Het is een goede zet geweest om naar Asilah te gaan. Een relatief kleine plaats aan de kust, ideale temperatuur met de altijd aanwezige bries van de zee. Beter dan een week in Meknes alwaar 40 graden wordt voorspeld – het is nooit te laat om je plannen te wijzigen.

We leren dat het ook hier in de zomer volloopt met toeristen uit binnen en buitenland. Deze tijd van het jaar is het echter in alle opzichten perfect. De temperatuur, de drukte, alsmede prijstechnisch. We hebben een compleet en sfeervol huis gehuurd met een heerlijke koele en relatief groene binnentuin, ik kan goed werken aan een minitafeltje op de beschutte veranda en we slapen op de bovenste verdieping met alle deuren en ramen open. Voorafgaand door een gedeeld glaasje whisky op het hoogste terras, onder een altijd heldere hemel vol sterren. Geen moment risico op regen, fijn voor ons, minder fijn voor de landbouw.

Elke nacht, even voor half vijf, klinkt de oproep tot het eerste gebed van de dag – de Fadjr. De vele moskeeën in de medina en daarbuiten lijken allen net even een andere klok te hebben. Elke 20 seconden (más o menos) komt er eentje bij, de laatste moskee zit direct achter ons en het lijkt alsof de muezzin zich op ons balkon bevindt. Ondanks het volume vind ik het fijn, ik word wakker, luister ernaar en val weer in slaap. Hetzelfde als met kerkklokken. Er is slechts 1 uur tijdsverschil met Nederland en ik start mijn werkdagen rond 7 uur. Maar niet voordat ik Sjors heb gespot en gevoederd.

Sjors is de Moorse landschildpad die we zonder verdere toelichting of waarschuwing als bonus bij het huisraad hebben. Zowel Raoul als Ahmed vonden het blijkbaar niet het vermelden waard, maar ik schrok me rot toen hij opeens bij m’n voeten liep. Best een flink formaat en geen idee waarom hij had besloten toenadering te zoeken, maar de meest logische reden leek me dat hij honger had. Ongelukkigerwijs zat ik net in een videocall met een klant en de presentatie onderbreken vanwege een ronddolende schildpad leek me niet gepast, en dus zat ik 20 minuten lang in een uitermate ongemakkelijke houding met m’n voeten in de lucht.

Wanneer hij ook nog door de keuken gaat scharrelen weten we het zeker en geven we hem maar wat we in huis hebben. De voorraad nectarines, bananen en pruimen zijn voor Sjors. Hij zal vast ook een, veel mooiere, Arabische naam hebben, vergeten na te vragen. Denk dat de grote blauwe stip op zijn schild dient als markering, om de schutkleur op te heffen. Werkt wel, desalniettemin lopen we s avonds niet meer in het donker op de begane grond, geen idee wat er gebeurd als je bovenop zo’n beest stapt.

Hier voor mij weinig tijd overdag, de werkdagen zijn lang. Echter, op de vrijdag toch een snelle lunch buiten de deur, het tentje net buiten de poort is enkel overdag open en zijn tagine is echt verrukkelijk. Daar maken we dus tijd voor, dan maar s morgens iets vroeger beginnen. Joris kent al snel de weg in de medina en regelt het zelfs zo dat er een vers ontbijt aan de deur wordt afgegeven. Einde dag is een wandeling richting het strand vaste prik, vaak met een duik erbij, altijd met een mooie zonsondergang. Daarna wat eten in het stadje. Op onze laatste avond in Asilah besluiten we bij Casa Gracia aan te schuiven. Net even iets anders met een iets meer sophisticated Spaanse keuken, Spaanse gasten, heerlijke aioli en zelfs een parking boy. Opeens vrijwel geen sluiers meer, maar vooral gezinnen met grote glimmende auto’s, categorie leasebak die in NL voor de deur staat, een wereld die hier mijlenver weg lijkt. Meer sophisticated is hier echter nog steeds informeel en goedkoop. Grootste verschil is dat ze een vergunning hebben om alcohol te schenken en dus wordt het een paella met een ijskoud Flag biertje. We eten veel te veel brood en krijgen het niet op, laat staan dat we toekomen aan de tarte limon. Een doggybag is hier blijkbaar gewoon en even later kunnen we een keurig verpakte mini paella aan een van de minderbedeelden bij de poort geven.

‘s Avonds is echt iedereen buiten. Einde middag lijkt het vaste stramien te zijn om te gaan voetballen op het strand met daarna een duik in de zee. Stoere healthy boys met als doel goed insta materiaal te creëren, al dan niet met salto’s in het water en acrobatiek met de bal. Dwars daar doorheen veel (groot)ouders met kleine kinderen, ook met een bal maar een eenvoudiger spelletje. Iedereen ziet elkaar later op de avond weer zien ergens op of rondom de diverse pleintjes. De vrouwen zitten overal samen te kletsen, eten slakken met gekookte aardappels of een gegrilde maïskolf. De kinderen rijden in de op afstand bestuurbare autootjes, de mannen zitten veelal op een terras aan de koffie. Kleine glaasjes café noir voor nog geen euro en altijd met extra water erbij.

In de medina zelf wat stalletjes, maar verder relatief rustige, smalle blauw witte geverfde straatjes binnen een mooie oude stadsmuur. Denk 15e, 16e eeuw. Niet groot en overal, maar dan ook ècht overal, katten en kittens. Ze lijken de heilige koeien van Marokko te zijn. Wanneer ze in de weg liggen dan loopt men erom heen, ook als het de entree van een winkel betreft of een andere logische cq drukke doorgang. Zelfs de paar honden laten ze met rust.

De aftocht uit Asilah verliep wat chaotisch en hectisch. Van alles weer op het laatste moment. Het begon goed. Trein om 12.12 uur, mooie tijd en kaartjes reeds in de pocket. Huis aan kant en we gaan ontbijten bij Farid. Ruim voldoende tijd en best place in town. Letterlijk om de hoek in de medina, 1 minuut lopen. Eenvoudig, vriendelijk en lekker, inclusief goede koffie. Niet onbelangrijk nadat gisteren de bodem onder de cafetière los knalde. Na de klap de hele keuken onder de koffie. Beter dus om gewoon ergens op een terrasje te drinken.

Tijdens ontbijtje kletsen we met de aardige en perfect Spaanssprekende Moenier. Hij heeft een van de sieraden shops hier in de medina, dankzij zijn grootvader die hem ook de talen heeft geleerd. Daarnaast een flinke hoeveelheid huizen en Joris is, te verwachten, direct geïnteresseerd. Dit is het moment dat het fout loopt met de planning. Nog een koffie erbij. Diverse huizen worden getoond via het schermpje van zijn smartphone. Geen website, alles via whattsapp – dit betekent in ieder geval geen overbodige overheadkosten. Het is dat we reeds een trein geboekt hebben, anders waren we op zeker de rest van de dag op stap geweest met Moenier. 120k euro, niet verkeerd – ze zien er prachtig uit. Onderwijl passeert een man met een handkar. De katten worden gevoederd. Ieder een sardientje, ook onze vriend éénoog, al lijkt ze het brood van Farid beter te waarderen.

Gelukkig opent de kleermaker op de hoek inmiddels z’n deuren, gisteren namelijk dicht ivm vrijdag – de zondag in de islamitische wereld. En m’n kleding ligt er nog – jurk en 2 rokken. Die zou ik toch graag mee willen nemen. De eigenaar komt net aanrijden, op een Puch uit de jaren zestig. Hij ramt zo’n beetje z’n eigen deur en legt lachend en tegelijkertijd excuserend uit dat de remmen het niet meer doen. Hij stapt af en ik zie dat hij een slecht functionerend been heeft, wellicht zelfs een prothese.

Tja, zeer waarschijnlijk heeft hij geen geld voor een iets moderner en veiliger vervoermiddel, laat staan voor een goede ziekteverzekering. Hij lijkt er echter, ogenschijnlijk, geen problemen mee te hebben. De kleding ligt reeds klaar op de toonbank, hetgeen een oude plank is met twee naaimachines. Verder drie stoelen en overal stapels kleren. Onze spullen keurig in een zakje, niets geen bonnetjes, namen of codes, ook vooraf betalen was niet nodig. Alles bij elkaar 3 euro. Zo komt die nieuwe Puch er zeker niet. Iemand vertelde dat alle prijzen in de zomer een stuk hoger zijn, ik hoop dat deze aardige kleermaker mee zal gaan met de inflatie in het piek seizoen. Ik wil graag ook nog een nieuwe rits in de broek die ik aan heb, in het kader van ‘we zijn nu toch al laat’. Kan per direct en ik krijg een mooie donkerblauwe djellaba zodat ik me zonder ophef kan ontdoen van m’n broek. Hij zit heerlijk en is eenvoudig, mooi bewerkt zonder opsmuk. Die wil ik wel. Helaas blijkt hij van iemand te zijn dus terwijl de rits wordt gemaakt zoek ik snel in de winkeltjes naar eenzelfde djellaba. Achmed helpt. Niet direct te vinden, blijkt handgemaakt. Helaas. Inmiddels vliegt de tijd en voordat de halve medina zich er mee bemoeit pakken we snel onze spullen om richting station te gaan. Achmed heeft het ondertussen al geregeld, alles lijkt hier zo eenvoudig te gaan. Even buiten de medina stopt een busje, er wordt een sleutel overhandigd, en in een straatje verderop staat de auto. Soort gezamenlijk bezit. 10 minuten staan we op het station. Terug naar Fes.

Maar we komen zeker terug in Asilah. Al is het maar om Sjors te voederen, de huizen van Moenier te bekijken, de djellaba te vinden, de golven te trotseren en bovenal te genieten van het heerlijke klimaat. Ze noemden ons een couple magnifique, wij zijn op onze beurt weer zo blij met de mensen aldaar. Een goede match – zo lijkt het.