Mind your step. De repetitieve waarschuwing om ons reizigers voor struikelen of vallen te behoeden, daar waar de licht meegevende ondergrond van de loopbanden eindigt en je je stappen moet aanpassen. Het geluid wat zo hoort bij Schiphol.

Schiphol, de plek die, normaal gesproken, 24/7 doordraait. Reizende mensen, vogels van diverse pluimage, vrijwel allemaal vergezeld van de schreeuwende See Buy See tassen. Deze gele plastic tassen vind ik minstens zo iconisch als de mind your step stem. Het geluid van rollende koffers en velerlei talen maken het plaatje compleet.

Maar Schiphol in COVID tijd voelt leeg, de winkels zijn dicht en ik hoor ook de waarschuwende stem niet. Waarschijnlijk niet voldoende mensen op de loopbanden. Een vreemd, beetje surrealistisch gevoel. Zal komen doordat ik nog een zee van tijd heb voordat HV6119 gepland staat voor take off. De afhandeling en controle ging sneller dan ooit tevoren en ik verdrijf de tijd met onzinnig ‘gegoogle’ over de stem achter mind your step. Ik kom een advertorial van de concurrent tegen, alsmede een satirisch artikel dat mind your step z’n beste tijd heeft gehad. “Diverse actiegroepen en politieke partijen vinden het ‘your’ en ‘step’ niet meer van deze tijd en het wordt vervangen door het meer inclusieve en genderneutrale Watch out.”

Ik merk dat ik onbewust m’n hoofd schud, mogelijk omdat dit soort berichten nog niet eens zo ver van de waarheid lijken te zijn. Terwijl ik verder scroll over het schermpje beland ik op de website van toneelschrijfster Lot Vekemans. Haar tekst, Mind your step 2, geschreven voor het Franse Panta Theatre te Caen, intrigeert me. Voor degenen die het hele stuk willen lezen, ik wilde dat dus, kunnen hier in het Spaans verder lezen. Korte zinnen, dus goed te doen, zelfs met mijn erbarmelijk kennis niveau van deze zo mooie taal.

Enfin, Schiphol dus… Ondanks de zo rustige luchthaven zit de HV6119 toch nog afgeladen vol De enige lege plek is die naast mij en met een FFP2 mondkapje vlucht ik maar in de mooie en intieme verhalen over het Italië en Afrika van Kuki Gallmann: Olifanten in mijn boomgaard. De Laikipia Nature Conservancy is haar levenswerk en heeft inmiddels de meest diverse populatie van bedreigde (Afrikaanse zoog)dieren ter wereld. Serengeti of Kruger NP kan er niet aan tippen en toch is slechts 2% van het landoppervlak uitsluitend bestemd voor de dieren in het wild. Fantastisch werk. Zo’n 15 jaar terug las ik voor het eerst I dreamed of Africa; de beschrijvingen van het land raakte me direct. Zonsondergangen onder een acacia boom terwijl de olifanten langs komen om te gaan baden. Ik doezel een beetje weg en kan het luidruchtige groepje bierdrinkende heren op rij 11 vervangen voor de de ranch Ol Ari Nyiro en de geuren van de omschreven recepten. Iets wat best een respectabele mindfulness oefening genoemd mag worden gezien de aanwezigheid van de heren.

Drie uur later wenst de steward me een aangenaam verblijf toe. De komende 4 weken is Zuid Spanje mijn woon- en werkplek, al blijft de Mac de eerste twee weken hopelijk gesloten. Eerst genieten van de vrije dagen. De aan zee gelegen Zuid Spaanse stad, daar waar Picasso werd geboren, biedt gemiddeld 3.000 zonne-uren per jaar. Dit laatste heeft mij – ok, met enige hulp – doen switchen van Palermo naar Malaga. Andalusië klinkt mij al beter in de oren dan Costa del Sol. Ik glimlach, ben net zo erg als het massatoerisme, zo treffend omschreven door Ilja Pfeijffer. Ik wil er niet bijhoren – ja, ik geef het enigszins beschaamd toe – maar loop straks ook op m’n teenslippers door de stad te dwalen, inclusief mondkapje en met sneltesten in de bagage. Op zoek naar de lichtheid en warmte van de zon, als een kat spinnend zodra gevonden.

Hasta luego.