Denk dat die zin nog lang zal na echoën, het was het antwoord op mijn opmerking “de douche is vrij schat”. Ik, inmiddels wakker door het louterende warme water gevolgd door de zelfkastijding van een ijskoude afronding, was klaar voor ons India episode 2 avontuur. Hij duidelijk nog niet helemaal.

Eenmaal in de trein richting Schiphol zitten we weer in hetzelfde ritme. De meneer naast ons, die met de ‘lat bagage’, een mooie benaming voor zijn licht versleten 80’er jaren samsonite waarmee hij wekelijks van A’dam naar R’kerk pendelt, raadt ons aan zeker ook Chennai te bezoeken. Dat zetten we dan maar op ons verlanglijstje want Chennai -Mumbai is best nog wel een stukje, namelijk ruim 1300 km de verkeerde kant op. Verkeerd omdat we deze keer graag Gujarat willen ontdekken, met een uitstapje naar Madhya Pradesh.

Bij vertrek maken we gebruik van het aanbod voor upgrading. Schijnbaar hebben we voldoende Miles. Lijkt me sterk maar als de dame in het blauw het zo stellig zegt, dan tekenen we ervoor. Beenruimte is mij wel wat waard. De Miles hebben er sowieso voor gezorgd dat de vlucht de creditcard geen pijn doet. Het voordeel van een internationale baan. Diezelfde baan biedt mij nog de nodige afleiding gedurende de vlucht, de laatste e-mails de deur uit en daarmee gaat de ‘inbox deur’ gelijk ook even dicht. Vakantie…

Mumbai, formerly Bombay

Het vliegtuig maakt een laatste bocht over de Indische Oceaan om op het smalle schiereiland te kunnen landen dat plaats biedt aan de grootste stad van India. Eenmaal aan de grond en verenigd met de rugzakken verloopt de nachtelijke rit richting Colaba vlotjes. Lang leve Uber. De stad met 18 miljoen+ inwoners, the city of dreams, daar waar Bollywood kaskrakers gemaakt worden en culturen samensmelten. Althans, wat betreft het laatste, laat ik daar ‘meestal geruisloos’ aan toevoegen. De reeks aanslagen, gisteren exact 11 jaar terug, wordt uiteraard benoemd in de Times of India. Ook wordt er gerefereerd aan de golf van religieus geweld in 1993. Gestart in Mumbai en het moslimantwoord op de vernieling van de Babri Masjid moskee in Ayodhya, volgens het hindoeïstische epos Ramayana het rijk van koning Rama. Arme moslims in de sloppenwijken van Mumbai vielen even arme hindoes aan. Vervolgens werden moslims door een uitzinnige menigte in de brand gestoken en er werd een reeks bomaanslagen gepleegd. Wraak en wederwraak, zal het ooit veranderen?

Dromen over een gouden toekomst als Bollywood held of selfmade miljonair, zie ook de Britse kaskraker Slumdog millionaire, drijven mensen uit alle windstreken naar Mumbai. Meer dan de helft van alle Indiërs is jonger dan 27 en dat maakt India een land dat wordt voortgestuwd door een enorme gretigheid.

Ik leerde reeds tijdens mijn laatste bezoek aan Mumbai dat de wijken nogal ‘verdeeld’ zijn. En wellicht is dat ook wel de karakterschets van hedendaags Mumbai. Rijkdom en armoede, naast elkaar zonder begrensde omheining. Uber-taxi’s rijden er naast de talloze riksja’s en de vele gebutste zwart gele mini taxi’s. Luxe winkels en tabakkauwende mannen die de welbekende rode stralen speeksel uitspugen. De grootste sloppenwijk van Azië versus glimmende wolkenkrabbers. Glutenvrije bistro’s en hippe dakterrassen versus krap bemeten eethuisjes met een traditionele menukaart of gewoon de stalletjes op de straat. Persoonlijk vind ik de gegrilde maïskolven op houtskool echt heerlijk, ook ben ik direct om wanneer ik aloo paratha als ontbijt krijg, tezamen met het glaasje chai. Helemaal niets mis mee.

We verblijven slechts twee nachtjes in de stad, in het eerste boutique hotel van Mumbai, Abode, aldus the Guardian en vele anderen. Ik viel als een blok voor de volgende marketing tekst:

‘The ultimate anti-chain hotel, Abode is fabulously unconventional in its individuality and style. Its 20 elegantly appointed rooms boast a unique atmosphere, displaying gorgeous vintage furniture and original artworks.’

Vervolgens had ik de voordeligste optie gekozen, de basic room, om daaropvolgend een innige correspondentie te onderhouden met Nilesh omdat ik toch wel graag een raam in de kamer wil. De deal dat ik een traktatie uit Nederland meeneem is mijn laatste actie voor vertrek. Ik weet niet of de stroopwafels de doorslaggevende factor waren, maar de kamer, inmiddels door Joris betiteld als zijn favoriete bezemkast, heeft een schattig klein raampje vanwaar we first class uitzicht hebben op de straat beneden, daar waar het om 3 uur ‘s nachts nog steeds volop leeft. Heerlijke live tv, bovendien prima om de jetlag door te komen. Kortom, we boeken meteen weer voor het einde van de reis.

Candil – Colio – Kolabhat – Colaba

De sightseeing door Mumbai laten we voor wat het is, komt dan wel. Nu slechts een beetje rondslenteren door Colaba, de wijk in zuid Mumbai. We zitten zo ongeveer naast de Gateway of India en achter de Regal Cinema dus ver hoeven we niet te lopen. Zelfs de ATM’s werken, handig voor wat roepies die we waarschijnlijk in het binnenland wel nodig gaan hebben.

Want de eigenlijke ‘echte’ eerste bestemming is Maheshwar, de rustige versie van Varanasi, gelegen in centraal India. Een 75 minuten durende vlucht met Indigo brengt ons naar Indore, vandaar is het nog zo’n 90 km verder landinwaarts.

Girl power (bank)

De crew van Indigo leert me een lesje nederigheid. Terwijl we, keurig op tijd, zitten te wachten bij de gate komt een grondstewardess met blauwe button ‘Miss Indigo’ op ons afstappen. Op haar mouwtje een 2e button met ‘girl power’, eveneens in de Indigo blauwe tint dus indigo is het er blijkbaar mee eens. Enfin, of ik mevr Rogier ben. Ja dus. Geen verrassing want alle andere wachtenden hebben overduidelijk een Indiase afkomst. Er is iets mis met onze bagage en ik word vriendelijk verzocht mee te komen. Een vrij uitgebreide èn streng begeleide tocht door het vliegveld richting ‘backstage’ volgt, waar uiteindelijk de rugzak van Joris eenzaam en alleen op z’n rug ligt naast een indrukwekkende beveiliger met de nodige papieren in z’n hand. De door ons afgetekende sticker midden bovenop de rugzak, de handtekening waarmee je verklaart o.a. geen powerbank in je bagage te hebben. Uiteraard is dezelfde powerbank nu het probleem. Geen idee waarom ik en niet hij mee moest, waarschijnlijk kwestie van boeking, maar na de nodige excuses mijnerzijds en wat gegraai in de rugzak mag ik onder begeleiding weer terug richting gate. Geen boete, geen berisping, slechts vriendelijkheid en beleefdheid, ondanks het feit dat dit soort luiheid cq nalatigheid voor hen echt wel extra werk kost of zelfs vertraging oplevert.

Gelukkig verloopt de douane de 2e keer iets vlotter, met zelfs een high five van de medewerkster, dus ik kan nog mee met het vliegtuig, altijd prettig. Aldaar vraagt een Israëlische medepassagier enigszins verbaasd wat we in vredesnaam in centraal India te zoeken hebben als we er niet, zoals hijzelf, voor werk hoeven te zijn. We moeten er hartelijk om lachen.

De vlucht heeft ons gebracht naar de deelstaat Madhya Pradesh. Negentien jaar geleden was ik in het noordelijke deel van MP, namelijk onder andere in Khajuraho. De erotische afbeeldingen in deze tempels laten overduidelijk zien dat de eeuwenoude seksuele handleiding van filosoof Vatsyayana, de Kama Sutra, door India is ‘uitgevonden’.

Nu zijn we in het zuidelijker Khargone district, en wel in een eeuwen oud fort, direct aan de Narmada River. De rivier die ontstaan is door een traan van Shiva, en daarmee is het uiteraard direct een heilige rivier.

The fort of Queen Ahilyabai

We hebben hier echt een topkamer, namelijk bovenin een van de toegangspoorten van het fort. Hoe gaaf kan je het hebben? Het is oud, heel oud, met twee privé terrassen en een gewelfd plafond met vochtvlekken. Een werkelijk prachtige stenen vloer, een groot ijzeren bed, een druppelende douche gebouwd in een van de koofjes (en daarmee max 1.60 hoog) en met beneden een cafe met bediening waar men oprecht alle tijd heeft. We worden vervolgens dus gedwongen om alle tijd te geven, waar we eigenlijk weinig moeite voor hoeven te doen. Er is één optie voor het avondeten, een uitgebreide thali, alles vegan. Hier dus geen keuze stress! De thali wordt vervolgens superluxe op ons privé terras geserveerd, we kopen kaarsen in het nabij gelegen winkeltje, een flesje whisky bij de illegale bar net buiten het plaatsje en we kijken iedere avond uit over het stadje en luisteren naar de geluiden van beneden. Bijna altijd is er wel ergens ver weg muziek te horen, of wat getoeter van de vele brommertjes. Héérlijk moment van de dag.

ancient ghats and temples

We zijn op Maheswhar gekomen door de omschrijving ‘slow-paced temple town’ waarbij de ghats de hoofdrol spelen en de spirituele ziel vormen van Maheswhar. Aan het einde van de dag, wanneer het licht zachter wordt, slenteren we langs de trappen, het fort en de tempels. Overal zie je lokalen, sadhus en pelgrims bidden en rituelen uitvoeren, de heilige koeien en wat verloren geiten kuieren er tussendoor. Een magische sfeer met offers (puja) aan de rivier. De lichtjes dobberen over het water en de vissen worden gevoerd. Ook nemen veel mannen een bad in de heilige Narmada rivier. Zelden zoveel mannen in boxershort gezien. Uiteraard doet Joris mee. Ikzelf glij pas in het water wanneer de meeste heren weg zijn en de zon al lang en breed onder is, en dan nog met de nodige kleding aan om niet te schofferen / shockeren. Echter, wil het moment ook niet voorbij laten gaan en gelukkig zijn er nog heel wat lichtjes op de rivier.

Tot slot hebben we nog, n.a.v. onderstaande vertelling, gezocht naar de 11 lampen in de tempel, tot op heden nog niet gevonden. Wordt vervolgd ….

‘King Sahasrarjun who was a husband of 500 wives had stopped Narmada River with his 1000 arms and made a play area for his wives. During this period, the Shivalinga was made by Ravana on the riverside. When he released the river water, the Shivlinga was washed away and that ensued in war between both of them. But when king got the victory, he kept ten lamps on the heads of Ravana and one on his hand. Now, you can see 11 lamps in the Sahasrarjun Temple to keep the event lively.’