Gelukkig blijkt Diu ‘town’ en het eiland toch zeker ook wat fijne verrassingen petto te hebben. Allereerst is daar het strand van Ghogla. Tien minuutjes met bus of rickshaw en voila, opeens is daar een rustig en schoon strand waar zelfs een paar rieten parasols staan. We begrijpen niet helemaal waarom er bijna niemand is, maar we zijn er blij mee. Zelfs geen stenen als je het water in loopt, enkel geel fijn zand. Een tentje verderop waar ze chai verkopen en een open lucht restaurant met lekkere curries. Wat wil je nog meer? Niets dus. Een boek en lezen (en factor 50 smeren).

Na een paar uur komen er twee mensen in uniform op ons af. Ik denk dat ik moet gaan betalen voor de parasol, hetgeen natuurlijk prima zou zijn. Echter, ze zijn van de overheid en vragen of we het grote, en nog haast lege, bezoekersboek willen invullen inclusief referentie en eventuele suggesties ter verbetering. We geven simpelweg aan dat het het beste strand van India is en de man glundert van oor tot oor. Wie weet krijgt hij wel opslag. ik hoop het voor hem.

Einde dag zien we een lijn van mensen gestructureerd het strand inspecteren op eventueel achtergelaten afval. De overheid besteed er geld en aandacht aan.

Iets wat bij Nagoa beach niet bepaald het geval is. Daar de nodige resorts en stalletjes, maar verder een viezige boel. Niet te vergelijken. We hebben een scooter gehuurd en gaan de kust af, op zoek naar verlaten witte baaien. Vrij onmogelijk, maar toch vinden we iets. Vlakbij een zo goed als verlaten tentenkamp. Het water is heerlijk. Iets verderop een heuvel met wat moslim graven en een mooie rotskust waar het water met kracht tegenaan buldert. Aan de andere kant van de heuvel een geasfalteerde weg die opeens ophoudt. De witte signaleringslijnen lijken pas gisteren te zijn geplaatst, surrealistisch. Er lopen twee koeien rond en verder is er niets.

Het landschap is voor mij zo ontzettend ‘niet India’. Vreemd.

We hebben uiteraard geen verbinding maar achteraf denken we dat het nabij khodidhar beach moet zijn geweest. Pas bij vertrek begrijpen we overigens waarom we daar de enige zielen zijn, er staat een groot bord met verboden te zwemmen. Te laat…

We toeren verder richting een vissersdorpje. Vanakbara. Hier één en al bedrijvigheid bij de haven. Honderden houten keurige vissersboten met daarop hardwerkende mannen en ook kinderen. Minimum leeftijd doen ze hier niet aan. Grote ijsblokken worden ingeladen en kratten vol met vis worden het ruim uitgetild. Even verderop hangt er vis te drogen en weer iets verder worden de netten gemaakt. Voor degenen die het boek van Geert Kimpen – het meisje dat aan de oever verscheen – heeft gelezen: ik moest direct aan Kama denken. Het leven rondom de Grillige Bruid…

Er komen in Vanakbara blijkbaar dusdanig weinig toeristen dat helaas niemand heeft bedacht hoe leuk een klein visrestaurantje zou zijn. Jammer!

Het schijnt zo te zijn dat we met de scooter niet van het eiland mogen dus al te veel kilometers maken we niet. Precies goed voor een dagje.

De rest van de tijd slenteren we door Diu of zitten we op het dakterras van ons guesthouse. Windje, schaduw, een soda en een boek, meer heb je niet nodig. Ja, tijd om van al die eenvoud te genieten. En dat laatste hebben we!

Het stadje is eigenlijk een doolhof van steegjes met typisch Portugese gebouwen, oud en nieuw dwars door elkaar heen. Toch erg leuk om doorheen te dwalen. We vergeten eigenlijk steeds te vragen naar de haveli Nagar Seth, volgens zeggen een van de mooiste haveli’s van de stad, ergens in de oude Portugese woonwijk. Maar misschien hebben we ‘m ook wel gezien zonder het te weten of te herkennen.

Hoewel de christelijke bevolking snel afneemt, worden er nog steeds een paar kerken gebruikt die door vroegere Europese bewoners zijn gebouwd. Onder het hoge plafond en de beschilderde bogen van de Pauluskerk worden nog missen opgedragen, de St Thomas kerk is nu een museum. Eigenlijk een museum avant la lettre, in de oervorm dus. Er staat een rij antieke houten beelden van katholieke heiligen, velen vreemd genoeg zonder armen. We denken zelfs beelden van de boeg van een schip te zien.

De derde Portugese kerk, St. Franciscus van Assisi, is helaas afgesloten. Een deel werd 100 jaar lang als ziekenhuis gebruikt. We spieken nieuwsgierig door de ramen, maar zien enkel spinnenwebben en afgebladderde, deels kapotte, muren De boel is echt verlaten. Ik lees dat INTACH Architectural Heritage een conservatie plan heeft gelanceerd, maar ik kom er niet achter of het nu reeds is uitgevoerd of niet. In praktijk zou ik zeggen van niet, kijkend naar het gebouw en de gevel. Echter, op hun website staan foto’s van restauratie werkzaamheden.

We lopen richting de kust. Het fort staat op de uiterste oostpunt van het eiland en kijkt uit over de Golf van Khambhat. Ze hebben er zelfs een heritage walk aangelegd. Opportunisme van de nieuwe district collector. Na elke verkiezingsronde zijn er nieuwe projecten en ideeën. Per definitie lijken de projecten van de voorganger(s) niet meer interessant. Zo zien we dus de nodige onafgemaakte gebouwen, speeltuinen, trappen, zitjes en stukjes boulevard. Over restauratie wordt helaas amper gesproken al is er wel het Smart City Project. Men zit inmiddels in Challenge round 4 en dat is nu een jaar terug. Wie weet komt er geld vrij vanuit Delhi, maar grote kans dat het nog even gaat duren.

Naast de kerkklokken horen we ook hier regelmatig de oproep van de meuzzins. Beiden vind ik heerlijk om naar te luisteren. Vooral als ik in bed lig.

Bij vertrek uit Nederland was er gedoe over de gebedsoproep, al dan niet versterkt. Ik geloof dat het ging om drie minuten, één keer per week. Het lijkt hier zo ver weg, waar maken we ons in ‘godsnaam’ druk om. Drie minuten… De Grondwet maakt bij mijn weten geen onderscheid tussen klokgelui en ’Allahu Akbar’? Echter, ook al staat de Grondwet het toe, de wens om de omliggende bewoners niet te ergeren weegt blijkbaar zwaarder want veel hoor je het toch niet in Nederland. Het fijne van vakantie is dat je dan de tijd hebt om je in dit soort zaken te verdiepen. Pragmatisch polderen lijkt voor Nederland het beste te werken.

Hier dus geen gepolder, maar ook geen gedoe. Althans, niet over de oproep tot gebed en gesluierde vrouwen. Wat eigenlijk wel interessant is want in Gujarat is nog geen 10% Moslim. Jain nog veel minder, slechts 1%.

Room for thought.