Vertrokken voor een nieuw avontuur in India. Het plan om geen plan te hebben is schromelijk mislukt.

Sowieso is het lastig een ticket te boeken zonder bestemming dus een grove planning is nodig. En dan ga je al snel richting een route tussen de aankomst en vertrek locatie. Met wat opties voor overnachtingsplekken. Met daarbij een deadline om nog te annuleren. En zo kom ik dan aan een google sheet. En word ik een soort van uitgelachen.

Ik heb een haat-liefde verhouding met het uitzoeken van de leukste plekjes, de fijnste en/of logischste route, vervoersmogelijkheden, de ‘off the beaten track’ bezienswaardigheden. Welke natuurlijk juist niet meer off the beaten track zijn simpelweg omdat ze door iemand benoemd worden en online te vinden zijn.

Dat voorwerk staat echter zeker niet garant voor een daadwerkelijk volgen van de route. Eenmaal op locatie weten we meestal best wel het wu wei vast te houden, het kernbegrip in het Taoisme. Heb er een boek over meegenomen. Het begrip vind ik lastig te vertalen maar staat voor mij voor niet-doen, niet-handelen, niet-beheersen. Niet proberen grootste dingen te bereiken of de omgeving naar je hand te zetten, maar zonder moeite en harmonieus meebewegen met de stroom. Zoals een danser op muziek beweegt, of een pianist in harmonie raakt met zijn eigen spel. Niet eenvoudig. Ik ben geen danser, en zeker geen pianist.

De laatste dagen voor vertrek waren een goede leermeester. Voor werk nog onverwachts 3 dagen naar Rome + avondprogramma en een enorme bak werk. Veel belangrijker, de geboorte van Vesper liet op zich wachten en hield het spannend tot het einde. Gelukkig dan toch vrijdagnacht, een mooi nieuw gezond leven en dankbare ouders en grootouders. Een zaterdag die volledig anders liep dan gepland maar uiteindelijk waren we 3 minuten voor aanvang bij het Luxor voor een drieluik van Jiri Kylian. De dansers en de muziek nemen ons mee naar een andere wereld, een interpretatie die voor ons beiden anders is. Dat is wat kunst kan doen – meebewegen met de stroom.

liefde is… ondanks privium kaart mee gaan in de rij

Dat meebewegen met de stroom was ook op Schiphol weer noodzakelijk, al viel het enorm mee. Een ‘regular busy day’ betekent tegenwoordig blijkbaar zo’n 30 minuten wachttijd bij de bagage controle. Goed te doen. De rij bij de paspoortcontrole is echter aanzienlijk langer dus we besluiten toch maar te kijken of we het systeem wat kunnen challengen. 1 privium, 2 personen. It’s all about timing en stoïcijns doorlopen. Het lukt en 5 minuten later zitten we – licht beschaamd maar toch ook uitermate tevreden met onszelf – van een koffie te genieten.

Tijdens de vlucht vertelt onze tijdelijke buurman dat hij uit Pakistan komt. Hilarische conversatie terwijl ik onderwijl probeer het verhaal van Sir Ranulph Fiennes te volgen (film Explorer. Indien niet gezien, aanrader! Ik heb het beeld van zijn bevroren vingers nog steeds op mijn netvlies staan). Uiteindelijk probeert Nadeem ons, op een uiterst vriendelijke manier, van alles te verkopen. Mango’s 12 kilo voor 5 euro. Of leren jassen en voetballen, gemaakt vlakbij zijn geboortestad Lahore. Verder werkt hij al jaren bij McDonalds in Nederland, echter wil hij voor zichzelf beginnen via de franchise Picante. Volgens hem welbekend in Rotterdam, maar we hebben er nog nooit van gehoord. Ambitie genoeg, zij het wat chaotisch. We schatten hem 12 jaar te jong, wat misschien ook wel iets zegt.

Via Dubai arriveren we in Bangalore. Daar vroeg in de ochtend, voor ons nog midden in de nacht. Een warm ontvangst bij Casa Cottage door Manik, de eigenaar. Vernoemd naar de favoriete schrijver van zijn moeder, de Bengaalse schrijver Prabodh Kumar Bandhopadhyayeen, bijnaam Manik. The boatman of Padma River staat inmiddels op de ‘ooit nog eens te lezen’ lijst.

Zijn Franse moeder en Indiase vader zijn 30 jaar geleden deze B&B begonnen. Een mooi huis uit 1913 alwaar wij de mooiste kamer krijgen. Voor wie ooit naar Bangalore afreist; kamer 18, mét balkon.

De eerste chai is een feit. Tot zover de Google sheet. Let’s see what happens next, we hebben de hele maand nog voor de boeg.

Wu wei in incredible India – de aanval op onze zintuigen is weer begonnen. Fijn. Zin in!