En dan wordt je opeens weer wakker in een hotelbed. Met daarna een warme douche, gewoon, omdat het kan… heerlijk! Over water gesproken, na ontbijt in t zonnetje de dag gestart met verdere toelichting en demonstratie van waves 4 water, perfect en super slim duurzaam systeem wat we zelf gedurende de trekking ook hebben gebruikt. Zo simpel en daarom zo mooi. Duidelijk missie ook, daar hou ik van: “get clean water to every person who needs it.” Voor slechts 50 USD kan een ieder er jaren plezier van hebben en belangrijker, heeft hij of zij dus toegang tot schoon water. Ik vind het geweldig, wellicht op m’n volgende trip ook wel een CWC (“clean water couriers are everyday people, travellers like you distribution filters to those in need around the globe. The program is based on a Do-It-Yourself humanitarian model”). Slimme surfdude die Jon Rose.

Na deze prima ochtend educatie storten we onszelf, mét gevulde waterfles, in het drukke Kathmandu. Ik schrik best wel wanneer ik na twee jaar weer voet zet op Patan Durbar Square, een van de drie Durbar Squares in the Kathmandu Vallei, allen nog steeds UNESCO World Heritage Sites maar ook allen flink beschadigd door de aardbeving. Naast al het menselijk leed (bijna 9.000 doden en meer dan 20.000 gewonden) is er ook, naar zo lijkt het, onherstelbare schade aan de vele tempels, huizen, standbeelden, binnenplaatsen, het Newari cultuurgoed en wat al niet meer. Heftig om te zien. Men is druk bezig met restauratie werkzaamheden en resultaten zijn ook al zichtbaar, maar dit gaat nog jaren en jaren duren, er moet nog zoveel gebeuren. Ik merk dat ik de herinnering van m’n eerdere bezoek wil koesteren, toen een stuk rustiger, ongeschonden en uren geslenterd en vergaapt aan al dat moois, en ik duik nu dus snel het museum in. Mooi en interessant. Ook de binnentuin met een heerlijke latte bevalt prima. De eerste koffie sinds vertrek uit Nederland, it was about time!

Waar men ook druk bezig is geweest met restauratie is bij de Bodnath Stupa. De grootste stupa in Nepal en, naar zeggen, de heiligste Tibetaanse boeddhistische tempel buiten de Tibetaanse landsgrens. Vandaag is een bijzondere dag want het is de officiële inwijding na de restauratie tgv de aardbeving. Het was dan ook bijzonder druk! Vele Rimpoches/Lamas en andere boeddhisten van Nepal en omgeving waren erbij. Wát een mensen. Normaal al niet de rustigste plek om te zijn, maar nu een gedrang van jewelste, veel ceremonies en overal is wel wat te zien. Zoals ik al zei, een bijzonder moment, maar om dit met een grote groep te doen… waanzin en bovendien niets voor mij. Zonde, want ik vind de plek prachtig.

Om alvast vooruit te gaan in de tijd (dat is het voordeel van achteraf je gedachten opschrijven), ik ga er een week later nogmaals heen, als afsluiter van deze mooie Nepal trip. Die dag vele malen rustiger en serener. Men bid, men offert, men zingt en honderden boterlichtjes staan bij de belangrijke goden. Mooi! We werden notabene zelfs gezegend, ook al was dat niet echt onze bedoeling. Maar men maakt hier geen onderscheid want we krijgen even later zelfs een zak met eten toebedeeld. Chips, koekjes etc. Aangezien ik geen plannen had om, samen met de vele mantra zingende Tibetaanse monniken, tientallen rondjes rond de stupa te lopen, hoe mooi ik het ook vind, geven we de spullen direct weer door aan mensen die het vele malen beter kunnen gebruiken. Wat we wél doen is genieten op het dakterras van la Casita. Genieten van een geweldig uitzicht op de stupa en de mensen, evenals genieten van een heerlijke Crianza met wat tapas. Wat kan wijn toch goed smaken. Het wordt donker en overal gaan er lichtjes aan, echter, de mensen continueren eenvoudigweg hun kora. Wat een bijzondere plek vind ik dit! Blij dat ik terug ben gegaan.

Maar goed, terug naar die zondag. Dat gevoel kwam toen dus niet helemaal door en ik besluit wierook te kopen met Vaishali terwijl we op de rest wachten. Vervolgens na een snelle lunch richting het westen van de stad, naar Swayambhunath, een ander belangrijk heiligdom voor de boeddhisten en een van de oudste religieuze plaatsen in Nepal. Daar waar de Bodnath Stupa als een soort van kolossaal ei midden tussen de huizen ligt, is Swayambhunath gelegen op een heuvel en na – volgens zeggen want niet geteld – 365 traptreden arriveer je direct op het platform bij de grote stupa. Bovenaan zijn op elk van de vier zijden buddha’s ogen geschilderd met daartussen nummer 1 in de vorm van een neus. Wijs en rustig en groots lijken de ogen over de vallei te kijken, iets wat ik ook probeer te doen, vooral omdat de zon net onder gaat.  Echter, heel rustig ben ik niet (wijs en groots al sowieso niet) aangezien er honderden makaken rondlopen die de bijnaam Monkey Temple eer aandoen. Ze mogen dan wel heilig zijn, ik ben niet zo van die apen, héél veel herpes B-virus dragers heb ik ooit gelezen in een artikel, hierin werd deze tempel trouwens specifiek genoemd dus ik kan mezelf niets wijsmaken. Ze zitten, lopen en springen dus echt overal en ik blijf op m’n hoede.

Ter afleiding schiet ik wat foto’s en klets ik met de verkopers van de kraampjes, schaf ook nog maar eens een gebedsmolentje aan, samen met een mani steen met inscriptie ‘Om Mani Padme Hum’, de meest gereciteerde mantra in het Tibetaans boeddhisme. Volgens mij niet in een zin te vertalen maar of je het nu hardop zegt, leest via zo’n mani steen of via gebedsmolens laat ronddraaien, het is volgens mij allemaal goed. Een omschrijving op internet geeft aan:’it invokes the powerful benevolent attention and blessings of Chenrezig, the embodiment of compassion’. Klinkt goed en kan nooit kwaad lijkt me. Ik vind het vooral fijn om naar te luisteren, is vast ook goed.

Het shoppen gaat nog even door ‘s avonds in Thamel. Tweelingbroer van Kao San Road in Bangkok, shop till you drop dus, een wijk vooral gecreëerd voor de toeristen. Oftewel, leuk voor een paar uurtjes maar daarna word je gek van alle herrie, drukte en de verkopers van tijgerbalm, hash, replica mandala’s, sjaals, klankschalen en schaakborden. Gelukkig is een ontspannende massage altijd vlakbij. En ja, ik ga weer voor gaas en heb er weer een klankschaal bij, evenals een mooie dansende Shiva, symbool voor de eeuwige beweging van het universum en de dans van de schepping. Goed dat we moeten gaan eten want de tas zit inmiddels vol. Tijdens het eten ontstaat al enige onrust of we wel genoeg ‘booze’ hebben om de laatste avond met de groep in stijl af te sluiten. Sinds gisteravond weten we namelijk dat de bar in het hotel (te) vroeg sluit. Kortom, snel nog even shoppen in de supermarkt om de hoek. Wel gin, geen tonic, wel cola, geen rum, het valt nog niet mee maar we slagen uiteindelijk  toch.

En de avond duurde nog lang, hoe gezellig kan een lobby van een hotel zijn zou je zeggen. Nou, héél gezellig, mits je maar met de juiste mensen bent. Om drie uur ‘s nachts komt de nacht portier zelfs nog pinda’s brengen. Wanneer ik eindelijk eens naar m’n kamer loop bedenk ik dat ik nog precies twee uurtjes slaap kan pakken voordat ik vertrek voor m’n yoga retreat in het klooster. Over overgang gesproken… Ach, tenslotte ben ik nog een Linda, geen Libelle, aldus het befaamde boekje met de quotes. Dus zou goed moeten komen.