Bendakalooru – Bangalore – Bengaluru

Uitkijkend over de stad met een cocktail in de hand is zeker geen slechte start, alsmede een goede remedie tegen een jet lag.

God’s Own en een Porn Star Martini en als dessert nog een Espresso Martini. Of eigenlijk moet ik esma zeggen, las net in NRC dat het een super populair drankje is onder de jongeren. Niet dat we ons nog tot die doelgroep mogen rekenen, maar toch. Een Vesper Martini, met de nadruk op Vesper, zou sowieso passender zijn, maar die stond niet op de menukaart.

En eigenlijk gaat het daar ook niet over, het betreft meer het feit dat we in een upperclass bar zitten tezamen met andere niet bijgelovige Indiërs – de bar heet namelijk 13th Floor – en het enorme contrast met onze lunchplek, Mavalli Tiffin Rooms. En dat is dus India.

Mavalli Tiffin Rooms, kortweg MTR op Lalbagh Road is een begrip in deze buurt. Bijna 100 jaar oud. Al zegt men dat de kwaliteit iets achteruit gaat nu ze steeds commerciëler worden, inclusief branches op andere plekken, wij werden er nog steeds erg blij van. Deze link vertelt het verhaal en deed ons watertanden: https://www.thehindu.com/life-and-style/food/city-360-mtr-95-year-old-mavalli-tiffin-room-in-bengaluru/article27127602.ece/amp/

Men liegt niet. Wel 20 verschillende mini gerechten worden in een rap tempo opgeschept en de geuren van kokosnoot, chili, koenjit, gember, koriander en kardemom vullen de ruimte. Een goed geoliede machine en nog vriendelijk ook. Vreemd genoeg zijn we de enige niet Indiërs, zowel in MTR als in 13th Floor. Dit kan toeval zijn maar het kan ook zijn dat er gewoonweg weinig toeristen richting Bangalore gaan. En ook daar worden we blij van. Gek eigenlijk dat je altijd iets unieks zoekt. De vloek van rugzaktoeristen?

Hilarisch was ook de terugtocht vanuit de 13th Floor naar ons guesthouse. De riksja chauffeur bleek totaal niet te weten waar hij naar toe moest, ondanks het feit dat zijn collega het nog had toegelicht. “Richmond Town, yes yes Sir”. Deze bevestigende woorden werden uiteraard vergezeld met de welbekende Indiase hoofdknik die zo intrinsiek is aan de Indiase cultuur – alsof hun hoofd met een overbeweeglijk kogelgewricht vast zit… Niets was minder waar, zijn “yes sir” en wiebelend hoofd bleek toch stiekem een “no sir, I don’t have a clue” te betekenen. Eenmaal onderweg leek het ook nog alsof hij flink gedronken had, in ieder geval meer dat de cocktails die wij genuttigd hadden. Uiteindelijk hield Joris hem enigszins rechtop terwijl ik voorover hing met Google Maps om aanwijzigingen te geven. Gelukkig ontwijken we de magere koeien en andere mede weggebruikers, het was namelijk nog best druk op Brigade Road, een van de drukste winkelgebieden in het hart van Bangalore. Terwijl ik even later gepast geld haal op de kamer probeert Joris nog een goed gesprek te voeren. Uiteindelijk gaat het over zijn dochter, trots worden foto’s en filmpjes getoond. Tja, hopelijk wordt het verdiende geld van deze avond mee terug naar huis gebracht. Als ik vervolgens per ongeluk op de poot van een van de vele straathonden stap, met een enorm gejank en gegrom ten gevolge – en terecht! – is het genoeg geweest voor de eerste avond. We zitten nog even op ons balkonnetje na te genieten. Het is verrassend stil voor zo’n enorme stad. 8 miljoen inwoners is toch niet niets.

8m, dat is bijna de helft van Nederland. Manik vertelde ons gisteren al dat de stad uit z’n voegen groeit. Het ‘Eindhoven van India’, of waarschijnlijk is Silicon Valley van India passender…

Uiteraard is er de strijd tussen Bangalore en Hyderabad om de IT hoofdstad van het land te worden. Als deze IT-wereld gelijk zou zijn aan cricket, zou Bangalore Sachin Tendulkar zijn; al jaren lang op de eerste plaats. Hyderabad daarentegen zou Virat Kohli zijn; hij die aanspraak maakt op de troon van de superster en het gat dicht. Terwijl Bangalore de erfenis heeft, heeft Hyderabad de infrastructuur. Uiteindelijk zijn mijns inziens de grote winnaars de IT-afgestudeerden en met het hele WFH principe is het sowieso een non discussie aan het worden.

Voordat Bangalore het centrum van de Indiase IT-wereld werd, was het bekend als de stad van de tuinen. In de 14e eeuw gesticht als Bendakalooru, wat ‘stad van de gekookte bonen’ zou betekenen. Geen idee wat daar de achtergrond van is, maar de naam Bangalore ontstond, uiteraard, in de Britse tijd. In een poging het koloniale verleden af te schudden veranderde Bangalore zelf haar naam weer terug naar Bengaluru. Wel grappig want in het oude deel van de stad is het erfgoed uit de Brits-Indië tijd nog steeds dominant aanwezig en zijn het zelfs toeristische trekpleisters. Bangalore palace, ooit gebouwd voor de tienermaharadja Wodeyar de 10e heeft nogal wat overeenkomsten met Windsor Castle. Ook schijnt de St. Mark’s kathedraal een mini kopie te zijn van de St. Paul’s in Londen.

Wij hebben ons echter vooral vermaakt op de KR market. Een grote overdekte bloemenmarkt, mogelijk wel de grootste in Azië. De vele bruiloften en tempel offers zorgen voor een levendige handel met dagprijzen. Ze maken er mooie kunstwerken, ieder in hun eigen gehuurde box of gewoon met een berg bloemen ergens op de grond in een hal. Razendsnel wikkelen ze gevouwen rozenblaadjes bij elkaar, knopen ze hele slingers of wordt er een gordijn van bloemen gemaakt voor kinder verjaardagen.

Elke god of godin heeft een favoriete bloem, dag en kleur. Inherent daaraan zijn sommige combinaties dus not done en ‘vloeken in de tempel’. Het luistert nogal nauw. Zonder deze heilige bloemen wordt elk ritueel als onvolledig beschouwd.

Zo zit Lakshmi op een lotus en dus is dat ‘haar’ bloem. Kali daarentegen ontvangt graag bloedrode hibiscus. Ganesh houdt van gele en oranje afrikaantjes. Jammer, want ik vind Ganesh altijd leuk maar ik heb een grondige hekel aan die bloemen.

Er komen hier in de markthal blijkbaar niet al te veel toeristen. Althans, dat zou je denken want ze willen allemaal een praatje maken en ik krijg van de diverse mannen (en vrouwen) rozen en lotusbloemen aangeboden. Onderwijl poseren ze trots voor de foto’s, ook al is dat poseren nu juist niet de bedoeling. Daar kom je hier echter niet onderuit. Wanneer een wat verlegen jongen na een paar minuten bedankt voor die korte tijd dat we wat gepraat hebben, dan weet je dat we een welkome afleiding zijn in de lange en eentonige werkdagen. Hij geeft me een prachtige bloem kado en natuurlijk worden ook wij vereeuwigd middels de diverse smartphones.

Onze riksja vriend van de dag – Ranga – brengt ons ook naar het Tipu Sultan’s Summer Palace, alwaar blijkt dat cash entree betalen hier voltooid verleden tijd is. Google Pay en QR code is de norm en dus staan we, samen met wat Indiërs, voor een groot ijzeren hek moeilijk te doen terwijl er aan de andere zijde 1 man staat die aanwijzingen geeft. Nu zijn Google en Apple geen vrienden en dus is creditcard de enige optie. Waarbij je dan weer je roaming moet aanzetten. Wat is er mis met contant betalen zou je zeggen, we hadden tenslotte net de dichtstbijzijnde ATM leeg getrokken. Kortom, een lokale simkaart lijkt handig, al is het maar om Google Maps aan te zetten voor sommige riksja chauffeurs en dus ook her en der te betalen. Zelfs een creditcard lijkt passé.

Het zomer paleis zelf valt een beetje tegen, komt mogelijk ook door de hoog bejaarde gids die redelijk onverstaanbaar Engels spreekt en ook nog eens hartstikke doof is. Hij schreeuwt een beetje en kijkt je indringend aan met zijn ogen vol staar. We antwoorden op goed geluk “Yes, oh really”, en knikken er braaf bij. Maar begrijpen doen we hem niet. Eigenlijk vond ik Tipu’s tijger het leukste. Die tijger drukt zijn haat uit tegen zijn vijand, de Britten. De tijger verscheurt een soldaat die op zijn rug ligt. En al spreekt het beeld voor zichzelf, verborgen in het lichaam van de tijger zitten dan ook nog eens mechanismen die ervoor zorgen dat de arm van de man op en neer gaat en er een jammerend geluid wordt geproduceerd. Bedoeld om zijn stervende gekreun na te bootsen, tezamen met het gegrom van de tijger. Je kunt je punt maar maken. We moeten het doen met een replica, het origineel staat al jaren in het V&A museum te London.

de tijger naar de stier

Om alvast een beetje in de tempelsferen te komen – en omdat Ranga nogal enthousiast is – lopen we de heuvel op om een hele grote, en vooral heilige, stier te aanschouwen. De Dodda Basavana Gudi tempel, ofwel de Nandhi Temple, ofwel de Bull temple. Nandi de stier is inderdaad groot, heel groot, hoe hebben ze zo’n brok steen ooit bovenop de heuvel gekregen? Hij is inmiddels zwart en glimmend geworden van alle boter en olie offers. Beneden zijn ook nog de nodige tempels en het lijkt alsof elke God een pakking van boter heeft gekregen. Het is vast onlangs een speciale dag geweest. Helaas kan niemand ons er iets meer over vertellen.

We zoeken onze slippers weer op bij de slipper bewaker en verlaten de drukte om nog een rots tempel te bezoeken. De Gavipuram Cave Temple, opgedragen aan Shiva. Volgens zeggen zorgt een bezoek voor genezing van eventuele oogkwalen. Komt mooi uit want tijdens de vlucht hebben we beiden een lichte oogirritatie opgelopen. Je moet er echter wel wat voor over hebben want het betreft hier smalle diepe lage gangen met natte vloeren waar overal stenen beelden staan. Geen idee waarom het er zo nat moet zijn, of misschien is het simpelweg een lekkende tuinslang, er liggen er genoeg. Er zitten vrouwen te bidden en te zingen, er worden offers gebracht en iedereen wil iets van de heilige vlam meekrijgen als symbool van het goddelijke. We storen ze verder niet. Op de terugweg stoppen we wel even bij een apotheek voor oogdruppels. Just in case, mocht het tempel bezoek niet gewenste effect hebben.

kar-naa-taka

En zo ronden we de eerste dagen in Bangalore af. Het is een mooie start van Karnataka (met de klemtoon op ‘naa’ en niet op ‘ta’). En ja, het is zoals we onlangs lazen op een expositie van Tim Walker: Chaotische wanorde in contrast met kosmische harmonie.

Mooi samengevat en herkenbaar. De levendigheid en de mystiek. Morgen de trein naar Mysore, dan zal de levendigheid zeker overheersen.