Wakker worden door de oproep voor het gebed. Ik snap niet dat mensen dat als vervelend ervaren. Zelfde als het geluid van kerkklokken, ook zo fijn en vooral aangenaam als je dan nog lekker even kan blijven liggen en langzaam écht wakker kan worden.

Via het dak van de wereld naar het punt waar de continenten samenkomen, van het boeddhisme naar de islam. ‘s Morgens koffie drinkend op dakterras met uitzicht op de Bosporus met een opkomende zon, beneveld door flarden van mist. Hoe bevoorrecht kun je zijn?

Nederland lijkt nog heerlijk ver weg en geen plannen voor het weekend, behalve beetje doelloos slipperen, al vraagt de temperatuur wellicht om iets warmer schoeisel maar die hint negeer ik eigenwijs en ik start vol energie in het historische centrum Sultanahmet, dé plek voor sightseeing en daar waar de Aya Sophia, de Blauwe Moskee, Basilica Cisterne en het Topkapi Paleis zo ongeveer bovenop elkaar staan. Mooi, en bovendien door de politieke situatie niet afgeladen met toeristen.

Maar – als altijd – zijn het de minder toeristische straatjes en de ontmoetingen die me écht weten te raken. Ik ging rechts waar iedereen links ging en slenter door de omhoog en omlaag gaande straatjes. Vervallen en reeds gerestaureerde houten huizen, de licht aangebrande maïskolven en kastanjes voor 1 TL, maar als ik zeg dat ik nog geen kleingeld / Turkse Lires heb krijg ik er spontaan een toebedeeld, en het oude vrouwtje waar ik een kopje thee mee drink. Ook al spreek ze amper Engels dus conversatie loopt wat moeizaam. Ik geef het dan ook al snel op en tevreden zitten we naast elkaar te sippen van ons glaasje alsof er rum in zit.

En ja, natuurlijk word je aangesproken om tapijt winkels te bekijken, vraagt men waarom ik alleen rond slenter (op slippers dus, denk als enige in de stad.. een man wil zelfs sokken voor me kopen) en ook wat ‘directere aanzoeken’ worden reeds na een 2 minuten gesprek geopperd, maar ik ben blijkbaar zo super relaxed dat ik simpelweg glimlach tezamen met een vriendelijk doch resoluut ‘No thank you’ en door slenter. Niemand maakt me wat en kan m’n humeur beïnvloeden, helemaal zen blijkbaar.

Terwijl ik met een koffie op ‘n muurtje de Blauwe Moskee zit te bestuderen valt me op dat de zes minaretten niet identiek zijn. De twee bij de ingang hebben slechts twee balkons en de rest drie. Net wanneer ik denk dat ik dat eens moet googlen wordt er op rechts gevraagd wat ik ervan vind. Goede timing en ik leer dat het bewust is (leek me al sterk dat ze tot twee keer toe een foutje hadden gemaakt) en dat de in totaal 16 balkons symbool zijn voor het feit dat Sultan Ahmet I de 16e sultan was van het Osmaanse Rijk. Daar is duidelijk over nagedacht.
Hij vertelt ook dat de bouw blijkbaar voor opschudding zorgde in Mekka. Moslims vroegen zich, aldus dezelfde man op rechts, af of de Osmanen probeerden om de met zes minaretten omringde moskee in Mekka, te overtreffen. Vervolgens schijnt Sultan Ahmet I te hebben betaald voor de bouw van een zevende en achtste minaret bij de moskee in Mekka. Dat is nog eens koffie met een (17e eeuws) verhaal. Het lijkt er wel op dat hij nu helemaal los wil gaan met de geschiedenisles dus ik maak me rap uit de voeten en daal af richting water en Galatabrug.

Aldaar gezellig druk met vissers en vele lokalen die een balik ekmek (broodje vis) eten of wat uitgebreider lunchen bij de vele visrestaurants onder de brug. Ik slenter verder naar de wijk Karaköy, volgens de mensen van t hotel de hippe en rauwe buurt van Istanbul. Hip herken ik wel, rauw wat minder. In ieder geval leuke café’s, winkeltjes en koffietentjes, met als herkenningspunt de Galatatoren (wat altijd handig is want ik loop rond zonder fatsoenlijke plattegrond). Er staat bij de toren een enorme rij om naar boven te klimmen dus dat sla ik mooi even over, het uitzicht bij de rivier is volgens mij minimaal zo mooi (maak ik mezelf wijs).

Wanneer het donker begint te worden wandel ik terug naar m’n ‘eigen wijk’, terugweg mede mogelijk gemaakt door Google Maps.. Ik passeer en passant de Egyptische Bazaar: kruiden, noten, dadels, thee, turks fruit en wat al niet meer, altijd een feestje van geuren, kleuren en smaken. Al moet ik eerlijk toegeven dat er simpelweg geen bazaar meer indruk maakt dan de bazaar van Aleppo. Hier wat mij betreft veel te veel ‘gehassel’: laat me gewoon simpelweg rondlopen, ik kom wel naar jou toe als ik iets wil kopen en dat ga ik zeker niet doen wanneer je Nederlands of Duits tegen me begint te praten. Integendeel.

Ik had bedacht af te sluiten met een uitgebreid bezoek aan een hamman, maar helaas is bedacht nog niet hetzelfde als geboekt en als ik eindelijk terug ben in t hotel en navraag doe voor iets in de buurt blijkt dit nog niet eenvoudig te zijn. ‘s Avonds namelijk vooral geopend voor de mannen en dat is uiteraard strikt gescheiden van de vrouwen. Om nu weer een taxi te nemen richting andere kant van de stad gaat me wat ver en dus eet ik een visje met een lekker wijntje in een klein nabijgelegen restaurantje. De enige waar ze me niet lastig vielen toen ik passeerde. Zie hier de gelijkenis met de bazaar.
Ik heb geen idee wanneer ik voor het laatst in deze wereldstad was maar moet al snel 20 jaar terug zijn. De trendy clubs rondom de Bosporusbrug (had ik maar een jurkje in m’n rugzak gehad want de cocktails zagen er best aantrekkelijk uit..) kan ik me in ieder geval niet herinneren, wél de stiekeme biertjes daar waar je niet mocht drinken en de rondvliegende schoenenpoets blikjes. Van dat laatste nu geen last gehad en de gedachte dat ik ‘s avonds niet terug de boot op hoefde richting Bulgarije zorgde ook voor een relaxte stemming! Wat was ik zeeziek toen… heb een slecht geheugen maar dat gevoel vergeet ik nooit meer!
Hoe dan ook, ik neem me voor dat het deze keer minder lang duurt voordat ik terugkeer.
Perfect einde van een perfecte reis.