Even zo vlot als het vertrek verliep, verloopt de aankomst. Dat wil zeggen, mits je alle stappen tijdens voorbereiding goed hebt doorlopen. Dan een kwestie van de StPH pass laten zien en the rapid line opent zich als zijnde Sesam.

De taxi chauffeur uit zijn verbazing over m’n keuze van appartement, of beter gezegd, van de locatie. Een maand lang in die wijk? Weliswaar vlak bij het centrum, maar volgens hem “poco peligro con muchos gitanes y drogas”. Tja… hij is ergens begin dertig en lijkt nog geen chagrijn want buiten deze toch wat zorgelijke uitspraak vertelt hij verder vol trots over de stad waar hij geboren is. Met name de speciale december feestverlichting krijgt extra aandacht. Daar kun je echter sowieso niet omheen. De bomen en straten zijn ‘aangekleed’ met honderden lampjes en er staan hoge moderne kerstbomen op de pleinen. Over smaak valt te twisten, maar feit is dat de straten vol staan met selfie makende bewonderaars. Ook moet ik de vele ‘belenes‘ ofwel kerststallen bezichtigen. Alleen al in het historisch centrum schijnen er meer dan 20 te zijn, aldus de taxi chauffeur wiens naam ik niet ken maar dus wel citeer. Ik vertel hem maar niet dat ik niet zo’n fan ben van de kerst en alles wat erbij hoort. Wil zijn enthousiasme niet temperen. Hij is duidelijk wel fan want hij zou ook wel 2 kerstdagen willen, net als in Nederland. ¿En serio?

Wie weet biedt El Gordo hem ruimte om te reizen. De Spaanse loterijen zorgen nog altijd voor lange rijen wachtenden voor de winkels waar de begeerde loten verkocht worden. De kerstloterij El Gordo met z’n 2.5 miljard prijzengeld zorgt waarschijnlijk voor nog net iets langere rijen, iedereen wil een ticket naar financiële vrijheid. Zo ook deze taxi chauffeur.

Waar hij dan weer niets over zegt is de enorme kathedraal. Een toch echt wel in het oog springend kolossaal bouwwerk. Enfin, een volle maand de tijd om dit alles, en hopelijk meer, te gaan aanschouwen en beleven.

Hij zet me voor de deur af in de poco peligro barrio en wacht zelfs totdat ik door het hek ben, dat achter mij met een harde klik weer in het slot valt. Voelt als ‘pakket veilig afgeleverd’. Ook de rest van de aanwijzigingen zijn volledig, de code van het sleutelkastje werkt en ik ben binnen! Binnen in mijn woon- , slaap- en werkkamer voor de komende weken.

Achteraf gezien vind ik het reuze meevallen met die wijk, ‘s nachts wel de nodige herrie, maar dat is gelijk aan thuis, daar is het een stad voor. Bovendien slaap ik met de ramen open dus geen enkele geluidsdemping. Het appartementje zelf is wat kil maar met wat sfeerverlichting en de wetenschap dat ik nog even ‘moet landen’ is het ok. Het gemeenschappelijke en mega grote dakterras alsmede het privé balkonnetje direct aan de kamer maken sowieso het beperkte aantal m2 binnenshuis meer dan goed.

ik besluit na een lange douche maar meteen de stad te verkennen. Laat eten is hier toch heel gewoon dus meteen in het goede ritme. Het geluid en de drukte leidt me automatisch naar het centrum. Haast surrealistisch. Alle terrassen en restaurants zitten bomvol, weliswaar vrijwel iedereen met FFP2 mondkapjes (ook buiten verplicht) maar het voelt wel een beetje bizar. In Nederland bijna alles dicht en hier draait de economie op volle toeren. Ik besluit maar zo veel mogelijk buiten te zijn, heb tenslotte nog niet m’n booster shot mogen ontvangen.

Ik ben dus gearriveerd, echter nog niet helemaal geland. Het is echt weer even wennen, alleen op stap. Al is het maar voor een weekje, daarna herenigen we alweer. Iets wat ik altijd heel goed kon, en bovenal van genoot, voelt nu nog een beetje ‘half’, een beetje zoekende.

Gelukkig went het inderdaad snel, de aantrekkelijke temperatuur – zelfs extreem hoog voor tijd van het jaar – geeft me een licht (voorjaars)gevoel en het feit dat ik twee weken lang helemaal niets hoef en elke dag, zelfs elk moment van de dag, kan bepalen wat te doen of juist niet te doen, brengt me na de eerste dag een prettige rust.

Ik probeer nog wel te ontkennen dat ik aan de Costa del Sol ben, het vele Nederlands om me heen helpt daar overigens niet bij. Kwestie van aanvaarden. Aanvaarden en eenvoudigweg genieten van een simpele koffie in de zon. Boek erbij en afzonderen.

Die zon maakt veel goed. Daardoor kan ik door de stad en langs het strand slipperen. Een laatste duik in de zee nemen om het jaar ‘21 af te sluiten. De zonsondergang bewonderen en het een en ander opschrijven terwijl ik verwarmd word.

Wat nog meer? Genieten van het Moorse mooi in Alcazaba. Bedenken welke dag we straks samen naar welk museum willen: Paul Strand in de dependance van Carmen Thyssen, natuurlijk Picasso himself, het Parijs van Brassaï: een prachtige collectie vintage foto’s, mini Centre Pompidou, het CAC en de expressionist Jorge Rando. En ja, er zal zeker nog meer zijn. Dingen die ik nog niet gespot heb tijdens mijn eerste strooptochten door de stad.

Ik gooi m’n plannen om de trein te pakken en nog buiten de stad te gaan kijken al snel overboord en ban tegelijkertijd Palermo uit m’n hoofd. Weer is daar sowieso stuk minder dus goede keuze gemaakt. De zon geeft me de energie die ik zo zoek in de koude wintermaanden. Minimaal 10.000 stappen per dag slipperen en ook nog luieren. Fijn! Ik ben geland.