Fernweh is het omgekeerde van heimwee. Het is het verlangen om ergens anders te zijn. Ik lees het in een artikel over een Koreaans restaurant, het Allegaartje genaamd, gevestigd in Noord. Het artikel gaat in op de culinaire liefdesbaby, het drumstel voor de jamsessies, de rood-witte food truck en bulgogi. Maar het woord fernweh is wat blijft hangen. ‘Afstandspijn’, toch iets anders dan wanderlust. Ik herken beide woorden zeker wel; het gevoel dat er nog zoveel meer is, zoveel meer te zien, te beleven, te voelen, te ruiken, te ervaren. Maar, gelukkig is de bijpassende onrust wel enigszins voorbij. Fernweh is er nog steeds, maar het hoeft niet perse nu, of morgen. En zo kan ik nu net zoveel genieten van een vrije zaterdag middag in Rottterdam. Zo’n middag waarbij de eerste voorjaarszon tevoorschijn komt en we eenvoudigweg gaan lopen. Startpunt is de toekomstige woning. Daar waar heel attent door onze steun en toeverlaat Chris de keuken en kast reeds zijn ingepakt, iets wat ons extra vrije tijd geeft, een fijn en onverwachts kadootje. In dit geval was Chris even Christo en zijn wij snel de bocht om gelopen, de zonnige drukte tegemoet en richting het leven rondom het terras van Westerkaatje Noord.
Het terras ligt aan de drukke Benthuizerstraat, toch zit je er heel relaxed. Tram 8 Kleiweg-Spangen komt voorbij, evenals een prachtige Duitse dog die lijkt te dansen op het trottoir. Z’n grote kop wil iedereen wel even begroeten, maar z’n baas weet dat niet iedereen daarvan gediend is. Misschien gaat hij wel even langs de tabaks- en tijdschriften winkel iets verderop op de Bergweg, daar waar twee grote bruine rottweilers languit in de winkel liggen. Vandaag ieder met een mega bot in hun bek. De jongste, een dame van slechts ’n jaartje oud, loopt verwachtingsvol op ons af, hopend op een speelkameraadje. Vorige week zat ze in de etage, te kijken wat er allemaal gebeurde op straat, zo schattig. Echter, de vele malen grotere en breed geschouderde reu bepaalt nog steeds wat er wel en niet gebeurd. Afvragend of dit ‘diervriendelijke concept’ nu wel of niet klanten aantrekt lopen we weer de deur uit, tenslotte waren we op zoek naar een lunch, en… naar de banoffee pie van Westerkaatje. Na de eerste keer ben ik reeds verslaafd geraakt, wat best een groot risico met zich meebrengt aangezien straks de afstand tussen huis en taart slechts 450 meter is. Zeker niet genoeg om deze calorieënbom te verbranden. Volgens de uitbater, die eigenlijk vooral bloemist blijkt te zijn, is er slechts één remedie: in 1 keer 2 porties opeten, dan ben je genezen. Maar ja, wil ik dat eigenlijk wel? Ik kies voor mijn persoonlijke strategie om schuldgevoel te verminderen en dat is om 1 portie te delen. Een ware traktatie, samen met een cappuccino, een voortdurend veranderend schouwspel recht voor mijn neus, een voorlees luxe uit de dikke NRC zaterdageditie, af en toe een warme hand in mijn nek terwijl de zon langzaam achter de huizen verdwijnt. We genieten, hoe simpel kan het zijn. Als ik dan ook nog mimosa ruik bij het afrekenen, dan kan de dag echt niet meer stuk, Zelfs de gekneusde cq gebroken botjes van mijn linkervoet voelen minder pijnlijk. Instant goed humeur!
De geur van mimosa, dat brengt mij in een klap terug naar mijn kindertijd. Al heel jong mocht ik bloemen kiezen voor mijn verjaardag en elke jaar was de keuze hetzelfde. Mimosa! Die geur, en die wollige zachte pluizige gele bolletjes, ze ruiken gewoon geel, poederachtig. Een blije geur. Helaas ook fragiel, vluchtig, misschien net als de kindertijd, tijdelijk. Maar dat gevoel, van jarig zijn, van verwachtingsvol naar beneden lopen en dan die geur te ruiken, dat gevoel is heerlijk om weer even van te genieten, waar dan ook, wanneer dan ook.
We kletsen nog wat met een Vlaams Marokaanse familie. Het meisje is duidelijk dolgelukkig met de enorme pop die ze net gekregen heeft. De nog jonge moeder eveneens. De pop is bijna net zo groot als het meisje zelf, maar dat is waarschijnlijk juist het aantrekkelijke. Het truitje vindt ze blijkbaar niet mooi , wordt direct verwijderd en stante pede teruggegeven aan de winkel, de pop gaat topless met rokje mee aan de hand / in de arm. Wij lopen niet met ze mee, maar juist de andere kant op. Richting Noordsingel, daar waar ik ooit nog had ingetekend op het project ‘Tuin van Noord’, de verbouwing van de vleugelgevangenis en het gerechtsgebouw, ofwel, de oude bajes. Ik was niet de enige… Denk dat het straks ook wel heel mooi wordt, al blijft het gevoel van vrijheid misschien wel wat beperkt door de hoge muren. We spieken even door de poorten en lopen door naar een ander, ooit potentieel project. Appartementen met architectuur in typisch New Yorkse stijl, zijstraat van dezelfde Noordsingel. Toen al twijfels en nu we het in de finale staat zien weten we het zeker, was een slechte keus geweest. Nee, gelukkig nog steeds blij met de bakkerij, ondanks alle hick-ups aangaande renovatie.
Even verderop passeren we galerie Sehnsucht. Er zit een vrouw aan een tafeltje te werken op haar laptop. Omringt door diverse foto’s in verschillende formaten. Het geheel intrigeert, maar vooral het bordje met openingstijden waarop vermeld staat dat de galerie vanaf 17 februari gesloten is. Aangezien het einde middag 16 februari is moet dit dus het laatste uur van opening zijn. We stappen naar binnen en leren dat Mariska de eigenaresse is. De mooie locatie onder de hofbogen wordt vervangen door een pop up concept, een nieuwe toekomst dus, buiten de galeriemuren. We lopen samen langs de laatste werken en zij vertelt het verhaal erbij. Het is een combinatie van de verschillende exposities: veel Nederlandse fotografen maar ook mooi internationaal werk. De serie van Mark van Hattem, abandoned village, zorgt bijna voor een impulsieve aankoop. De foto’s van spookstad Doel raken direct. Niet een mogelijke doorbraak van de dijk tussen Doel en rivier de Schelde zorgt voor een verlaten en ontzield dorp, wel het feit dat de haven van Antwerpen extra ruimte nodig had (en heeft). Ook de vier kernreactoren ten noorden van de plaats helpen niet mee. Met 9 miljoen inwoners binnen een straal van 75 km is deze kerncentrale koploper binnen Europa. Ik heb het niet nagekeken, maar Rotterdam ligt zeker ook in een straal van zeg zo’n 100 km. De definitieve sluiting is blijkbaar uitgesteld tot 2025, ondanks de recente problemen met betonrot, haarscheurtjes en diverse technische defecten. Gevolg van dit alles is dus een vrijwel verlaten dorp, surrealistisch en tegelijkertijd fotogeniek. Mark van Hattem, historicus, heeft er prachtige beelden van gemaakt en Mariska Pool vertelt. Pas later lees ik over de connectie tussen deze twee mensen, ook dat hij participant is van de galerie. Bijzonder dat we juist zijn werk eruit haalden. Doel wordt op korte termijn nog wel een bestemming. Eerst maar eens de documentaire de engel van Doel bekijken voor wat achtergrond info.
We laten Mariska weer alleen achter om de laatste minuten van Sehnsucht in ‘haar’ drie hofbogen af te sluiten, wel nemen we ons voor de galerie te volgen, ze hebben mooi fotografisch werk tegen een toegankelijke prijs. Muren genoeg in de bakkerij, nu nog leeg en ongeverfd en dus vol potentie.
Teruglopend richting de Rotte passeren we het Kookpunt, daar waar we onlangs bijna bezweken voor een peperdure koffiemolen, dit enkel en alleen omdat ik de geur van vers gemalen koffie zo lekker vind. Hoe vreemd kan het dan lopen dat we even later in een kringloop- / 2e hands winkel, echt ramvol met echt van alles en nog wat, tegen een stoffige Solis espresso machine aanlopen, met daarnaast twee malers. Bijna alle winkels zijn al gesloten maar Latif heeft totaal geen haast, en wij eigenlijk ook niet. Zeker niet wanneer blijkt dat hij uit Afghanistan komt en dus wordt er uitgebreid gesproken over de tijd van Joris in Peshawar. It’s a small world, ook in het Oude Noorden. Wat een culturen, wat een verhalen, wat een mooie diversiteit aan mensen. Terwijl de opkomst van Poetin en passant wordt doorgenomen met Jouri, de vriend van Latif uit de Oekraine ,wordt de Solis afgestoft en getest. Het lijkt allemaal nog goed te werken en dus gaat deze mee. Voor 30 euro lijkt het een superkoop. De Italiaanse RR45 koffiemaler laten we nog maar even voor wat het is, kan altijd nog. We moeten sowieso nog terug omdat we in een ander nabij gelegen winkeltje hebben afgesproken om de drie industriële lampen uit de bakkerij af te geven. Mogelijk kan de eigenaar ze weer repareren en tot leven brengen. De goede man geeft echter wel aan dat hij half maart gaat sluiten. Het nieuwe huurcontract is voor 5 jaar en zijn ernstige vorm van COPD zorgt ervoor dat hij het risico niet kan nemen. Triest, zo oud kan hij nog niet zijn. Hij doet zijn werk nu met een mondkapje voor. Mocht hij er niet zijn dan mogen we de lampen afgeven bij Inci, de heren kapsalon even verderop. Dan komt het vanzelf weer bij hem terecht. We worden er meteen gastvrij voorgesteld en een combi afspraak is mogelijk. Knippen, scheren en lamp reparatie, vast en zeker inclusief wat kopjes zoete Turkse thee.
Wat een heerlijke dag. We willen het afronden bij Angelo Betti, de gelateria en pizzeria met de mooie historie. Italiaanse traditie voortgestuwd met Rotterdams doorzettingsvermogen. Echter, de mensen staan nog net niet buiten te wachten dus deze spontane actie wordt vervangen door een thuisgemaakte pasta, opgegeten languit op de bank. De pijnlijke linkervoet krijgt eindelijk rust. Maar… deze wandeling het was het meer dan waard!
wander.travel.learn 