In het heerlijke vissersdorp met een lastig te onthouden naam (bovendien ook nog twee versies, Mahabalipuram en Mamallapuram) krijgen we opeens de geest om een alarm te zetten en vroeg op de staan. Zal wel te maken hebben met het feit dat de laatste dagen zijn aangebroken. Al zal de fotograaf zeggen dat het te maken heeft met het zachtere licht. Zonsopkomst bij de kleine, en door wind en zee verweerde, seashore tempel (7de eeuw) loopt ondanks de goede voornemens én voorbereiding toch enigszins in de soep. Hier namelijk opeens een toegangsprijs van 500 roepies voor buitenlanders (ipv de 30 roepies voor Indiërs). Ik herken dit uit Noord India maar hier is het de eerste keer en dus moet ik terug om extra geld te halen. De zon wacht daar natuurlijk niet op. Al moet ik ook toegeven dat ik niet heel vlot was. Het opstartende leven in het dorp is namelijk minimaal zo mooi. De vrouwen tekenen een nieuwe kollam voor hun huis. Ik vind het fascinerend. Ze worden aangebracht als het huis en de straat schoon is, zoiets als ‘het schoonmaakwerk is af, wees welkom’. Meen te begrijpen dat het ook ter bescherming is van boze geesten. De sfeer van Pongal zit er nog een beetje in, dan zijn ze namelijk nog mooier en kleurrijker. Wanneer ik voor de zoveelste keer stop en bewonder komt er een tekenboek tevoorschijn met allerhande schetsen. Trots toont ze de foto’s van haar laatste Pongal creatie. Waar zo’n smartphone toch al niet goed voor is. Het tekenen en inkleuren kostte haar 3½ uur, hoop dat er niet direct een aantal koeien langs liepen om de boel te ruïneren.

Ook op het strand is veel te zien zo op de vroege ochtend (druk druk druk..). De nachtbussen met Indiërs arriveren al vroeg, vaak uit Bangalore en ze gaan allemaal eerst richting strand voordat ze de tempels gaan bezoeken. Ze waden wat in het water met hun vaak zo kleurige sari’s en doeken. Voor de hindoes is kleur is meer dan enkel decoratief, ze weerkaatsen ook licht met een energetische lading. Wat moeten de hindoes wel niet denken als ze mij zien lopen in die saaie aardetinten? Voor hen is rood een van de meeste gebruikte kleuren, zeker bij festiviteiten. Dat is te zien. Saffraan / oranje wordt gezien als de meest heilige kleur en vertegenwoordigt nogal wat: Vuur, wijsheid, onthouding, discipline, maar het is ook de kleur van geluk en symboliseert tot slot nog de zoektocht naar verlichting. Klinkt als altijd een goede keus? Geel staat voor kennis, leren, rust en mentale ontwikkeling. Niet verrassend dat een combinatie van deze drie nogal populair lijkt. Goed teken dat de alhier aangeschafte zijden dekbedovertrek uit deze drie kleuren bestaat. Met deze wetenschap in het achterhoofd kan het niet anders dat je daar goed onder slaapt.

Iedereen maakt van iedereen foto’s, allemaal in het water. Het liefst willen ze ook die twee rare toeristen erop, wij dus, ondanks het feit dat we niet matchen met de kleuren. Ik vraag me af voor hoeveel Facebook, Snapchat en Instagram pics ik inmiddels ben gebruikt. Wil het eigenlijk ook niet weten.

Naast al die foto’s ook nog serieuzere gesprekken. Terwijl Joris in het water los gaat met z’n camera raak ik aan de praat met een man die bij een triestige oude draaimolen staat (jawel, ook dat is er op het stand). Zijn vrouw uit Plymouth heeft hem verlaten, hij heeft gevochten om hun twee kinderen. Die worden nu opgevoed door zijn moeder, in Chennai. Hij ziet ze zelf weinig want er moet geld verdiend worden. Een ongeluk met een vastzittend visnet en een buitenboordmotor heeft ervoor gezorgt dat z’n hand beschadigd is, hij kan de zee niet meer op. Z’n dochtertje zit nu thuis want het driemaandelijkse schoolgeld was er deze keer niet. Hij vertrekt binnenkort naar Rajasthan om daar werk te vinden, als gids of chauffeur. 46 uur met de trein. Het wordt een wat pijnlijk gesprek wanneer hij vraagt wat voor werk ik doe. We helpen mensen aan een baan. Maar wat kan ik voor hem doen? Toch blijft hij positief. Het blijft lastig om te beoordelen of het nu uiteindelijk gaat om geld of om een praatje. Zeker om 7 uur ‘s morgens. In ieder geval gaat hij het met de draaimolen niet verdienen, maar dat begrijpt hij zelf ook maar al te goed.

Het dorpje heeft nog veel meer tempels maar we doen het rustig aan. Natuurlijk bekijken we nog wel de weergave van Arjuna’s boetedoening; een uitgehakt tafereel op een granieten rotswand van bijna 30 meter, meteen naast het busstation. We vinden alles uit de omschrijving, zelfs de kat die de muizen animeert. Tick the box.. dan gelijk maar de rest eromheen om daarna af te koelen in de zee. Een mooi breed en schoon zandstrand (althans, als je ietsjes doorloopt) en de rust om te slenteren door de branding. Daarna verse vis en ‘s avonds op de bank voor onze kamer nog een lokale brandy terwijl we de zee nog horen en ruiken. De temperatuur is heerlijk, met de fan aan boven het bed, ramen open en slechts een dun laken over je heen is het perfect slapen. Wat een plek! Mooie afsluiting van een mooie reis.