Reset. Restore. Renew.

locatie: Polem beach – Goa.

77km zuidwaarts van Vasco da Gama en daarmee het meest zuidelijke strand van Goa. Twee stappen verder en je bent weer in Karnataka. Het ligt zelfs maar 70 km noordelijker dan Gokarna. Je zou zeggen dat het dus logischer was geweest om van daaruit de kust omhoog te volgen. Maar logisch is niet altijd de beste optie. Dan hadden we namelijk Hampi, Badami en Bijapur gemist. Alsmede die fantastische ervaring in de nachtbus. Bovendien had Joris een vlucht te halen in Hyderabad. Kortom, een bewuste keuze en toch ook best logisch. De maximale tijd samen en Indigo vliegt tenslotte elke dag naar Goa.

Dankzij Indigo arriveer ik rond middernacht in m’n huisje op het strand. Ik zie niet veel maar de zee klinkt dichtbij, bijna angstaanjagend dichtbij met grommende neerslaande golven. Het bed ziet er echter aanlokkelijk uit en ik ben vrijwel direct in dromenland. Om vervolgens rond zeven uur pas weer wakker te worden van diezelfde golven. Ik spiek nieuwsgierig naar buiten. Tussen m’n bed en de zee enkel een kleine veranda, een hangmat en een goudgeel zandstrand. Oja, en een houten strandbedje met parasol. Hoe fijn is dat!

Polem beach is nog geen kilometer lang met aan beide kanten van de baai rotsen. Hoge golven en ik plons meteen de zee in. Wat een heerlijkheid. Daarna bekijk ik waar ik nu eigenlijk ben terechtgekomen. De conclusie is dat ik vind dat ik het beste huisje heb, nr 6 is beetje afgelegen van de rest. Het is er sowieso niet heel groot en de andere gasten zijn gelukkig geen homogene groep. Mijn angst voor een groep zwevende yoga dames in wijde lange jurken blijkt ongegrond. Redelijk wat mensen uit de UK, het effect van de directe vluchten naar Goa. Ook de wat meer bedeelde Indiërs en een paar einzelgängers waaronder ikzelf. Het komt relaxed over en ieder doet z’n ding. Dat is mooi want dat is precies wat ik ook van plan ben. Geen verplichte kletspraatjes. Hier is het me, myself and I. Mijn kerstkadootje.

De vriendelijke nepalese manager van het geheel weet direct wie ik ben want bij het afsluiten van de deur klik ik het hangslot dicht terwijl de sleutel helaas nog binnen ligt. Ze zijn hier nog maar net gestart en het is even zoeken naar een reserve sleutel. Hij geeft me ter geruststelling een gezond kopje tulsi thee en terwijl hij de diverse sleutels aan het testen is zie ik voor m’n neus de eerste dolfijnen dartelen. Er schijnt ook een familie zee otters bij de rotsen te wonen.

Wat een start van de dag, en het is nog geen negen uur. Hetgeen maar goed is want de eerste yogales start om negen uur en ik moet me nog omkleden. Gelukkig heeft hij een oplossing gevonden voor het slot. Ik denk een paperclip ofzo want het leek me nu niet bepaald een SKG 3 sterren slot. Vijf minuten te laat schuif ik aan bij de ashtanga les: de militaire yoga uit Mysore. 85 minuten later lig ik doordrenkt van het zweet in de Savasana positie.

‘Savasana allows your body and mind time to process what has happened during a yoga class, helping you wind down and relax’.

Ik bedenk me niet zo zeer wat er nu tijdens deze 1 1/2 uur yoga is gebeurd, als wel hoe stijf mijn lichaam is geworden na ruim twee jaar geen yoga te hebben beoefend. Sinds mijn twee favoriete locaties moesten sluiten tijdens de COVID en vervolgens definitief hun deuren sloten door gebrek aan inkomsten is het er simpelweg niet van gekomen om een vervanging te zoeken. Slechte zaak, van twee keer in de week naar zero. En dat voel je dus… Gelukkig is de zee op slechts een paar meter afstand dus direct na de les afkoelen is geen enkel probleem. Sterker nog, tijdens de lessen kijk je erop uit en bij een (voor mij) ingewikkelde of pijnlijk lange pose droom ik alvast van het gevoel om in de golven te duiken. Niet echt in het hier en nu, maar helpt wel om nog even door te zetten. Iets wat de eerste lessen wel nodig is.

Gelukkig blijken de middag sessies rustiger en milder te zijn. De verschillende lessen worden door verschillende leraressen gegeven, stuk voor stuk buitenlandse meiden die hier voor het seizoen zijn. Allen erg goed en behulpzaam, daarnaast is de groep is niet al te groot.

Tja, wat een luxe: aan lichaam en geest werken terwijl je uitkijkt over de zee in een heerlijke temperatuur met een zacht windje. Daar heb ik wel wat spierpijn voor over. Bovendien is hier een zeer goede remedie tegen die spierpijn, namelijk een massage. Ik besluit dat ik voor elke vier uur yoga een uur massage heb verdiend. Hier merk ik ook het verschil in massages. Deze jongen is goed! Hij komt uit Kerala en beoefent het vak nu acht jaar. Hij merkt direct dat m’n onderrug een zwakke plek is en past de druk en techniek aan. Ook word ik blij van schone doeken (in plaats van een glibberige plastic massage tafel) en de bloemen die overal zijn. Niet alleen in een mooie urli onder de massage tafel (kijkt een stuk leuker door het gat in de tafel) maar ook overal buiten. Omdat ik het zielig vind voor Mia – de eveneens uit Kerala komende massage dame – laat ik haar op de laatste dag mijn lichaam eens flink schubben met een ayurvedisch mengsel van melk, gehakte mungbonen, kurkuma en allerhande kruiden die ze wel genoemd heeft maar die ik niet heb onthouden. Misschien is er ook een kruid wat bevordelijk is voor een goed geheugen? Dit zou in ieder geval een goede reiniging moeten opleveren alsmede een zachte huid. Ongeacht of dit zo is, ik denk namelijk dat dit bij elke scrub het geval is, het is een fijne massage. Vreemd genoeg verkoelend en verwarmend tegelijk. Het achteraf afspoelen is nog de grootste uitdaging. Het is een enorm plakkerig geheel en we krijgen er de slappe lach van. De stukjes boon zitten zelfs in m’n oren.

En ja, natuurlijk betaal je voor deze luxe, ook zou ik het niet willen omschrijven als het ‘echte India’. Dit alles zou zich ook in Thailand kunnen bevinden. Echter, voor een paar dagen is het erg fijn en kan ik het iedereen aanraden.

Een zandstrand omringt met palmbomen waar je in je bikini kunt lopen zonder aanstoot te geven en/of aangestaard te worden door hordes schoolkinderen of door hormonen gedreven tieners. Dat alleen al is pure luxe in India. Goa is sowieso natuurlijk veel meer gewend aan de niet Indiase toeristen en reizigers. Daarnaast is 60% van de bevolking alhier katholiek. De avond rit vanaf het vliegveld liet me al de diverse kerken zien, alsmede enorm veel kerstverlichting. Hele huizen zijn bedolven onder de gekleurde en knipperende lampjes. Nu is India is een belangrijke afnemer van Russische energie en hebben ze miljoenen vaten ruwe olie met korting opgekocht. De olie die door Europa en de VS wordt geweigerd. Met andere woorden, de energieprijzen crisis zal hier minder zijn of zelfs (nog) niet bestaan. Althans, niet meer of minder dan hier gewoon is.

Het noordelijker deel van Goa schijnt één grote techno party zone te zijn met allerhande bekende en minder bekende DJ’s. Gelukkig niets van dit alles op dit rustige strandje, dat zou de pret voor mij wel wat bederven. Hier hooguit af en toe wat zachte lounge of meditatie muziek. Ik praat wat met Simon uit London. Hij komt hier reeds vijf jaar en is in het dagelijks leven sound master. Het verschil tussen de professionele muziekinstallaties aldaar en het mini luidsprekertje hier kan haast niet groter zijn. Ik kies voor de golven van de zee, voor mij de perfecte sound.

ritme van de dag

Het dagritme is eenvoudig. Elke dag drie uur yoga, wat zwemmen, wat lezen in de hangmat, wat schrijven, strandwandeling, eten en slapen. Daar kun je nog best druk mee zijn. Voor de early morning meditatie ben ik meestal, bewust of onbewust, net te laat. Wakker worden met thee en de zee is voor mij al heel meditatief. Voor het eten ben ik echter altijd op tijd. Vers gemaakte yoghurt en allerhande soort fruit. De lekkerste veggie curries en verrukkelijke salades. Ondanks de oefeningen val je hier niet af, zoveel is me wel duidelijk. Ik probeer wat recepten te achterhalen maar eigenlijk weet ik dat het onbegonnen werk is. Het is een beetje van dit en er een beetje van dat. Ze zijn bezig met een eigen groentetuin. Wel slim want nu moet alles van een groter dorp verderop komen. Hier geen auto’s dus het laatste stuk is sowieso lopen.

Na elke middag yoga sessie volgt nog een laatste duik, de zon valt dan al bijna in het water. De lucht gloeit en kleurt elke avond diep oranje terwijl daarboven reeds de maan tevoorschijn komt. Het is deze dagen nog een klein sikkeltje. Om het beeld nog iets idyllischer te maken – sorry, ik kan er niets aan doen – er zijn vrijwel geen muggen! Geen idee waarom niet, we hebben ze de hele vakantie gehad en er hangt hier ook een klamboe in de kamer, maar ze zijn er niet, hooguit een eenzaam en verdwaald exemplaar. Waarschijnlijk doen de kleine gekko’s hun werk goed: de beste natuurlijke hulpbron om ongewenste insecten af te weren zonder dat je er weet van hebt. Hoe fijn!

een goed gesprek

De mensen van de kleine dorpje nabij komen einde dag het strand op. De vissersboten vertrekken al voordat ik wakker ben en komen rond zonsondergang weer terug. Vroeg in de ochtend – maar vroeg is dus een relatief begrip gezien de vissers – lopen de mensen nog met jassen aan en soms zelfs kinderen met een muts. Rond half acht is het echter reeds 25 graden. Dit loopt vervolgens al snel op richting de 30. Koud is eveneens een relatief begrip.

‘s Middags loopt een oude vrouw een stukje met me mee over het strand. Which village are you? Rotterdam – it’s a city in the Netherlands. Ahh <bevestigende hoofd shake>. You Japan? Euhm, no. Netherlands, Europe. Ahh <bevestigende hoofd shake>. You American? No, I’m not. Ik schud lachend m’n hoofd. Verkeerd natuurlijk. Nee zeggen en ja schudden, de verwarring is compleet. Er volgt een herhaling van zetten. Ik probeer de conversatie te keren. You Polem beach? Een lachend gezicht en de bevestigende hoofdshake. Ze heeft nog maar een paar tanden en haar deels grijze haren zijn fel oranje gekleurd door de henna. Maar in haar kleurige sari is ze nog steeds een stuk stijlvoller dan ik in mijn beach sarong. Mijn haar is weliswaar niet lichtgevend oranje, maar het zoute water in combinatie met de massage olie en het ontbreken van een föhn zorgt voor vreemde weerbarstige krullen. Ze praat nu voluit tegen me alsof ik het zou moeten verstaan. Ik weet niet eens of ze Hindi, Tamil of Kannada spreekt. Met gebarentaal neem ik afscheid en keer om. Het strand is niet heel groot. Zij lacht nog eens haar drie tanden bloot, neemt mijn handen tussen haar handen, prevelt wat en verdwijnt tussen de palmbomen. Via het rijstveld weer terug naar haar dorp. Ikzelf terug naar m’n veranda voor een gekruide chai. Heb me voorgenomen om deze dagen geen caffeine en alcohol te nuttigen. In het kader van gezond bezig zijn. Zoals Kakuzo Okakura al in 1906 schreef in zijn Book of Tea: “thee heeft niet de arrogantie van wijn, het zelfbewuste van koffie of de onnozele onschuld van cacao”. Een mooie klassieker om hier te lezen en dus heet ik de ochtend welkom met thee, alsmede neem ik afscheid van de dag en verwelkom ik de nacht met deze drank én boek, de beker ingeklemd tussen beide handen.

‘s Nachts sust het geluid van de golven en de langzaam draaiende plafond ventilator me zachtjes in slaap. Ben elke avond rond elf uur onder zeil. En ja, de laatste dag is de spierpijn minder en gaan de poses beter. Nog steeds niet elegant, laat staan perfect, maar het voelt goed. M’n voeten staan weer plat op de grond bij de squat en m’n hoofd is leeg. Als extra kadootje springt er een dolfijn omhoog precies terwijl we tijdens Virabhadrasana II (veer-uh-buh-DRAHS-uh-nuh, ofwel ‘warrior 2’) over de zee staren. Lijkt wel gearrangeerd. Een mooi afscheid.

Reset. Restore. Renew.

Ik kan het iedereen aanbevelen.