Twee dagen geleden werd ik nog omver gegooid in de zoute branding van ‘s werelds grootste baai. Nu 1338 km verderop in Mumbai aan het zwembad. Twee dagen gelegen nog in de meest geweldige homestay van Mahabalipuram, nu in het zwembad van the Grand Hyatt, wat met z’n 547 kamers inderdaad nogal ‘grand’ is. De ontbijtzaal is alleen al groter dan heel Blue Moon homestay. Twee dagen geleden nog vers gevangen en gegrilde gamba’s, eten met de voeten in het zand, nu de keuze uit vier luxe restaurants met obers buigend als knipmessen. Twee dagen geleden een 10 roepie milk tea op een krukje langs de straat terwijl de koeien voorbij kuieren, nu met een te dure latte machiato op rekening. Twee dagen geleden nog samen genietend van de vrijheid en van elkaar, nu alleen en in voorbereiding op werk. Het is schakelen op alle vlakken.

Nog steeds India, maar opeens zoveel rijkdom, zoveel luxe. Ook dat is India.

Ik deel de ontbijttafel met twee dames en hun drie kinderen. Ik moet lachen om het meisje van drie. Ze probeert met de vork te eten, het ziet er zo vreemd uit. Weken lang zie je iedereen met z’n rechterhand eten, echt niemand die hier bestek gebruikt. En dan ineens dat gestuntel, haast onnatuurlijk. Ze kijkt ook naar mij. Ik eet mijn dosa masala met de rechterhand, zonder vork. Ben inmiddels redelijk ingeburgerd. Ik kwebbel wat met de moeders. De een is tandarts, de ander afgestudeerd psychologe. Beiden werken ze niet maar zorgen ze voor de kinderen. Ik denk aan de empowerment sessie die ik mogelijk nog later in de week in Delhi ga geven. Het is zo’n andere wereld.

Ze zijn hier voor een bruiloft van een nichtje, trots laten ze wat foto’s zijn van de 24-jarige bruid. Ze heeft de meest prachtige gewaden aan, ook ergens een witte trouwjurk zoals wij deze kennen, maar dit is duidelijk de minst indrukwekkendste. Geloof dat de verschillende feesten bij elkaar zo’n 2 weken duren. De bruid is net klaar met haar studie. Op mijn vraag of ze nu gaat werken wordt niet echt antwoord gegeven. Zal mogelijk afhangen van het feit of ze snel zwanger is. Later zie ik de drie kinderen bij het zwembad met hun vaders. In onderbroek willen ze het water in maar dat mag hier niet, laat staan zonder onderbroek. Er moeten dus eerst zwembroeken gekocht worden. Even later komen ze terug, met zwembroeken die ook omgerold nog steeds tot halverwege de ribbenkast komen, bij elke beweging ligt de broek om de enkels. De prijskaartjes hangen er nog aan.

Ik denk aan al die kindjes die ik de afgelopen weken in de rivieren, op het strand, of in de watertjes bij de rijstvelden heb gezien. Spelend in de blubber, vaak met een stok of iets anders wat ze opgedoken hadden. Springend vanaf rotsen of helpend met het huishouden. De moestuin bewateren met een te zware gieter, de visnetten ophalen, de was doen… Het liep altijd door elkaar heen. Nooit hadden ze een zwembroek aan. Toch is hun lach en gegiechel hetzelfde, al zal hun toekomst anders zijn. Later, als ze groter zijn.

India… daar waar je afkomst nog steeds bepaalt tot welke kaste je behoort, of zelfs dat je geen deel uitmaakt van het stelsel. Untouchable of Brahmaan, het is nogal een verschil. Ondanks het feit dat de Shudra status bijna 70 jaar terug al als onwettig werd verklaard, is de weerstand tegen verandering sterk, zeker op het platteland. Wanneer we het onderwerp aansnijden krijgen we steevast hetzelfde antwoord. “Yes, jati still very much exists” en dus kunnen we alleen maar concluderen dat deze vorm van ‘rassendiscriminatie’ (mijn vertaling van het stelsel) nog steeds bestaat. Officieel verboden maar nog steeds springlevend. Ook Modi zal dit voorlopig niet kunnen veranderen.

India… daar waar er duizenden hindoe goden lijken te bestaan, een enorm godenpantheon. Ik probeer er iets van te snappen maar het blijft lastig. Elke god kent verschillende gedaanten en namen. Ik lees dat de veelheid aan vormen moet worden gezien als een diamant. Valt een lichtstraal op de verschillende vlakjes dan zal er een ander facet van de diamant oplichten, maar het blijft dezelfde diamant. Er is een God voor zo’n beetje alles wat je maar kan bedenken: zon, maan, water, vuur, bezittingen, de gewassen, maar vooral ook voor de niet tastbare begrippen zoals emoties, kennis, rijkdom etc. Er is letterlijk een god voor alles en voor iedereen, een dorpsgod, een god voor de vissers, plaatselijke goden… Een voorbeeld. De godin van de staat Kerala is Bhagavati. Zij is dan weer een vorm van Parvati, de vrouw van Shiva. Maar, ook een vorm van de godin van de macht (ja, die is er ook), Shakti. Net als Durga dat is. Ik bedoel, dat is toch amper bij te houden, of te herkennen? In tegenstelling tot het islamitische geloof, waar men er niet zo van houdt als je Allah of zijn profeet uitbeeldt, laat staan in een striptekening, hebben de hindoe goden dus allerhande afbeeldingen. “You need something real, you can’t sacrifice something to nothing”.

Ik hou het maar bij de meest voorkomende ‘hoofdgoden’. Vishnu lijkt me persoonlijk wat milder en vriendelijker dan Shiva, hij bewaakt de wereld en grijpt in als er iets mis dreigt te gaan. Garuda vervoert hem door het universum en de slang Shesha dient als zijn rustbed. Dat laatste is voor mij dan weer onvoorstelbaar, een slang als rustbed, maar ik ben dan ook geen hindoegod.

Ganesha is mijn favoriet, hij neemt de hindernissen voor je weg, mits je hem vereert natuurlijk. Ook beschermt hij de reizigers en hij helpt je als je aan iets nieuws begint. En… altijd en overal te herkennen met z’n olifantenhoofd! Zijn beschermende kracht wordt ook subliem weergegeven op het waarschuwingsbord waarop Ganesha afgebeeld staat met de volgende tekst: Wear helmet, not everybody gets a replacement like me.

Echter, ik denk dat het slimmer is wanneer ik me langzaam weer op m’n werk ga concentreren. Eenvoudiger te doorgronden, althans, het meeste ervan. Onderwijl alvast weer dagdromend over een volgende bestemming. Daar waar ik mij weer kan verbazen en verwonderen, weer kan onderdompelen in hectiek of juist in rust. Of kan leren over de goden, over de gewoonten.

Denk niet dat ik er ooit genoeg van zal krijgen…

With love, from India.