Via trein, petit taxi en grand taxi arriveren we best vlot in Oualidia, de plaats die we maar niet fatsoenlijk kunnen uitspreken. Lijkt iets met teveel klinkers, licht dyslectisch en een telkens weer verkeerde klemtoon.

Laatste deel van de rit is een kleine 80 km direct langs de kust, een pracht route. De grand taxi’s zijn een prima manier voor de iets grotere afstanden. Sneller vol dan een minibusje, je wordt vanzelf naar de juiste auto gedirigeerd en vervolgens ben je redelijk vlot op de plaats van bestemming. Oude, en nog oudere, versies van de bekende merken. Ongeacht type en bouwjaar zijn ze unaniem wit en daarmee goed herkenbaar.

Oualidia is een stoffig kustplaatsje met veel vis, vogels en een lagune strand. Met een verlaten en vervallen, maar desondanks zwaar bewaakte, koninklijke villa die ooit voor Mohammed V gebouwd werd. En.. met de eerste oesterkwekerij van Marokko. Een soort Yerseke van Marokko dus. Zie hier de belangrijkste motivatie om voor deze onuitspreekbare plaats te kiezen.

In augustus schijnbaar vol met de wat meer welgestelden uit Marrakesh en Casa, maar in mei nog stoffig en rustig met enkel de bewoners en een verdwaalde of gestrande toerist. We hebben een sfeervol appartementje met ruim terras en waanzinnig uitzicht over lagune en de zee. Flinke golven beuken tegen de rotsen, naast oesterparadijs dus ook surf walhalla. Fatima regelt de B&B ( of eigenlijk de B want geen ontbijt) vanuit Istanbul alwaar ze Engels studeert. Lang leve whatsapp. Want geen bordje op de deur of een ander teken van herkenning dus videobellen was echt wel noodzakelijk om de woning überhaupt te vinden. Extra fijn dat de simlock is opgelost ( zie vorige blog). Achteraf blijkt dat moeder en zus direct onder ons wonen, maar via Istanbul kan het dus ook.

We doen hier niet veel meer dan relaxen en genieten van de kleinschalige eenvoud en het heerlijke eten. Gegrilde sardientjes staan elke dag op het menu, vergezelt door oesters of anders lekkers. Op het strand van de lagune maakt Msayben er een waar feestje van. Een rooster en wat houtskool, meer heeft hij niet nodig. Zalig!

Interessant genoeg, of eigenlijk vreemd genoeg, blijken we hem de dag ervoor reeds op het verderop gelegen strand ontmoet te hebben. Daar had hij een smetteloos wit chef kok tenue aan (met opdruk; Kahlim in gouden geborduurde letters) terwijl hij in een privé baai een luxe diner voorschotelde aan een groepje bemiddelde vrouwen. Het zag er absoluut gelikt en sjiek uit, 5 sterrenhotel waardig. Vervolgens dus een dag later bij het strandje aan de lagune. Nu in een korte broek en t-shirt, ook strandje maar wellicht iets minder exclusief. En daarmee een andere prijs. Kameleon achtig ondernemerschap – je zou er schizofreen van worden. Maar toch ook geweldig. Verschillende proposities en de service is er niet minder om. De kwaliteit evenmin.

Enkel de wijn mist. Echter, binnen een dag hebben we Épicerie Vicky gevonden. De naam voorspelt een leuke delicatesse zaak of kruiden winkeltje, maar de buurt en locatie laat al snel zien dat die aanname beter bijgesteld kan worden. Inderdaad, meer het type dark store. Een verborgen schuur met een toonbank, daarachter de nodige iets wat vage heren en een flinke selectie drank. Cash afrekenen en in een zwarte zak meenemen graag. We herkennen het uit o.a. Gujarat.

Maar aangezien er om twaalf uur iemand verjaart gaan we gewoon voor een fles bubbels, illegaal of niet. Ook een koud blikje bier gaat er goed in op ons privé terras.

We hebben de tijd aan onszelf, maar de vele moskeeën zorgen er gezamenlijk voor we toch een soort ritme houden. Uiteraard zorgen ze er ook voor dat niemand vergeet om 5x per dag de shahada uit te spreken. Vanaf de vele minarets wordt aangekondigd wanneer het tijd is voor het gebed. De centraal gelegen locaties blijken populair en zijn duidelijk te klein voor de aanloop. Terwijl wij op de stoep van de ‘hoofdstraat’ van een tagine genieten wordt er direct naast me een lang kleed uitgerold, soort loper. Het is tijd voor het maghrib gebed, de een na laatste van de dag. Binnen 5 minuten is datzelfde kleed vol met biddende mannen. Ik hoor de voor mij onverstaanbare teksten op rechts terwijl recht voor ons de zee ligt. Op ons bord een boterzachte zoete kip met uien en rozijnen. Het zijn dat soort momenten waar ik zo van geniet.

Al moet ik zeggen dat het wakker worden hier ook erg prettig is. Aan het voeteneinde van het bed een groot raam met de zee daarachter. Daar komt dan een bescheiden briesje doorheen terwijl we ons eerste glaasje mintthee van de dag in onze handen hebben, geschonken uit de mooie Aladdin zilverkleurige theepot. Samen langzaam wakker worden, overigens ruim na de oproep tot gebed – niets hoeft en niemand stoort – de luxe van vakantie.

Vlakbij ligt ook een marabout begraven. We zien het in de verte vanaf ons terras en besluiten de tombe met een bezoekje te vereren. Geen idee wat we precies mogen aantreffen, maar een groep voetballende heren op de heilige grond is niet wat we bedacht hadden. Toch is het zo. Stoere vissers. De wandeling ernaartoe is via de duinen tussen de lagune en zee, daar waar de geiten lopen. De kustlijn is vol met mooie rotspartijen en mini baaitjes.

Wanneer we richting de doorgaande straatweg lopen is dat vooral voor de koffie. Naar links betekent een klein onbeduidend tentje maar met lekkere koffie en een zitje op de stoep. Parasol wordt direct aangesleept, mogelijk omdat ik de enige vrouwelijke klant ben. Naar rechts betekent een bestelbusje bij de bushalte. Busstation lijkt wat overdone aangezien er slechts een kaal veld is, maar dat is het eigenlijk wel. Of een multi user, grand taxi halte, mag ook. Er is in ieder geval geen cafetaria of iets wat erop lijkt. Überhaupt geen gebouw. Echter .. dus wel een bestelbusje. Elke dag. Met zodra de achterklep open gaat een barista service waar je U tegen zegt. Die jongen gaat er volledig voor, het duurt ook echt even. Hij raffelt niets af, ongeacht of de grand taxi op het punt van vertrekken staat. En lekker dat z’n koffie is! Hij heeft geen melk, doen ze hier niet aan (waarschijnlijk ook wel verstandig zonder koeling), maar zelfs ik drink het zwart. Hier geen tafeltje, krukje of stoel, wel een mooi wit geverfd muurtje waar je prima op kunt zitten. Ook hier geen vrouw te bekennen, het is me duidelijk dat koffie drinken een mannen aangelegenheid is. Nu spreek ik toch amper Frans, laat staan Arabisch, dus ik laat Joris lekker ouwehoeren terwijl ik heerlijk op het muurtje zit, bengelend met m’n benen en de wereld aanschouwend. Le nouveau riche de Casa komt ook langs. Dan laat je dus je auto met airco draaien terwijl je je eigen Nespresso glaasje laat vullen. En dan vooral het merk op het glaasje goed laten zijn. Het leven in Oualidia is voor ons gelukkig een stuk eenvoudiger.

Aan het einde van hetzelfde kale veldje staat nog een ander muurtje. Hierop staan zo’n beetje alle automerken geschilderd. Twee grote ijzeren deuren zijn de entree naar een outdoor garage. We lopen er elke dag langs en willen eigenlijk stiekem eens om het hoekje te kijken en een foto maken voor BMW, altijd leuk voor een van de bezoeken op hun hoofdkantoor in München. Maar dat stiekeme gaat hier mooi niet door. Direct komt de grote baas naar ons toe en worden we uitgenodigd voor de thee met allerlei lekkers. Daar is de Zweedse fika niets bij. Het is gezellig. soort vrijdagmiddag borrel maar dan met thee, plat brood, kaas, olijven, honing en wat onduidelijke smeerseltjes. Helaas is hun Frans even slecht als ons Arabisch dus van een goed gesprek is geen sprake. We maken maar wat foto’s, voelt wel een beetje ongemakkelijk. Althans, voor mij. Joris heeft er beduidend minder last van.

Inmiddels is Fatima op dreef. We krijgen een home made tagine van moeders op ons eigen terras geserveerd. De zonsondergang laat zich van z’n beste kant zien en we hebben nog wat wijn over uit de darkstore. Pure luxe! Waarom wilden we ook alweer naar Rabat?

NB extra foto’s volgen nog. Moeten er nog bij gezocht worden. Poging tot nieuwe taakverdeling.

Overigen heb ik hier ook taken opgepakt die tot een ver verleden behoorden. Zie onderstaand bewijs. De kapper vond het wel wat.