal en ook zijn passagiers zijn zonder botbreuken weer boven gekomen. Feit blijft dat het regelmatig gebeurd dus toch lichte opluchting wanneer we zonder pech of ongeval arriveren in het dorpje Ram Bazar. “De bus is niet in stabiele zijligging geraakt”, aldus BHV’ers onder ons. Prima samenvatting van de trip. Oké, klein probleempje met de slagpin maar dat was blijkbaar snel te fixen, gaf ons meteen de tijd voor een hoognodige plasstop.
In Ram Bazar zien we de dagopstart van een schooltje en ontmoeten we een Big Sister, ze is twee uur komen lopen om ons te ontmoeten en toelichting te kunnen geven over haar rol in de projecten. Mooie bescheiden vrouw die veel goeds doet.

Vervolgens begint dan bij Salme Bhaniyang eindelijk de echte hike. De ezels krijgen hun bepakking (wel gezellig die rinkelende bellen) en wij gaan met onze daypacks en volle waterzakken/ flessen op pad. De vooraf afgegeven packlist met essentials was enorm dus de tassen zitten vol, elk weertype kunnen we aan. En gelukkig, de zon schijnt volop dus het kon allemaal in de tassen blijven. Overigens bleek dat ik de verkeerde packlist had aangehouden (was voor een trekking door Ecuador) maar goed, ik had toch al eigen initiatief getoond door het een en ander van ‘need to have / essentials list’ naar ‘nice to have list’ naar ‘wtf, not necessary, be positive list’ te verplaatsen (grotendeels gestuurd door tijdsgebrek), met als gevolg dat mijn rugzak een stukje kleiner en lichter was dan de gemiddelde. Met goed weer en goede omstandigheden prima uiteraard, als het omslaat dan natuurlijk spijt maar goed, we’ll see.

 

Vandaag was het lopen een repeterende mantra: Omhoog, omhoog, omhoog.. een lichte nervositeit kan ik niet ontkennen, de trappen in Diemen richting de 9e vallen volledig in t niet. Maar…na een pittige klim van zo’n 3 uur en stijging naar 1600 meter zien we na een bocht dan opeens onze tentjes op een soort van voetbalveld staan. Oprecht een verrassing want we dachten echt nog wel even verder te moeten en we hadden ons reeds ingesteld op een aankomst in t donker. Echter nu dus tijd voor een potje frisbee en het aanschouwen van een waanzinnige zonsondergang. Helemaal niet verkeerd en fijn dat Ben zo flexibel is. Iedereen zit er goed in en de sfeer is perfect. Femke geeft feedback: “ jullie zijn op zich niet héél langzaam”. Het ‘quote boekje’ is geboren, er zouden er nog vele volgen.
Tjop tjop – de tent in. Morgen weer vroeg op!