Met unreserved seats arriveren we vlot – en mét zitplaats – in Mysore. De extreem lange Rajyarani Express arriveert zelfs 20 minuten te vroeg. We beseffen dan ook pas op het laatste moment dat ook wij er uit moeten. Zou weer een onhandige en stressvolle start zijn geweest wanneer we de halte gemist hadden.

zennn..

Nu kent Mysore nogal wat ashtanga yoga beoefenaars en zo’n 100 ashrams, dus stress zou hier zeker niet gepast zijn. Onze Airbnb blijkt zelfs in het hart van de yoga wijk te liggen en ook de eigenaar lijkt een versnelling lager te leven. Hij is de rust zelve en gehuld in geheel sereen witte tuniek. Één met de natuur, een koelkast blijkt overbodig te zijn en zijn enorme Boeddha in huis is serieuzer dan zijn door de zon verweerde broer op ons terras thuis. En dat is toch geen kleine jongen te noemen. Ook heeft hij een NGO waarbij ze bomen planten bij scholen. Op zich heel goed, maar toch is er iets wat we niet helemaal kunnen duiden. Het huis lijkt zo luxueus, het voelt allemaal een beetje kunstmatig. Mogelijk geheel onterecht natuurlijk en we gaan ons kamertje op het dak bekijken. Hij heeft bovenop zijn riante huis een mooi minimalistisch en groen dakterras gecreëerd. Japanse stijl. Inclusief een infinity walk direct naast onze kamer. Het lopen in de vorm van een acht is in de jaren 80 als therapeutische methode ontwikkeld door een klinisch psychologe, Deborah Sunbeck. Ik heb het opgezocht (geen koelkast, wel WiFi). Het achtjes lopen is (was?) bedoeld voor het geleidelijk ontwikkelen van coördinatie voor mensen met hersenletsel of leerstoornissen. Nu blijkbaar een handige vorm van meditatie als je niet te ver de deur uit wilt. Het advies van onze zen host is elke dag 21 of 41 minuten lopen. Er is op het zelfde dakterras echter ook een hangmat onder een afdakje, met daarbij een strak aangelegd rechthoekig vijvertje en mooie bakken vol met waterlelies. Mijn keuze is snel gemaakt. Een boek in de hangmat, met op de achtergrond water gekletter, geeft mij een ultiem vakantie gevoel. Ook Joris kiest liever voor een siësta, in zijn geval bij voorkeur onder een plafond ventilator. De hond van het huis mist een achterpoot dus ook hij laat wijselijk de achtbaan voor wat het is. Leuk geprobeerd.

Naast de ashtanga en hatha yoga kent deze stad ook een lange traditie van het opleiden in Thaise yoga massage, ayurvedische massage, Tibetaanse klankschalen healing, chakra healing, reiki, pranic healing en astrologie. Om er maar een paar te noemen. Kortom, de stad lijkt niet bepaald een rationeel karakter te hebben. Anders dan in het nuchtere Rotterdamse. Nu zou je je kunnen afvragen hoeveel van de inwoners alhier zich een dergelijke zen levensstijl kunnen veroorloven. En ja, wat is zen? Ashtanga yoga wordt ook wel military yoga genoemd. Niet bepaald een rustige vorm van yoga. Meer een pittige work out en oorspronkelijk gebruikt om de legers te trainen en fit te houden. Fit van lichaam, fit van geest.

We voelen ons fit, hebben enkel behoefte aan voedsel. Het ontbijt bij vertrek bestond uit een vieze vettige vage hap op het station, gewikkeld in een evenzo vettig papiertje. Ik heb het aan me voorbij laten gaan, je moet het lot niet tarten. Onze zen host adviseert ons naar yogi café Depth ‘n Green te gaan voor de lunch. Daar zijn echter alleen buitenlanders die geheel verantwoord eten. Het tegenovergestelde van vanmorgen. Pasta verde van broccoli. Niet slecht, maar om nou te zeggen lekker?

De andere dagen volgen we dus onze eigen intuïtie. Op zoek naar pittige en minder pittige Indiase prutjes. Met warme badam milk en wat curd om de kruiden te blussen. Lekker. De ontbijt plek wordt dosa point: simpel op een plastic stoeltje genieten van een onvervalste masala dosa met een glaasje chai terwijl de straat voor onze neus een voortdurend veranderend schouwspel levert.

Onze riksja chauffeur voor de dag brengt z’n broer mee want hij is opgeroepen voor ander werk. Hij excuseert zich en vertelt dat hij meewerkt aan een medisch onderzoek. Hij ontvangt hiervoor 20.000 roepies per maand. Dat is 250 euro, daar moet je inderdaad onmogelijk veel riksja ritjes voor rijden. Of het op lange termijn gezonder is, dat zullen we nooit weten. De smog in de steden lijkt me ook niet erg bevorderlijk. Ik denk dat het percentage riksja chauffeurs met longklachten duizelingwekkend hoog is.

Na overdracht van chauffeur vertrekken wij naar het paleis van de Maharadja. Want wie in Mysore is bezoekt het paleis. Het schijnt zelfs dat het paleis na de Taj Mahal de meest bezochte bezienswaardigheid in India is.

In 1912 gebouwd voor de 24e heerser van de Wodeyar-dynastie. De verschillende bouwstijlen zorgen voor een nogal opvallende verschijning. Het wordt in de boeken een klasse voorbeeld van Indo-Saracenische architectuur genoemd. Maar eigenlijk is het dus een mix van stijlen met elementen uit de Indo-Islamitische, Indische, Gotische en Neo-klassieke architectuur. Het is één en al pracht en praal, al heb ik nog steeds niet bepaald of ik het nu kunst of kitsch vind. De marmeren rode koepels, de mozaïeken, de bewerkte pilaren en palissanderhouten deuropeningen, het olifantenhoofd aan de wand, alles maar dan ook echt alles is bewerkt. En dan zijn er ook nog eens 12 tempels, allen toebehorend aan het paleis.

Tijdens het Dussehra festival is het hier een gekkenhuis compleet met olifanten parades en een door 30.000 lampjes versierd paleis. Gelukkig nu niets van dit alles, wat niet wil zeggen dat het daarmee rustig is. Tientallen groepen schoolkinderen, ieder in hun eigen uniform. Ieder met leraren die allemaal een foto willen. Met de hele groep wel te verstaan.

Terwijl ik na een uurtje ronddwalen stiekem tegen een van de oude pilaren ga zitten om wat te lezen over deze Wodeyar maharajas, word ik zowaar even met rust gelaten. De bewaker ziet het wel maar laat het toe. Waarschijnlijk het voordeel van een blanke huid. De rust duurt echter maar even. Om precies te zijn totdat er weer een groep studenten arriveert, ditmaal meisjes. “Are you the wife of Jures?”<inclusief veel gegiechel> . “We’ve met him”. “I bet you did”. “ he is a nice men”. “He is, but why do you think so?” <nog meer gegiechel en geen antwoord>. Het gesprek eindigt altijd met een selfie. Maar omdat Mr Jures zelf ook veel foto’s maakt kan ik natuurlijk moeilijk nee zeggen. Wanneer de opstopping te groot wordt grijpt de bewaker in. Ik mag weer even verder lezen.

Ook hier komt de yoga weer naar voren. Het paleis heeft sinds 1930 ook een Yoga Sala. Opgericht door Shri Krishnaraja Wadiyar IV om yoga te onderwijzen aan de leden van de koninklijke familie. Die Wodeyar dynastie is overigens de enige koninklijke familie in India die meer dan 500 jaar over een koninkrijk heeft geregeerd. Vijf eeuwen lang, middels 25 koningen. Na de dood van Tipu Sultan (die van de tijger en de Britten, de laatsten werden hem fataal) regeerden ze de laatste 150 jaar als bondgenoten van de Britten. Nadat in 2013 de laatste titulaire koning van Mysore overleed heeft de familie Wodeyar, Yaduveer Gopal Raj Urs geadopteerd als huidige erfgenaam van de dynastie. Zo blijft de boel toch nog een soort van in stand.

Nu we toch toeristisch bezig zijn nemen we meteen de Chamundeswari tempel mee, gelegen op de Chamundi heuvel. En die ligt zo’n 1000 meter hoger dan het paleis. De duizenden treden worden trouw beklommen door pelgrims, wij kiezen voor de riksja. In de laagste versnelling lukt het net en arriveren we op de top. Aldaar valt het fantastisch panoramisch uitzicht een beetje tegen, mede door de mist, of is het smog? Ook de tempel zelf grijpt ons niet echt. bovendien lopen er wat mij betreft wat teveel apen rond. Ik word daar altijd een beetje nerveus van.

Kortom, we zijn redelijk snel weer beneden en besluiten ons te gaan verdiepen in de sandelhout olie waar de stad om bekend staat. Uiteraard weet de riksja chauffeur wel een adresje en zitten we even later tegenover de eigenaar van Aroma Herbal House. Het betreft een kleine kamer met tientallen flesjes uitgestald op een tafel. Ik moet direct denken aan het boek van Süskind: het parfum. Geweldig. Kurt Cobain heeft er, na het lezen van het boek, zelfs een nummer over geschreven,”Scentless Apprentice”.

Deze meneer van het aroma kruidenhuis gaat er helemaal voor. Het is het einde van de dag en zijn goede neus ruikt vast en zeker onze creditcard. We beginnen relatief onschuldig met de handgerolde wierook, zonder toevoegingen en met buigzame stokjes. Niets geen fabriekswerk, hier zit elke dag een dame honderden van die stokjes te rollen. Helaas is ze nu net weg. Dat is ook toevallig… Maar de wierook is uiteraard te verkrijgen, in plastic bakjes liggen allerhande geuren, je kunt zelf je mix samenstellen. Maatwerk dus. Wanneer ik zeg dat ik fan ben van de meest populaire wierook soort ter wereld, de Satya Sai Baba Nag Champa Agarbatti – ofwel het bekende Indiase blauwe doosje met wit etiket en rode letters, wie kent het niet – begint hij wat moeilijk te kijken. Inderdaad ook hand gerold, maar toch echt anders. “Deze stokjes geuren vele malen langer, een echt kwaliteits product”.

Maar wat onze echte aandacht trekt zijn die tientallen parfum flesjes. Alles 100% natuurlijk en uiteraard heeft elke olie een specialiteit. En een verhaal. Tot slot een speciale prijs. Toch is het leuk. Wij zijn zijn ‘scentless apprentices’. We ruiken, lachen, luisteren, ruiken nog eens en laten onze eigen parfum en massage olie samenstellen. Uiteraard nemen we ook wat van het magische sandelhout olie mee. Goed voor alles wat je maar kunt bedenken. Niets geen artrose meer, elke dag een druppeltje op iedere duim en ik zou er zo vanaf moeten zijn. Ik mag het ook drinken. Lijkt me minder gezond overigens. Hij doet het leuk. Een rasverkoper en dat waardeer ik wel. Geurend naar bergamot, frangipani en wat al niet meer verlaten we het kamertje en toeren we door de stad terug naar onze zen host. De riksja chauffeur is blij want die krijgt uiteraard z’n commissie. Waarschijnlijk lucratiever dan het dagje rijden.

Al met al was dit 2-daagse bliksem bezoek aan Mysore leuk, maar het is niet de stad die we als een ‘must see’ zullen betitelen. Natuurlijk verandert dit onmiddellijk indien de artrose uit m’n duimen verdwijnt door de magische sandelhout olie.

Terwijl die olie z’n werk doet gaan wij alvast zo’n 150 km verderop de Hoysala cultuur ontdekken.