En dan de laatste bestemming van deze India reis. Het grote drukke Hyderabad.

Daar waar we misschien wel de meest geweldige host ooit hebben. Ik weet het, dat zeg ik vaker, maar Gurpal spant toch wel de kroon wanneer het flexibiliteit betreft. We arriveren belachelijk vroeg dankzij de nachtbus. Hij staat ons echter al op te wachten en de fan in de kamer draait reeds. Verder staat er gefilterd water en een water koker voor thee en koffie. We slapen in zijn vroegere slaapkamer. Toen zijn vader overleed is hij teruggekeerd naar zijn ouderlijk huis om voor zijn moeder te zorgen. Naast de ultra vroege aankomst vertrekken we ook nog eens gesplitst en kom ik vervolgens een paar dagen later weer terug, maar dan ver na middernacht. Ook dat is geen enkel probleem. Ik mag voor de veiligheid mijn Uber trip met hem delen en als ik een kleine week later na enen arriveer staat hij in z’n wit met blauwe pyjama broek op de oprit. Hij blijkt toevallig een voormalig collega te zijn en heeft hier een van onze teams aangestuurd. Zijn nieuwe ambitie is echter zijn hart volgen en dat betekent met hout gaan werken en meubels creëren. Over carrière switch gesproken.

Hij geeft ons wat tips voor de wat luxere diner locaties met uitzicht, we hebben hier tenslotte onze laatste avond samen in India. Maar eerst een douche en het stof van de nacht afspoelen. De wasvrouw des huizes houdt ons goed in de gaten. Ze spreekt geen woord Engels en is in het begin erg stug, er kan geen lachje vanaf. Maar we blijven volhouden en uiteindelijk komt het goed. Wanneer ze de schone overhemden komt brengen kom ik net uit de douche en veel meer dat mijn lingerie heb ik nog niet aan. Het maakt haar duidelijk niets uit, blijkbaar vrouwen onder elkaar. Dus pak ik maar gewoon m’n mini portemonneetje om er wat roepies uit te toveren. Geen idee wat de prijs is maar ze lijkt tevreden te zijn. Ze begrijpt er vervolgens niets van dat ik die avond vertrek en Joris nog een nachtje blijft. Laat staan welke verwarring het teweeg brengt wanneer ik later in de week weer alleen op de stoep sta. “Only one”? <met een vinger in de lucht en een vraagteken boven haar hoofd>. Ze kijkt nog eens achter me de straat in, wie weet komt hij toch nog de bocht om zeilen, maar nee, toch echt niemand.

Als ik die middag netjes opgedirkt vertrek voor een lunch met collega’s helpt ze me, ongevraagd, met m’n nieuwe sjaal. Die moet duidelijk anders gedrapeerd worden. Mijn namaste zorgt voor een grote glimlach. We komen er wel. Maar wanneer ik vervolgens ‘s avonds ook nog even weg ga kijkt ze me nogal afkeurend aan. Misschien omdat het al donker is? Voelt alsof ik, als vrouw alleen, vreselijk onzedig bezig ben door ‘uit te gaan’ nu Joris er niet bij is. Ik hou het op goed bedoelde zorgzaamheid. Bij terugkomst – let wel, nog voor half tien – staat ze direct bij het grote hek om open te doen. Zodra ik binnen ben gaat het slot erop. Het is me duidelijk. Binnen blijven anders is ze er niet gerust op. Wanneer ik de volgende ochtend om 5.45 uur dan toch echt vertrek staat ze er weer, net als Gurpal. Hij dit keer in een ander slaap tenue. Hij was uit gegaan en heeft slechts drie uur slaap achter de rug. Dan ben je toch wel een super host zou ik denken. Hij zal hopelijk nog even terug naar bed gaan terwijl ik in de Uber stap. Het hek wordt weer afgesloten, later vandaag zullen er vast en zeker weer verse bloemen worden neergelegd.

Door het vroege tijdstip is de stad is nog relatief rustig. Ik kan haast niet geloven dat er dus een moment in de dag is dat je in Hyderabad daadwerkelijk in een hogere versnelling kan rijden dan de standaard file modus. Terwijl ik door de straten zoef klinkt de oproep tot gebed voor de moslims. Tegelijkertijd zijn de bloemen stalletjes al verlicht en wordt hun waar uitgestald. De verse bloemen slingers hangen klaar voor weer een nieuwe dag vol met offers aan de Hindi goden. De shoppingmalls en het vliegveld hebben hun knipperende kerstversiering. Het systeem functioneert ogenschijnlijk goed en er is tolerantie en respect. Tegelijkertijd besef ik dat ik geen weet heb van wat er onder dit dunne laagje afspeelt. Ik ben slechts een bezoeker. En… voel trouwens direct het verschil tussen alleen of samen reizen. Helaas. We moeten als alleen reizende vrouwen hier echt nog wel een lans breken. Al is het zuiden van India reeds vele malen prettiger dan het noorden. In de van oorsprong meer op de moederlijke lijn afgestemde maatschappij lijkt de strikte kastenleer en de patriarchale machtsorde iets minder aanwezig te zijn. Het is al even geleden dat ik in Delhi was, maar de vrouwen die ik hier spreek vind ik vrijmoediger en zelfverzekerder. Komt misschien ook doordat het onderwijssysteem effectiever en gelijkwaardiger is. Dat resulteert onder andere in een betere kennis van het Engels, met als gevolg een enorme IT-industrie en grote internationale support centers. Dat gezegd hebbende, in het vliegtuig vanuit Goa heb ik welgeteld vier vrouwen gezien. Heel wat meer mannen dus. Groepen die riant gebruik hadden gemaakt van de goedkoop geprijsde alcoholische consumpties. Ik heb respect voor de tengere stewardessen die ze stevig te woord staan en terecht wijzen. Zelf heb ik twee buurmannen die vrijwel direct na opstijgen in een ronkende slaap vallen. De walm uit hun mond verraadt de slechte whisky.

Ik hoop dat Modi de boel niet verder uit elkaar trekt, maar juist verbindend zal zijn, al weet ik dat dat geen reële gedachte is. Toch geven de verhalen van mijn collega’s ook hoop. Mooi om te zien hoe de veranderingen stapje voor stapje plaatsvinden. De generatie die openlijk vertelt dat ze haar man zelf heeft uitgezocht, vervolgens koos voor een traditionele en grootste bruiloft in het mooie Udaipur, maar na zeven jaar toch een scheiding heeft doorgezet. Ze kiest er nu bewust voor om niet terug te gaan naar haar ouders en woont dus alleen. Haar ouders vinden al deze progressieve keuzes niet makkelijk, maar accepteren het. Haar oudere zus daarentegen is ongelukkig in haar gearrangeerde huwelijk. Ze heeft echter een kind dus scheiden is echt geen optie. Zo zie je in het klein de veranderingen, zelfs binnen één gezin en generatie. Een sterke vrouw die het voorbeeld geeft. Ze leidt ook ons team aldaar en vertelt me 1-op-1 dat het best even tijd kostte voordat dit ècht geaccepteerd werd door de mannelijke collega’s. Nu echter duidelijk een goede en sterke band. Haar manager is ook een vrouw. Mooie voorbeelden en ik besef me eens te meer in welke vrijheid ik ben opgegroeid. De andere collega is getrouwd gedurende de lockdown. Een 15 minuten durende ceremonie. Geen feest, geen gasten, geen kosten (!), wel liefde. Ook voor hem was het een traject om zijn ouders te overtuigen. Hij is hindoe, zij christen. De truc om haar eerst voor te stellen als een platonische vriendin werkte goed, ze had het hart van haar toekomstige schoonouders reeds gewonnen als persoon, wat restte was tijd om hen te laten wennen aan het idee. De jongste van het groepje is moslim en nog vrijgezel. Maar het is bekend dat hij op de markt is dus er komen regelmatig voorstellen voorbij. Hij lacht erom, checkt zelf grondig en heeft gelukkig ‘stemrecht’. Allemaal slimme ambitieuze collega’s. Ik geniet echt van de lunch samen en hun verrassende openheid. Zij zijn blij om eindelijk iemand van het management live te zien, ook al is het informeel. Ik maak ze aan het lachen met mijn avonturen van de laatste weken. De verwarring en misverstanden door de verschillende talen en mijn Nederlandse blik op zaken. Vervolgens loodst Neha ons rustig maar vastberaden door het hectische verkeer heen. Mijn respect voor haar wordt enkel maar groter. We gaan ons nieuwste kantoor bezoeken. In ‘cyberabad’, daar waar enorm gebouwd is en wordt. Het is waar wat men zei over Bangalore en Hyderabad. Hyderabad is er klaar voor, laat de grote internationale namen maar arriveren. Denk alleen dat je goed moet nadenken over woon werk verkeer. Net de verkeerde wijk of zijde van de stad kost je zomaar een uur extra.

Zo dachten wij op onze laatste dagen samen nog ‘even’ de Qutb Shalu & Paigah Tombs te bezoeken. Deze blijken gedurende de dag echter een reistijd van minimaal een uur te kennen. Enkele reis welteverstaan en dan ook nog in een riksja, degene die hoog in de pikorde van het verkeer staan. Uber geeft ze steevast aan als de snelste optie. Ja, in zowel Bangalore als Hyderabad kun je via Uber of Ola een riksja oproepen. Natuurlijk staan ze overal, maar middels dit systeem niets geen gedoe over de prijs. Ook weten ze de weg omdat ze de route op hun mobiel zien. Scheelt ook enorm. Uber riksja of gewone riksja, beiden piepen overal tussendoor en maken snelle U-turns waardoor je opeens een bus of vrachtwagen recht op je af ziet komen. Vaak dichterbij dan me lief is. Ze glippen er echter langs met een zelfverzekerdheid die tegelijkertijd bewonderenswaardig en beangstigend is. Het enige wat ze kan tegenhouden is de koning van de weg, de absolute alfa: de heilige koe. En de koeien lijken zich van hun status bewust te zijn. Deze runderen met hun bultige rug stappen juist van de vluchtheuvel als er verkeer aan komt rijden en op de drukste kruispunten lijkt het alsof ze gezellig staan te keuvelen. Maar voor dieren die de macht hebben het verkeer op te houden en heilig genoeg zijn om nooit als biefstuk te eindigen, worden ze toch ook afschuwelijk behandeld. In de steden lijken ze te overleven door het eten van afval dat in plastic tassen wordt gedumpt. Die tassen blijven in de maag zitten en beknellen hun ingewanden, een trage en pijnlijke dood volgt. Je kunt als koe beter in de dorpen leven, of in de buitenwijk in Udupi waar ze hun dagelijkse voedselronde doen.

Enfin, ondanks de wendbare riksja’s en creatieve chauffeurs blijft het bij de Qutub Shahi Tombs en moeten we de Paigah Tombs dus voor een volgende keer bewaren.

Wel bezoeken we hier nog twee art galleries en eindigen we nog precies voor zonsondergang bovenop de Charminar. Meer geluk dan wijsheid trouwens. Ik was sowieso zo moe dat ik in die eerder genoemde riksja in slaap viel terwijl de chauffeur dus van die halsbrekende toeren uithaalde. Joris had echter zijn zinnen gezet op een antiekmarkt en alle markten bleken rondom de Charminar te zijn: de ‘vier minaretten toren’.

De moskee op de 2e verdieping is niet geopend voor publiek maar ook vanaf de eerste verdieping heb je een mooi uitzicht. Beneden op straat krioelt het van de mensen. Het is een labyrint van kraampjes en de ontelbare armbanden van de Laad Bazar schitteren in de laatste zonnestralen. De verkopers verleiden de dames richting hun shop. Ik begrijp nu waarom een meisje vroeg waarom ik slechts één armband droeg. Moet hier vast een teken van armoede of slechte smaak zijn.

Eenmaal weer beneden en dieper in de smalle straatjes komen we bij de Chiddi Bazar – exotische en minder exotische vogels in piepkleine hokjes. Daarnaast kippen, konijntjes en al wat niet meer. Ik wil ze allemaal bevrijden. Het loopt automatisch over in de vleesmarkt, hele hompen vlees hangen aan grote haken en zijn bedolven onder de vliegen. Hier willen we duidelijk niet zijn, zeker niet in het halfdonker.

We waren namelijk op zoek naar de Mehboob Chowk, maar de antiquairs lijken al naar huis te zijn. Wij besluiten eveneens de hectiek van de oude stad te verlaten en toeren weer richting het wat groenere en iets ruimer opgezette Banjara Hills. We volgen Gurpal’s advies en gaan eten aan het meer. Olive’s bar & restaurant schenkt cocktails en wijn, heeft een fijn terras, een creatief fusion menu, verrassend goede live muziek en… accepteert creditcards. De lauwwarme Merlot smaakt nog best ok, zelfs als je weet dat de prijs van twee glazen gelijk is aan wat we betalen voor onze overnachting. We proosten op een wederom mooie reis.

Karnataka. One state. Many worlds.

Naast Karnataka ook een klein stukje van twee aangrenzende staten gezien. Telangana en Goa. Tempels, paleizen, moskeeën, grotten en koffie plantages. Kakofonische steden en serene plekjes. Fantastische homestays, heerlijk eten en natuurlijk de mensen, het strand, de Arabische zee en de yoga.

Ik denk niet dat India ons ooit zal teleurstellen. “Chaotische wanorde in contrast met kosmische harmonie”. Love it!

Namaste.