Eindelijk dan toch…

Een jaar na dato en ditmaal als verrassing geboekt. De eindbestemming wordt pas geraden wanneer we reeds in de lucht zijn. Het verjaardagskadootje wordt goed gekeurd.

We starten in Bilbao, daar waar we vorig jaar op het laatste moment vanaf zagen in verband met de slechte weersvoorspelling. Maar nu is het toch echt klaar, wil nu eindelijk Guggenheim wel eens zien en dus maar spontaan een vlucht geboekt.

Het leek wel of iedereen er al eens was geweest en de verhalen over de immense stalen constructies van Richard Serra zorgden bij mij voor grote nieuwsgierigheid. Echter, het blijkt maar weer eens waar te zijn; woord doet veel, ervaring nog veel meer. Ik vind het in één woord geweldig! Wat mooi, imposant, indrukwekkend, overweldigend, groots.. Wat een materiaal, wat een vormen. Je voelt je zo nietig… Ik krijg er geen genoeg van en blijf maar langs, onder en in die grote vlakken en cirkels dwalen. Sta af en toe ook even stil, raak ze aan, bedenk wat een werk het geweest moet zijn om dit materiaal zo te vormen als dat hij in gedachten had. Bijna meditatief.

The Matter of Time

Persistence is the twin sister of excellence. One is a matter of quality; the other, a matter of time – denk dat beiden passen bij Serra.

‘Het Guggenheim effect’ voor Bilbao: ruim 20 miljoen bezoekers in 20 jaar, niet slecht voor een stad die verder eigenlijk geen echte toeristische attracties heeft. Een industriestad die er door ‘the Googen’ economisch nu een stuk beter voor staat. Je zou kunnen zeggen dat het nogal controversieel is om zo’n project aan te gaan ten tijde van economische crisis, maar Frank Gehry heeft met recht een prachtig ontwerp gemaakt. Daar zeg je eenvoudigweg geen nee tegen. Ik vind de vormen binnen eigenlijk net zo mooi als de buitenzijde.

Ook rondom het gebouw is van alles te zien. Natuurlijk de puppy en de tulpen van Jeff Koons, een van de bronzen spinnen van Bourgeois, maar ook – voor mij – nog onbekende stukken, zoals de Tall Tree met al z’n weerspiegelingen alsmede de ‘als je geluk hebt zie je het, mist voorstelling‘. Uit honderden hogedruk mistsproeiers wordt een deel van het museum in nevelen gehuld.

We bezoeken en passant ook wat andere highlights, o.a. Mercado de la Ribera, nu we er toch zijn… Een food hall in een art deco gebouw, direct aan de Nervión rivier waarvan uit je mooie doorkijkjes hebt naar Casco Viejo.

Naast dit culturele pareltje heeft deze regio natuurlijk ook nog iets heel anders in petto. Van heerlijke pintxos tot en met Michelin ster restaurants. We eten al heerlijk in Bilbao maar even verderop in San Sebastián is het pas echt feest. Feest omdat we een verjaardag te vieren hebben, feest omdat de aardige jongen van ons appartement dit feit reden vond voor een heerlijke wijn lokale wijn, feest omdat we een zelfbedachte pintxos route volgen, feest omdat we de tijd aan onszelf hebben en niemand ons vertelt hoe of wat. We volgen onze neus, stappen binnen bij wat lokale kunst exposities en musea, drinken een koffie op een terrasje in de zon, nemen een heerlijke duik in de zee en zoeken restaurantjes uit voor de avonden. kortom, we proberen te leven als een Donostriarra; een of twee pintxos met een glaasje cider in de oude binnenstad.

Life can be worse…

Fijne bestemming voor een weekje ertussenuit, buiten het hoogseizoen lijkt wel verstandig (waar niet)! Een ander verstandig besluit is om toch maar een paraplu mee te nemen, je zult ‘m nodig hebben.