Heel voorzichtig beginnen we de bovenbenen, knieën en kuiten wel te voelen, alhoewel de lachspieren daar niet voor onder doen. Hetgeen een goed teken is .

De tent uitkruipen gaat dan ook gepaard met steeds meer ongecontroleerde bewegingen, die ingang is ook zo laag..
Hartslag en zuurstofgehalte zijn echter nog steeds op peil en op een pijnlijke likdoorn na geen klachten (mijn last minute en hilarische bezoek aan pedicuresalon ‘voetjes omhoog’ had blijkbaar weinig nut, ze hoefde slechts één ding te doen maar dat was schijnbaar toch ingewikkeld. Echter, op het veldbed van dokter Maartje hebben we de angel eruit gehaald en Maartje kan haar CV desgewenst uitbreiden met een extra skill).

Vandaag bergafwaarts, what goes up must come down! We vertrekken weer naar de bewoonde wereld, Khudi is het eindpunt van vandaag, gelegen op 900m. Daar is het ‘s nachts vast wat warmer.
Volgens Ben is het zo’n 6 uur lopen en we hebben een harde deadline van 2 uur ‘s middags. In Khudi bezoeken we namelijk een van de vele scholen van het VSO Sisters for Sister project, de Shree Amar Higher Secondary School.
Kortom, wederom voor dag en dauw opgestaan, 4.30 uur gingen de eerste tentritsen open. Ellen zorgt weer voor een warming up en we lopen de nabijgelegen heuvel op om de zonsopkomst te bewonderen.

Dat zouden meteen de laatste meters omhoog zijn, de rest van van de dag was het down, down en nog eens down. Maar… wederom waanzinnig mooi zonnig weer en de paden zijn droog, hetgeen ervoor zorgt dat we vlotjes beneden geraken. We lopen voor op schema en dus hebben we ruim de tijd om het haast pre historische proces van dorssen te bekijken, hier geen machines maar mens- en buffel kracht, niets meer en niets minder.

Via de rijstvelden en terrassen dalen we verder af, kindjes volgen ons, rap meelopend op hun slippertjes. Als altijd zijn ze sneller. Ze vragen om niets, lopen gewoon nieuwsgierig mee, all the way down.

Ook vandaag weer adembenemende vergezichten, besneeuwde bergtoppen en de mooiste ontmoetingen, dat is al de hele hike lang onze wereld. “Namasté” klinkt ons inmiddels heel vertrouwd in de oren en de oude vrouwtjes, zwaar bepakt met de geoogste grassen, wachten geduldig en lachend totdat we gepasseerd zijn.

Midden tussen de rijstvelden een lunch met Nepalese patatten, doen niet onder voor Belgische frieten, wat een feest. Ook het laatste stuk naar beneden verloopt voorspoedig en het dorpje is dichterbij dan verwacht.

Na een poging om een verhaal te creëren bij bovenstaand waarschuwingsbord (niet eenvoudig maar Brenda had het echter ’s nachts direct door, wat een heerlijke creativiteit!), na het arriveren van de ezels en na de laatste film instructies van Hans (de stekels uit zijn hand waren inmiddels liefdevol verwijderd) lopen we richting het schoolterrein alwaar een hele happening gaande was.

Kids, heel veel kids, maar ook the chairman, een spreekstalmeester ( met 3 kapotte microfoons), het hoofd van de school, big sisters, little sisters, bloemen kransen.. Wat een ontvangst! Ik voel me er redelijk ongemakkelijk door. Maar binnen mum van tijd kruipt er een meisje op schoot, bijdehandje maar ook lief, ze vindt het wel wat, al die buitenlanders. Woorden van dank door verschillende mensen maar ook een uitvoering van een stukje zelfgeschreven straattheater. Dit wordt in de dorpjes opgevoerd om op een originele wijze te laten zien hoe belangrijk het is dat de meiden naar school gaan. Volgens mij prima manier om de boodschap over te brengen, ook zonder de taal te begrijpen is de boodschap duidelijk.
“to educate a child is to turn walls into doors”

Ik bedenk hoeveel mensen mij geholpen hebben met de funding van dit project, wat zou het toch gaaf zijn als een ieder dit met eigen ogen kon zien. Gelukkig waren Femke, Lizette en Thomas vooruit gereisd en hebben ze veel materiaal geschoten, kortom, dat volgt nog maar hier alvast wat plaatjes, veelal made by Liz.

Een mooie afsluiting van een bijzondere reis. Het heeft ons allen veel gebracht en het is een hechte groep geworden. De plannen voor een reünie worden reeds uitgebreid met een pre-reünie, overnachting, dropping, karaoke, een wandeling en nog veel meer, hoe kan het ook anders..

Maar eerst nog de laatste kampeernacht. Mét bonte avond, de officiële dan… We hebben ons kamp opgeslagen op het terrein bij de school, direct naast het sportveld, of misschien wel erbovenop, eigenlijk geen idee. Iets beneden stroomt de rivier en het daadwerkelijke dorpje is 10 minuutjes lopen. De pre dinner drinks zijn nog uitgebreider dan de andere dagen (ja, dat was blijkbaar nog mogelijk) en er is wederom taart. Aan mij de eer om deze aan te snijden, al zijn de woorden op de taart wat macaber: “your last day”, gelukkig zijn ze goed bedoeld. De taart wordt direct doordrenkt met rum en smaakt prima. En daarna, tja, daarna nog meer drank. En een bonfire, en wensballonnen (die van Ellen en mij belandt natuurlijk in een boom, als enige… dus we kiezen voor meerdere pogingen / wensen, je moet het lot tenslotte een handje helpen daar waar mogelijk) en nog meer drank, schunnige liedjes van Kees en Hendrik, een rituele sokken verbranding met werkelijk een hilarische speech, een nachtelijke (en kansloze) tocht richting het dorp (sommigen waren slimmer en bleven gewoon bij het vuur op ons wachten) voor een nieuwe voorraad drank, diepzinnige kampvuur gesprekken en vooral veel gelach, heel veel gelach. Tot slot, weinig slaapuren, héél weinig. Iedereen rolt zijn of haar tentje in, sommigen moesten nog even geholpen worden om de juiste te vinden maar iedereen vindt z’n eigen buddy en belandt daar waar hij of zij behoort (“Hallo, wie zijn jouw buren, dan kan ik die tent alvast elimineren. Fak, waar is m’n tent nu toch”).
Happy ending van een super trip!

 

En dan die volgende ochtend… paracetamol vergeten en max 2 uur slaap in m’n mik maar.. thee op bed (“black tea anyone?”) en goed gesprek met m’n buddy en dus het leven is goed. We zijn gewoon die-hards (vinden we), al geeft de gemaakte selfie van ons tweetjes in de tent niet helemaal dat beeld weer. En nee, deze plaats ik niet bij dit verhaal, ook niet tegen betaling.

Na een plens water en het vooruitzicht van een douche in de avond zijn we er weer helemaal. We hebben zelfs nog een spuitje rituals dus we komen geciviliseerd weer de bewoonde wereld binnen, ook de body mist van Nadine geurt door het kamp. Tja, prioriteiten zijn duidelijk gesteld bij het pakken. Fijn!

Onze vertrouwde Tata Steel Mountain Giant bus staat al klaar. Maar we vertrekken niet voordat we massaal de crew hebben bedankt, wát een topteam! En wat een lol hebben we gehad. De fooi en het oprechte applaus lijken goed te vallen, achteraf hoor ik dat ze 140% meer fooi dan normaal hebben gekregen, en het is dik verdiend!

 

Voor de terugreis kom ik achterin de bus terecht, niet de meest ideale plek voor een 1.80m persoon met toch wel beetje pijnlijke knie maar de weg is zo slecht dat geen enkele plek riant en/of comfortabel is. Gelukkig is het niet al te ver voordat we een bus switch maken (aangename verrassing) en tussendoor gaan we ook nog voetballen. We zijn namelijk uitgenodigd voor een voetbaltoernooi met little & big-sisters van verschillende scholen van het VSO-Sisters for Sisters project. Het hele veld staat vol. De voeten hebben al het nodige te verduren gehad deze week maar zo’n aanbod slaan we natuurlijk niet af! Althans, sommige van ons… anderen supporten vanaf de zijkant (niet lastig om te raden waar ik sta).
Na dit, laten we zeggen, semi-sportieve intermezzo is het nog een lange tocht naar Kathmandu, enkel wat plasstops (god zij dank) en een snelle thali als late lunch. In het donker komen we aan in het hectische en chaotische Kathmandu. Stof, stof en nog eens stof, wat een contrast met de afgelopen dagen. We gaan meteen door richting Bricks voor een snelle pizza en dan is het slechts nog een klein stukje lopen richting hotel. Wat kan een douche en een schone set kleding heerlijk zijn! En.. geen mummiezak die je de volgende ochtend weer in die te kleine zak moet zien te proppen, past gewoon nooit. Wie daar nog eens iets op vindt..