Mr Lala, Mr. Mohan én Mr. Bansi, de laatste twee zijn de twee mannen die het guesthouse bestieren, maken zich zorgen om onze plannen. Via Google heb ik een trein gevonden van Ahmadabad richting Patan. De dag ervoor proberen we, natuurlijk met behulp van Mr Lala, kaartjes te kopen maar zonder succes. Lokale trein, geen gereserveerde zitplaatsen. Taxi, bus, dagtrip en al wat meer wordt geadviseerd, maar we houden voet bij stuk. Op de dag zelf worden we eerst bij het verkeerde station afgezet maar we komen uiteindelijk nog op tijd. De trein staat al te wachten, het is het station van vertrek dus zo slecht nog niet bedacht want daardoor nog volop zitplaatsen. We nemen afscheid van Mr Lala, hij is duidelijk opgelucht dat we in de juiste trein zitten, zijn taak is volbracht. Toeristen die de gangbare route volgen zorgen denk ik voor minder stress. Anderzijds, misschien ook voor minder fooi?

Daarna begint de hectiek die we inmiddels wel herkennen. Men wil ons allereerst de beste plekken geven, vooral niet bij het toilet dus. ‘Welcome in my country’, ze vinden het geweldig, twee toeristen in ‘hun’ trein. Zoals zo vaak denken ze dat we Hindi spreken en men begint hele verhalen. Na installatie van onszelf en de rugzakken is het wachten op vertrek en Joris vertrekt met camera in de aanslag richting perron. Het is hier een walhalla voor de fotograaf die mensen voor z’n lens wil hebben. Ik lees rustig de inmiddels bijna twee weken oude Volkskrant, met mij diverse vrouwen om mij heen. Wanneer de trein langzaamaan begint te rollen en getoeter op het perron klinkt kijk ik nog rustig om me heen. Hij zal zo wel verschijnen. Maar wanneer de trein vaart begint te maken worden vooral de mensen om me heen nerveus. Ze kijken verontrust om zich heen, gaan staan en vragen zich duidelijk af waar die blanke meneer toch is. Ik besef dat al zijn spullen bij mij zijn, incl geld, zijn telefoon etc. Het enige wat hij heeft is ons treinkaartje twv €0,60 en natuurlijk zijn camera. Inmiddels zijn we nu echt onderweg dus als hij inderdaad is achtergebleven dan kan ik er toch niets meer aan doen. Vijf minuten later twee blije mannen, enthousiast wijzend naar de volgende wagon. Ik draai me om en zie in de verte een mensenmenigte, een lachende Joris steekt er bovenuit, omringd door mensen die allemaal op de foto willen. Niets aan de hand, iedereen is duidelijk opgelucht, ik stiekem ook wel.

De reis verloopt voorspoedig, de temperatuur is aangenaam en nadat we zo’n beetje elk kindje op onze schoot hebben gehad voor een foto keert de rust terug. Terwijl we de krant doorspitten krijgen we van alles toegestopt, gefrituurde hapjes uit krantenpapier en stukken fruit met veel zout. Als dat maar goed gaat. Echter, nee zeggen is duidelijk geen optie. Uiteindelijk kopen we zelf ook maar het een en ander en delen vrolijk uit.

Op het station in Patan is het razend druk. Een flinke menigte staat te wachten op de trein richting Ahmedabad. Dat wordt nog wat voor de terugweg…