Vrij vertaald: na Madrid is alleen de hemel nog de moeite waard. Het is duidelijk, de Madrilenen zijn trots op hun stad, het geografische én culturele hart van Spanje.

Verveling is inderdaad in Madrid geen optie. Een stad boordevol musea en het Madrileense leven dat zich, ook in het koude januari, grotendeels afspeelt op straat en in de vele barretjes en restaurantjes.

Al voor mijn vertrek heb ik een prachtlijst met ‘must do’s’ in mijn mailbox. De voordelen van werken met een international team. Mijn op en top Spaanse collega, reeds een decennium woonachtig in Madrid, heeft een selectie gemaakt die we graag als leidraad gebruiken. Temeer omdat we onszelf vooraf geen tijd hadden gegund om het wat, waar, wanneer en hoe te bedenken. Niet dat dat nu perse noodzakelijk is voor een paar dagen ronddolen en genieten, anderzijds zijn lokale tips altijd mijn favoriet en ik ben er dus blij mee.

We slenteren door de wijken, afdwalend door simpelweg rond te kijken en te ervaren. Zodra de zon even doorkomt strijken we direct neer op een terrasje, sjaal en handschoenen worden afgedaan en de combinatie van koffie en zonnestralen op je gezicht is gewoon ultiem geluk. Al dwalend komen we o.a. in Chueca en Malasaña, de volkswijken die getransformeerd zijn naar hippe wijken. Chueca is duidelijk de tolerante regenboogbuurt, in Malasaña lijkt de tijd iets meer stil te hebben gestaan. Ooit de bakermat van Movida Madrileño; de punk, rock, sex en drugs beweging uit de jaren na Franco. Nu een allegaartje van vintage winkeltjes, tweedehands boeken en vinyl en met een gezellig druk Plaza Dos de Mayo.

Ik zie heel wat leuke en originele dingen voor de toekomstige woning, maar weet me te beheersen tot twee kunstposters, iets wat Joris minder goed lukt. Naast een prachtige plaat van Almodovár valt hij voor een fraaie gietijzeren ventilator uit de jaren ’30. Dat het ding loodzwaar is maakt hem niets uit. “Alles is te regelen”, en zo lopen even later drie jongedames kordaat de winkel uit nadat we ze de boodschap gaven dat KLM slechts 20 kilo bagage accepteert. De ventilator wordt gewogen. Waar? Ergens.. God knows.

Na 10 minuten komen ze giechelend weer terug, het gewicht valt mee en dus begint het afding proces. Weer 10 minuten later is er afgerekend, zij zullen het goed gaan verpakken en we halen het verder in de week op. Dat inpakken bleken ze zeer serieus te hebben genomen; een mega doos staat voor ons klaar, lastig te dragen is voorzichtig uitgedrukt, onmogelijk is een betere omschrijving. Dat wordt dus een taxi ipv de metro, bovendien het nodige app verkeer met KLM of de afmetingen wel zijn toegestaan. <nawoord: hij staat inmiddels keurig te pronken in Utrecht, weliswaar moet er nog een speciaal snoer aan worden gemaakt dus of hij het ook daadwerkelijk doet is nog een vraagteken, maar denk wel dat ook dat hem wel zal lukken. Typisch gevalletje oranje bal…>

De huidige volkswijk lijkt Lavapiés te zijn, vol met restaurantjes vanuit elk deel van de wereld. De iglesia de San Lorenzo staat waar vroeger de synagoge was en de wijk dankt zijn naam aan de fontein waar men de voeten waste voordat de synagoge betreden werd. Geloof dat er nu nog maar weinig joden zijn, en ook geen synagoge meer. Wel streetart.

Maar waar we misschien toch wel het meeste genoten hebben is in Barrio de Las Letras, wijk der Letteren. We vieren hier mijn verjaardag met een uitgebreide lunch in een Vinoteca nabij Plaza de Santa Ana, het plein waar alle grote Spaanse schrijvers reeds sinds de 16e eeuw ronddwaalden, maar ook Hemingway was er in de jaren 20 schijnbaar kind aan huis.

” El que sabe degustar no bebe jamás el vino, sino degusta secretos” – Salvador Dalí

Plakkaten op de gevels laten de huizen zien waar de dichters gewoond hebben, soms omgebouwd tot museum zoals het huis van Lope de Vega. Ik probeer de citaten op de straten te vertalen, maar weet helaas veel te weinig van de Spaanse schrijvers en dichters om de linken te leggen. Deze blog helpt me wel, en natuurlijk ook de boeken van Cees Nooteboom. De omweg naar Santiago… een ‘must-read’.

En zo kan ik nog wel even doorgaan, in een paar dagen slenteren leer en zie je veel. Alles is op loopafstand want de Airbnb is super centraal gelegen, aan de rand van La Latina en vlakbij Mercado de San Miguel, onze favoriete stop aan einde van de avond. Altijd gezellig druk en de verleiding tot een laatste tapas met een drankje is elke avond te groot. Tijdens een van die afzakkertjes krijgen we bijzonder gezelschap waar we nog wel even over napraten. Was hij nu een bekend romanschrijver, een Russische filosoof, een kunsthistoricus, een Tolstoj van deze tijd, een gesjeesde acteur of gewoon een slim iemand die aan lager wal is geraakt? De lange magere man z’n lange witte haren en baard, reeds op leeftijd, was nogal een verschijning, kon zo uit een schilderij zijn gestapt of een personage zijn uit de roman van Carlos Ruiz : De Schaduw van de Wind. Hij sprak niet maar krabbelde op nabij gelegen servetjes en toen deze op waren scheurde hij bladzijden uit een meegebracht boek om verder te schrijven. Ondanks zijn stilzwijgen voerden we een bijzonder gesprek met een diversiteit aan onderwerpen waaruit bleek dat hij erg belezen was en veel kennis van de wereld had. Op de directheid van zijn vragen afgaand zou hij Nederlands kunnen zijn maar dat was zeker niet het geval, al ‘sprak’ hij de nodige talen en wist hij dat Leiden een van de oudste universiteiten bezit. Zijn nationaliteit en verleden bleef voor ons een mysterie. We moeten afscheid nemen wanneer de markthal gaat sluiten, precies wanneer hij een analyse maakt van de verhoudingen in onze relatie, wellicht goede timing..

Naast relaxen, eten, drinken, en simpelweg de atmosfeer van Madrid opsnuiven bezoeken we uiteraard ook de nodige musea. Kan ook niet anders in Madrid, er is zoveel keuze! We kiezen uiteindelijk voor de bekendere grootheden; Thyssen Bornemisza en Reina Sofia. Prado wordt door Joris bezocht wanneer ik alweer aan het werk ben.

Thyssen Bornemisza is oprecht genieten. Oorspronkelijk behoorden de werken tot de privé-collectie van de Baron Thyssen-Bornemisza, maar zo’n 25 jaar geleden is de collectie voor het publiek opengesteld en wel in het mooie Palacio de Villahermosa. Met meer dan 1000 kunstwerken moet je echter wel keuzes maken. Alle kunsthistorische stromingen vertegenwoordigd. De baron verzamelde vooral werk van de oude meesters, zijn zoon bouwde de verzameling verder uit met 19de en 20ste eeuwse kunst. uiteindelijk verkocht hij een groot deel van de collectie aan de Spaanse staat, dat daarmee hiaten in de collectie van het Prado en Reina Sofia wist op te vullen. Gelukkig is het zo opgezet dat je de collectie in chronologische volgorde kunt bekijken. Een paar uur lang slenteren we van Jan van Eyk via Carravaggio, Degas, Gauguin en veel, heel veel, ander moois naar Hopper en Dali om te eindigen met pop art Roy Lichtenstein. Wàt een collectie!

Ik word verliefd op Rodin’s The Dream (the Angel’s Kiss) en ben stil van Monet’s Thaw at Vétheuil. De ondergaande zon van van Gogh (evening landscape) lijkt bijna licht te geven, zo mooi.

De rustgevende magie van Thyssen vonden we helaas niet terug in Reina Sofia. Ook mooi, maar teveel zoeken in het enorme voormalige ziekenhuis, de aanbouw van Nouvel maakt het geheel nog groter, wel hielp die extra ingang om de lange rij bij entree te vermijden. Het anti oorlog symbool Guernica is de grote publiekstreffer, maar de zalen met Miró en Dali trekken me meer. De dagdelen met (gesponsorde) gratis toegang zorgen duidelijk voor een laagdrempelige manier om kennis te maken met de collecties. Zou dat in Nederland ook niet een goed idee zijn?

Al met al is Madrid een fijne combinatie van veel: veel moois en veel lekkers. De mooie kunst met nieuwe ontdekkingen – the Psyche Mirror van Morisot – en veel meer. De koele wijn met lauw warme tortilla direct om de hoek op het pleintje. De rooftopbar op Plaza de Pedro Zerolo met zonsondergang en fijne cocktails. Het mini terrasje waar een statige Spaanse oma ’s ochtends geniet van haar chocolate con churros – geconcentreerd dipt ze elke keer een klein stukje in de dikke chocolade, ze lijkt elke keer opnieuw de smaak te beoordelen. Het mini barretje waar we op eikenhouten vaten gerijpte vermouth met ijs en tapas geserveerd krijgen. De heerlijke Salmorejo de la Casa van La Pescadería. De fles Glámira de Sommos – een merlot carbernet uit Somontano – tijdens de verjaardags lunch. De zelf gemaakte scheermessen in ons appartement terwijl kortsluiting er voor zorgde dat we uiteindelijk maar zonder kachel onder de dekens kruipen. De Peruviaanse muzikant die in Spanje is blijven steken en volop geniet van zijn jarenlange reis. De vogels die badderen in de fontein, ze lijken te genieten van de winterzon. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Elk Madrid bezoek brengt weer wat nieuws, zo ook deze keer. Carpe diem, aprovecha el día.

¡Hasta la próxima vez!

Birthday cocktail : veel liefde en een happitality sour

Bombay Sapphire gin, orange blossom water, bergamot juich, reduction of Rioja, egg and soda