Gebruik maken van de gelegenheid, niet te veel over nadenken en gewoon snel boeken. Dat is in ‘t kort de achtergrond van deze trip. Tenslotte ben ik niet zo vaak in de buurt.

Via Airbnb vind ik snel een kamer op South Beach, 5 min lopen van het strand en letterlijk omringd door restaurants en terrasjes, veelal onderdeel van mooie Art Deco gebouwen. De kamer is meer dan prima, basic met een piepkleine douche maar met een goede airco en fan, iets wat hier toch echt wel nodig is. Eigenlijk is de temperatuur ongeveer gelijk als bij vertrek uit Nederland. Daar een hittegolf met exceptionele recordtemperaturen boven de 40 graden, hier zijn dat soort temperaturen heel gewoon. Enige minpuntje is het feit dat het guesthouse schijnbaar the ‘place to go to’ is voor alle zwerfkatten van South Beach en omgeving. Beneden in de tuin en ook binnen in de gezamenlijke ruimte liggen altijd wel een paar katten, wachtend op wat aandacht. Normaal gesproken vind ik zoiets wel gezellig, maar ik kan je vermelden dat kattenvoer en tropische temperaturen niet zo goed samengaan. De geur is echt penetrant en ik moet er niets van hebben, misschien is dit ook de reden dat men water met zeepsop in de fontein heeft? Creatieve neutralisatie techniek…

Gelukkig is m’n kamer wel fris én geur / kat vrij en dus besluit ik simpelweg geen gebruik te maken van het tuintje en de benedenruimte. Hoeft ook niet want er is meer dan genoeg te beleven buiten de gate.

Allereerst is daar natuurlijk het strand. Hoe fijn is het wanneer je ‘s morgens wakker kunt worden door een duik in de zee ipv onder de douche! Het is dan nog rustig, elke keer komt het nummer van IOS bij me naar boven; hoofd onder water.

Het is zo lekker om even alles los te laten, gewoon het water en de stilte te ervaren en te genieten van het moment, om vervolgens te ontbijten met een yoghurtje en met Ayub Ogada in de oortjes.. Heerlijk met een hoofdletter. Ik merk dat ik mijn break out in de wintertijd echt gemist heb, ik verlang naar vrije tijd en vakantie. Eigenlijk vooral naar ‘niets moeten’. Hetzelfde ritueel aan het einde vd dag, bijna helend, drie dagen lang, ik zou er zomaar aan kunnen wennen. Rond zeven uur vertrekken de meeste mensen en is het heerlijk lopen met de voeten in t zand en de branding. De drukte concentreert zich rondom de kleurige en iconische lifeguard towers, alsmede daar waar de parasols en bedden worden neergezet. Mijn favoriete stek is bij 14th Street, vandaar uit slenter je in zo’n twee uur naar het zuidelijke puntje, South Pointe. De architectuur en felle kleurencombi’s van die strandhuisjes zijn bijzonder te noemen en zijn populaire objecten voor de foto, meestal met poserende chunk / chicks erbij, of nog vaker met een wanna-be chunk… Badkleding verhult weinig zullen we maar zeggen.

Al direct aan het strand zie je ook de vele pastelkleurige Art Deco gebouwen. Er schijnen hier ruim 900 historische gebouwen te zijn, natuurlijk heb ik slechts een fractie gezien, grotendeels lopend door Lummus Park. Strand rechts, Art Deco links. Maar ook in de straten rondom mijn guesthouse zijn ze volop aanwezig. Voor het eerst lees ik er wat meer over dus nu zegt de naam Henry Hohauser me ook iets. Ooit in Napier (Nieuw Zeeland) ook al wel wat gezien maar ik kan me eerlijk gezegd meer de wijn herinneren die ook uit dat gebied kwam. Hier in Miami is het aqua kleurige gebouw met alle rondingen waar nu (de vreselijke keten) Señor Frogs gevestigd één van m’n favorieten, samen met de connecting Orb. De connecting Orb is een soort mega grote witte strandbal, hoog in de lucht, geklemd tussen twee gebouwen. In dezelfde steeg is ook Poeti te vinden. Ik heb er helaas geen optreden gezien (schijnt soms op het dak plaats te vinden) maar de gedichten die in het staal verwerkt zijn lieten me altijd even stoppen, evenals dus die grote bal. Het was namelijk toevallig deze steeg die de kortste route was richting strand en dus liep ik er minimaal 4x per dag, meestal met een koffie in de hand.

Naast al die gebouwen is Miami natuurlijk een mega mengelmoes van mensen. Soort microkosmos. Ik weet zeker dat een ieder gerust een paar uur kan ‘verdoen’ met simpelweg mensen observeren, ik in ieder geval met gemak. Vooral ‘s avonds wanneer ik op een terrasje zat. Het guesthouse zat direct naast Espanola Way, schijnbaar de place to be. Leuk ‘s morgens vroeg met de nog zachte ochtendzon op de gevels en de palmen, maar al snel megadruk en vol met toeristen. Niet mijn ding. Gelukkig hoef je maar iets door te lopen (en wat later te gaan eten) en dan zit je alweer wat rustiger buiten, bv bij a La Folie. Een Franse bistro net buiten de drukte maar met nog voldoende te zien. Latino’s , Cariben, super sportieve of juist super corpulente Amerikanen, toeristen (niet te vergeten..) maar vooral de black girls en hun creatieve en weinig verhullende outfits, heeeeeerlijk om naar te kijken. Hips mogen hier getoond worden, mijn bilpartij is opeens zeer bescheiden.. (“I like your hips baby”, hoor ik toch zelden wanneer ik in NL de supermarkt uitloop). Verder zijn er natuurlijk the rich and (maybe) famous in hun dure en glanzende cabrio’s welke losjes met één hand bestuurd worden versus de andere kant van de samenleving, de beduidend minder rich & famous en diegene die ‘s nachts in het park slapen. Het verschil is zó groot en vooral ook zo zichtbaar. Ik lees een boek over human trafficking in Singapore en het nabij gelegen eiland Batam en als ik hier dan zo om me heen kijk bedenk ik me dat het hier wellicht niet zo heel anders is. Er gebeurt zoveel onderhuids waar je als buitenstaander geen weet van hebt.

De verschillen zie je ook goed in de wijk Wynwood. Nu enorm populair omdat wijlen Tony Goldman het voor elkaar heeft gekregen dat streetart en graffiti als echte kunst gerespecteerd wordt, met als gevolg dat de hele wijk één groot kleurrijk geheel is. Mooi initiatief, inmiddels is er werk te zien van allerlei internationale artiesten, deels in de vorm van een openlucht museum, maar ook eigenlijk overal waar je kijkt. Denk dat het zich steeds verder uitbreidt. Daar tussendoor uiteraard allerlei cafés en restaurantjes, hoort er ook bij. Veelal Puerto Rico, Cubaanse of Italiaanse stijl. Ik heb het eigenlijk niet nagekeken maar verwacht dat er hier meer mensen Spaans spreken dan Engels. De Lyft chauffeurs komen veelal uit Zuid of Midden Amerika, evenals de bediening in de restaurants en cafés. Wanneer ik echter vanuit het drukke toeristische deel van Wynwoods in 20 minuutjes naar een ander deel wil lopen wordt het al snel heel rustig en de omgeving verandert richting eenvoudige barakken, vol met minder creatieve graffiti. Buiten het feit dat het in de warmte eigenlijk geen doen is krijg ik ook het idee dat het nieuwe project Wynwood Doors & Gardens wellicht nog niet helemaal opgestart is want ik zie echt helemaal niets wat erop lijkt, ondanks dat Google Maps zegt dat ik op plaats van bestemming ben gearriveerd. Gelukkig is er hier altijd een Uber of Lyft nabij en ik word al snel opgepikt. De Colombiaanse chauffeuse vraagt een beetje boos wat ik daar in m’n eentje doe, ze vindt de buurt duidelijk niet veilig, ook niet overdag. Niet dat er iemand buiten liep in die bloedhitte, maar het geeft aan dat de scheidslijn tussen hip met toerisme en oorspronkelijke wijk er nog wel is. Overigens ben ik fan van het shared system van Lyft/Uber, zo veel diversiteit in het korte moment dat je de achterbank deelt. Dat is het leuke aan alleen reizen. Zo zit ik o.a. naast een beer van een vent vol met tattoo’s die zonder enige schaamte een nemo spelletje zit te spelen. Hij wordt afgezet bij een licht verroeste container wat blijkbaar als kerk moet doorgaan. Met verf staat er een kruis op geschilderd, er staan nepbloemen in een oude vaas voor een Maria beeldje op de betonnen vloer binnen het hek en her en der zie je wat graffiti en spreuken die blijkbaar inspiratie kunnen bieden. Het geheel wordt gecomplimenteerd met twee oude houten stoelen, incluis oud mannetje.

Een andere mede passagier was een voluptueuze dame in een ultra kort jurkje met zilveren, maar afgetrapte, stiletto hakken en een decolleté waar je echt niet omheen kan kijken. Evenals vol met tattoo’s maar dan de goedkopere versies zo lijkt het. Ze heeft enorme valse wimpers en lange plaknagels, deze nagels zijn vervolgens alle kleuren van de regenboog inclusief de nodige glitters. Op haar schoot ligt, en dat intrigeert me dan mateloos, een oude vieze gescheurde bruine enveloppe met daarin een hele stapel CV’s and vacancy approvals. Ik wilde er graag meer van weten maar ze was duidelijk niet in voor een gesprek. Jammer! Maar ook de chauffeurs zorgen af en toe voor een frons of lach (dat laatste meestal achteraf). Een Venezolaanse dame die grote geplastificeerde advertenties over de voorstoelen heeft hangen: Acupunctuur praktijk and dieet advies met allerlei afbeeldingen van groente en fruit alsmede een voor en na foto van haarzelf, duidelijk al even geleden gemaakt. Ze swingt wat mee met Michael Jackson die op flink volume uit de boxen komt en steekt tijdens de rit van nog geen 15 minuten drie vuurrode en ongetwijfeld suikerrijke mega lollies in haar mond. So far haar dieet.

Ik besluit de koelte op te zoeken middels de expositie van Eduardo Kobra – Larger than Life. Heel soms is airco fijn (en nodig). De expositie biedt mooi werk met interessante achtergrond info want zijn werk heeft veelal een humanitaire, sociale en/ of politieke boodschap. Zo wist ik niet dat zijn muurschildering van AnneFrank (NDSM Werf in A’dam), zijn keuze als onderdeel van het project Looking at the Peace, niet zonder slag of stoot geaccepteerd werd. De lokale autoriteiten wilden schijnbaar graag dat hij voor Spinoza koos, hetgeen gelukkig niet gebeurd is. De muurschildering heeft de mooie titel Let me be Myself. Eigenlijk heeft elk werk wel een verhaal. Zo lees ik dat Little ballerina of 14 years (Verwijzing naar La petite danseuse de quatorze ans van Edgar Degas) de Pinheiros buurt in São Paulo geholpen heeft aan een positiever en veiliger imago, de ‘Stairway of the ballerinas’ is inmiddels een populaire toeristenspot waarbij ook de omliggende straat, de muren en bankjes nieuwe (ballet)sterren laat stralen. Wellicht vergelijkbaar met Wynwood in Miami. Art makes the difference. Ook is Gustav Klimt weer van de partij, Kobra gebruikt de levensboom voor een noodkreet tegen de ontbossing. Het kan geen toeval zijn dat het werk van Klimt de laatste tijd zo vaak mijn pad passeert. Mooi. Ben benieuwd naar de test prints van het behang wat thuis op me ligt te wachten. Wel of geen 4 bij 2 meter Klimt achter het bed, that’s the question.

Gelukkig lukt het me ook om dit weekend het Perez museum te bezoeken. Op zich was dat niet zo’n probleem, maar Apple pay blijkt hier redelijk nutteloos te zijn aangezien de ING pas met Maestro hier nog amper wordt geaccepteerd. Prive creditcard per ongeluk achtergelaten in hotel in Orlando (travel light iets te letterlijk genomen..) en cash net te weinig voor entreegeld. Terwijl ik alweer weg wil lopen geeft de aardige dame achter de kassa me het entreebewijs. “everyone should be able to enjoy art”. Ik voel me licht bezwaard, maar bedenk dan dat ik er niet om gevraagd heb en geniet dus maar gewoon van dit vriendelijke gebaar. En eigenlijk is genieten wel het werkwoord wat deze dagen het beste omschrijft. Niets hoeft, geen horloge, geen taken, geen afspraken, just Me Myself and I. Recharging. Best fijn zo’n onverwachts weekendje en blij met m’n keuze. Dit gevoel had ik nooit gehad wanneer ik in het enorme complex van Universal studio’s was gebleven. Een prachtig nagebouwd Italiaans complex compleet met meer en een haventje, met zwembaden, restaurants, fonteinen en mooie klassieke ruime kamers, maar zo ontzettend niet mijn ding. Te nep, te luxe, te veel buiten de echte wereld. Uiteraard zit ik er de rest van de week ivm werk en nee, ik heb niets tegen luxe. Maar geef mij dan maar het echte Italië, zonder de achtbanen, waterparadijzen en hard rock café’s op de achtergrond. Ieder z’n ding. Ondertussen krijg ik boekingen binnen via Airbnb, Canadezen die door Nederland aan het fietsen zijn. Zo is het, overal op de wereld is wel wat te ontdekken. Ik ga maar eens kijken hoe ik hun ontvangst kan gaan regelen vanuit hier. Toch nog een ‘to do-tje… Waarschijnlijk goede opstap naar de komende werkweek waar nog vele ‘to do’s’ zullen volgen. Echter, dit heb ik toch maar mooi meegepikt. Live by the day.

Zoals ze hier altijd zeggen: have a great day. Just saying.