station to station – a new track

Drie kleine, aan elkaar geschakelde wagons brengen ons via het mooie en lege Siciliaanse binnenland van de noord kust naar de oost kust. Direct naast ons is een gereserveerde zitplaats voor de trein manager. Kortom, de mondkapjes moeten echt opblijven deze rit, Covid rules.

Gelijk aan de afgelopen vier weken ook nu weer de tot de verbeelding sprekende verlaten stationnetjes, alsof we terug in de tijd reizen. Wellicht niet de pracht van de rit van Agrigento naar Palermo, maar ook nu het glooiende en lege landschap, zo anders dan de plaatsen waar we stoppen, alsof er niets is tussen A en B. Wat in dit geval toch zo’n 200 km is.

Nabij de eindbestemming verandert het niets in iets. De Etna laat zich mooi zien. Één van de actiefste vulkanen van de wereld en ook nog eens ’s werelds snelst groeiende vulkanische berg. Slechts drie jaar geleden waren er nog te veel gewonden en nog veel meer mensen werden dakloos doordat, op de dag voor kerst, een van de vijf hoofdkraters uitbarstte. Je zou zeggen dat deze dan toch wel onvoorspelbare Etna gemeden wordt, maar dat is dus niet zo. Hij wordt zelfs met regelmaat opgenomen in het parcours van de wielerkoersen zoals we die gezien hebben in Licata. Wij laten ‘m echter rechts liggen en stappen uit op station Catania; voor ons de laatste halte van Sicilië. Het rondje is gemaakt. Na aankomst waren we direct verder richting het zuiden getrokken, nu dan nog even pas op de plaats. Ook om het verschil tussen Palermo en Catania te ervaren. De twee grootste steden van het eiland. The Sicilian derby. Calcio Catania versus SSD Palermo. Want Sicilianen zijn dan wel geen Italianen (althans, dat zijn hun woorden), voetbal wordt hier met een gelijke intensiviteit, trots, passie en helaas ook geweld beleefd.

Net als de Etna laten we echter ook Stadio Angelo Massimino passeren. We gaan simpelweg lopen richting onze B&B voor de nacht. Dit keer gelegen aan de grote verkeersader Vittorio Emanuele II, vernoemd naar de eerste koning van Italië. Hij legde in 1861 de eed af, nadat Garibaldi Zuid-Italië had veroverd en nadat hij zelf de pauselijke legers had verslagen die toen nog het midden van Italië controleerden. Er lijkt nog steeds een diepgeworteld Italiaans patriottisme te zijn. Elke grote stad, alsmede klein dorpje, heeft wel een Via, Piazza of Corso die genoemd is naar Garibaldi, Cavour of dus Vittorio Emanuele. En zo kunnen we er nog wel een aantal opsommen, de geschiedenis van Italië verwerkt in stadsplattegronden. Ik heb niet geturfd, maar het lijkt erop dat Garibaldi waarschijnlijk wel hun grootste held is. Of anders gezegd, die straat is heer en meester op Google maps. Hij die, samen met zijn duizendkoppige ‘camicie rosse’ leger, de weg geëffend heeft voor de eenmaking van Italië. Gelinkt is dus ook de veelvuldig voorkomende Via XX settembre, de dag waarop Garibaldi en consorten Rome hebben ingenomen: La presa di Roma, 1870.

Persoonlijk slaap ik liever aan een Piazza / Via / Corso Manzoni, vernoemd naar ‘de man die zijn volk leerde vergeven’. Niet dat ik zijn magnum opus van 650 bladzijden reeds heb gelezen, maar wellicht dat de vertaalde versie er ooit nog eens van komt. Al klinkt ‘de verloofden’ natuurlijk oneindig minder mooi dan ‘I promessi sposi’. Dat is voor mij de kracht van taal. Omdat ik weet dat van ‘ooit’ meestal niets terechtkomt ben ik al wel wat gaan scrollen op het web. Deze tekst van David Rijser is een aanrader: https://alessandro-manzoni.nl/?page_id=94

Enfin, we slapen hier dus aan de Vittorio Emanuele II. De ontvangst aldaar is spontaan en hartelijk, de kamer aan de historische Vittorio Emanuele II is verrassend modern inclusief een enorme Marilyn Monroe bij het bed. “Do you also have Sophia Loren? No, only dead people otherwise it would cost too much“. In dat geval zijn we blij met Marilyn, beter dan Whitney Houston, Amy Winehouse of Lady D.

We lopen bijna direct weer naar buiten om in het laatste licht van de dag nog door het historische deel van de stad te dwalen. De sfeer is toch wel anders dan in Palermo, wat jonger, hipper misschien? Komt uiteraard door de mensen, die maken de sfeer. Veel studenten op de pleinen, kan ook aan het tijdstip en de dag liggen. Het begin van de zaterdagavond en de stad zoemt.

Ook hier weer prachtige gevels, machtige kathedralen versus kleine antiek theaters. Een deel van de huizen zijn gebouwd met zwarte lavastenen, zie hier de bijnaam van de stad: de zwarte dochter van de Etna. Ook de Olifantenfontein, blijkbaar het symbool van Catanië, is van hetzelfde zwarte lava steen.

Helaas komt de reeds voorspelde regen dan toch echt door dus we nemen snel bezit van het dichtstbijzijnde strategisch geplaatste tafeltje, namelijk midden onder een scherm. Het blijkt bij een entoteca te horen. Lekkere hapjes en goed bereid paardevlees, een van de specialiteiten van Catania. Uiteraard ontbreken de wijntjes niet, deze keer van vulkanische grond. We nemen het restantje mee richting Marilyn en vanaf het mini balkonnetje bekijken we hoe de drukte toeneemt naarmate de regen afneemt. Mooi, een natte glimmende straat verlicht door de lantaarns.

l’ultimo giorno in sicilia

Vroeg wakker maar uiteindelijk ( wederom..) rustig aan gedaan. Ontbijten op het kleine maar fijne plaatsje in de buitenlucht, tussen de gebouwen ingedrukt. We wandelen op ons gemak naar het plein waar de bussen vertrekken. Direct achter piazza Duomo blijkt onder de bogen en bij de oude stadsmuren een antiekmarkt te zijn. Oude mannetjes verdiept in hun kaartspel, her en der wat rook van een kraampje met eten – de voorlopers van de foodtrucks – en de nodige vintage meubelen, boeken, antiek en prullaria. Goed dat de bus relatief vlot vertrekt want ik voorzie extra bagage en we hebben reeds een extra tas met boeken bij ons. Een e-reader zou een goed idee zijn maar zeg nou zelf; een mooie kaft, de geur, het omslaan van een bladzijde .. dus maar gewoon sjouwen. Gelukkig zit I promessi sposi er dus nog niet tussen, scheelt weer een kilo.

We arriveren vlot en daardoor vroeg op het vliegveld dus ruim de tijd voor een fijne Italiaanse koffie en een belletje met mogelijke nieuwe buren.

ritorno a pavia

Met een klein uurtje vertraging arriveren we op Malpensa. Jammer dat dit stukje van de reis niet met de trein kon, voelt als smokkelen. Maar.. tussen luchthaven en Pavia, ons nieuwe thuis voor twee dagen, zitten alweer twee treinen dus we blijven in de routine.

Het is slechts vier weken geleden dat we hier waren, lijkt zoveel langer. Dit keer hebben we een extreem ongezellige flat getroffen, met ook nog eens een matige bedbank. Maar wellicht mogen we ook niet meer verwachten voor een Airbnb van slechts 42 euro per nacht. Al hoef een wat gezelliger inrichting niet veel te kosten natuurlijk. De ouders van Guido regelen de ontvangst; een dame in een keurig mantel pakje vertelt in rap Italiaans hoe en wat. De vuilnis scheiding krijgt onevenredig veel aandacht. Wij zijn echter vooral geïnteresseerd hoe we die ellendige bedbank goed uitgeklapt krijgen.

De hor voor de muggen zorgt voor bonuspunten. De douchekop die naar beneden zakt doet deze weer teniet. Enfin, 2 nachten zullen we zeker overleven en de locatie is prima. Een snelle Vietnamese hap in de stad want morgen een vroege start op ons kantoor in Milaan.

Joris blijft in Pavia en gaat op museum jacht, dat is het betere werk. ‘s Avonds gaan we eten in de stad met Laura en Andrea. Ik heb vooraf wat twijfel, ben moe van de dag en wat koud, het weer is nu echt omgeslagen, overdag goed maar ‘s avonds toen wel wat frisser. Gelukkig komt er warm water uit de naar beneden zakkende douchekop en ik krijg weer nieuwe energie. Wat stromend water al niet kan doen. Gelukkig maar want het etentje is supergezellig, wat een leuke collega’s heb ik toch. Tot tranen toe gelachen en ver na middernacht weer terug in het apartment. De verwarming heeft het inmiddels wat aangenamer gemaakt en dus doen we toch de openslaande deuren open, is zo lekker slapen en we hebben in een van de vele kasten een deken gevonden. Laatste nachtje Italië.

En na het laatste nachtje volgt een laatste wandeling en een laatste koffie in het fijne Pavia. Een afscheid, maar niet definitief. We komen terug. Ooit…

Na alle laatste keren stappen we weer op de trein, eerst naar Milaan, dan naar Parijs. Onze halte richting naar eindstation Rotterdam. Mooi de tijd om deze blog te schrijven, iets wat ik dus trouw heb gedaan.