India. Air Asia brengt ons er vlotjes heen. Het vliegveld van Kochi (ook wel Cochin genoemd) is net nieuw en zelfs geheel op zonne-energie. Voor de douane staan zachte fauteuils waar ze willen dat je plaatsneemt terwijl de paspoort check grondig is. Hoffelijke ambtenaren controleren de e-visa en zien feilloos wanneer we eerder India hebben bezocht, inclusief mijn eerste bezoek ruim 17 jaar terug. De IT in India is dus up to date. Lastiger is de scanner voor de vingerafdrukken. In mijn geval lukt het in 1 keer maar de meesten, inclusief Joris, zitten een heel stuk langer in hun fauteuils. “Sir, once more please”, de geduldige ambtenaar helpt zelfs mee zijn vingers goed neer te zetten en trekt aan wat vingers om ze langer te maken. Kom daar eens om in Nederland! Kortom, soft landing.

Ook Nathan, van Nathans guesthouse, staat klaar met een bordje (en een auto). Ondanks het nachtelijke tijdstip met een grote lach. Welcome to Kochi! Het blijkt nog ruim een uur rijden te zijn naar Fort Kochi en hij moet de volgende dag om 6.30 uur vertrekken, denk dat ie beter wakker kan blijven.

Het guesthouse is even wennen. Hoe vriendelijk en behulpzaam Nathan ook is, hij vergeet gemakshalve uit te leggen dat er een overboeking is en wij daardoor beneden in een kamertje worden weggezet. Het ziet er zeg maar anders uit dan op de website. De huiskamer en keuken zijn zogenaamd extra bij het kleine, donkere, smoezelige slaapvertrek waar gelukkig wel een klamboe hangt. Dat is maar goed ook want aan een indrukwekkende verzameling gebruikte bussen anti muggenspray, anti mug wierook en elektrische tennisrackets zien we dat het hier menens is. De volgende dag blijft het ondanks het daglicht een somber geheel en we besluiten in overleg met Nathan te verkassen naar een ander guesthouse met lichtere kamers. De overboekte bovenkamer ziet er trouwens wel degelijk goed uit, het is een kwestie van pech hebben.

Tijdens de zoektocht naar een beter guesthouse treffen we een familie aan met een door polio verlamde jongen in een rolstoel. Hij heet Agosto en hij vertelt dat hij vernoemd is naar keizer Augustus en dat hij heel graag nog eens naar Rome zou willen. Later komen we hem nog eens tegen in het dorp en wederom raakt hij ons beiden met z’n lach en spontaniteit. Wat zou het mooi zijn als je hem zo’n trip kan geven. Ik besluit om na thuiskomst m’n KLM award Miles maar eens te gaan checken, wie weet. We weten waar hij woont dus traceren en contacteren is relatief eenvoudig.

Verder lopen we ‘s morgens vroeg langs het strand en bekijken het leven van Kochi. Een paar zwemmers en heel veel hardwerkende vissers. Helaas raadt iedereen ons af om het water in te gaan, te veel vervuild. De vissers hebben daar blijkbaar geen last van? De grote Chinese visnetten – ingenieuze houten constructies met een 600 jaar oud patent op de hefbomen – alsmede de kleine houten bootjes, zijn volop in gebruik en we struinen overal dwars tussendoor. Deze tijd van het jaar zou het beste moeten zijn, het zoete rivierwater vermengt zich nu met het zoute zeewater. Waarom dat juist in november / december gebeurt wordt me echter niet duidelijk. Nog even googlen…

Op de grens van strand en weg wordt de vis direct verkocht, verser kan haast niet. Ook kun je ‘s avonds op het strand eten, tussen de vissersboten worden wat tafeltjes gezet en de uitgezochte vis wordt voor je klaargemaakt. Helemaal geen slechte start van India! Ook deze dagen geen ‘dry day’ dus zelfs een koude kingfisher is binnen handbereik. Elke staat heeft namelijk zijn ‘droge dagen’, in Kerala was dit voorheen elke 1e dag van de maand, volgens zeggen omdat veel Indiërs dan hun salaris krijgen. In de staat met de goedkoopste drankprijzen en de hoogste alcoholconsumptie is dit wellicht een goede regel, maar het ging in het verleden blijkbaar alsnog mis en er werd een algeheel alcohol verbod ingesteld, met uitzondering van de 5 sterren hotels. Inmiddels is de regel alweer wat versoepeld richting 2 en 3 sterren hotels, dit omdat het verbod leidde tot meer drugsgebruik, ook deed het blijkbaar zeer in de toeristenindustrie. Vandaag de dag kun je dus ook gewoon op een stoeltje in het zand tussen de visnetten een biertje krijgen, so far de restricties…

Omdat we toch eigenlijk wel het water in willen besluiten we tot een dagje strand en we laten de Portugese en Nederlandse historie voor wat het is. Keuzes maken…

Strand… Cherai beach lijkt de meeste logische optie. Middels een volle ferry arriveren we in Vypeen. Aldaar een nog veel vollere bus. Vrolijke kleuren, dat wel, maar de mensen hangen aan alle kanten half buiten de bus, voller kan echt niet. Dat in combinatie met een temperatuur rond de dertig graden Celsius lijkt ons niet helemaal ideaal en dus pakken we maar een tuktuk. Een fikse prijs en 45 minuten verderop worden we gedropt bij een heel smal stuk strand. “Cherai beach Ma’am”. Oké… geen restaurant te zien, wèl een groot bord met ‘verboden te zwemmen’. Hmmm…. Beetje beduusd stappen we uit, is dit de tocht waard? Hij wil ons ook niet verder rijden en dus lopen we verder over het zandweggetje. Tussen de zee en het weggetje een soort dijkje van rotsen waar je net niet overheen kan kijken. Dat doen we natuurlijk wel met enige regelmaat, helaas weinig positiefs te zien. Amper strand, het is duidelijk vloed en erger, elke keer een rode vlag of een bord. De sfeer daalt langzaam tot een dieptepunt; het is warm, we hebben trek, zijn dorstig en willen het water in. Visioenen van een heerlijke strandtent met wat schaduw vervagen langzaam, we halen diep adem en stellen de verwachtingen bij.

Even verderop zien we twee lifeguards onder wat palen met een doek erboven en daarnaast de inmiddels bekende rode vlag. Niemand in het water en amper een meter strand, maar we gaan het toch vragen. Dat helpt want de rode vlag blijkt er al te wapperen sinds de typhoon van 10 weken terug. Desalniettemin is het nu veilig om te zwemmen mits we voet op de grond houden ivm de toch sterke stroming. Tot zo ver de Indiase logica. De heren willen wel op onze spullen passen en binnen 5 minuten liggen we in het water. Heerlijk, dat hadden we nodig! We zijn de enigen. Althans, even dan. Verderop staan wat groepjes Indiase mensen en vrijwel direct komt men dichterbij. Binnen de kortste keren staan er echt wel 60 man langs het water, inclusief een groep scholieren uit Andhra Pradesh. Deze scholieren hebben nog nooit de zee gezien, laat staan een westerse toerist in bikini. Nogal ongemakkelijke, maar ook lachwekkende situatie en ik blijf héél lang in het water. Maar goed, de menigte wordt er niet minder om, integendeel. Vooruit dan maar, snel eruit en nog sneller een sarong omslaan.

Inmiddels gaan de scholieren zelf voorzichtig, maar uitgelaten, te water. De spijkerbroeken blijven aan, smartphones worden veilig gesteld. De meiden staan verderop wat te giechelen met hun voeten in het water, de sari’s worden toch nat door de golven, maar ze gaan er niet verder in. De meester doet zijn uiterste best de orde te bewaken en ervoor te zorgen dat er niemand verdrinkt. Nu zijn de rollen omgedraaid, wij kijken naar hen en schieten wat foto’s. Zij hebben er beduidend minder last van, zoveel is duidelijk. Ze poseren vol trots, ondanks het corrigerende fluitje van de meester. Ik haal bij een kraampje wat vegetarische hapjes en chapati en we eten dit op een van de rotsen op, uitkijkend over de zee met dienblaadje op schoot terwijl de zon in het water zakt. Het was een andere dag dan verwacht, en dat is nu net het leuke van reizen.