Door een kleine miscommunicatie staan de gecharterde tricycle meneer en ondergetekende zonder gewenst resultaat op elkaar te wachten. Vlakbij, maar wel uit elkaars zichtveld, kortom, enige vertraging bij vertrek richting ferry. Op zich geen probleem maar ik moest wél die ferry hebben want daarna nog een vlucht te halen.

Kortom, om drama te voorkomen start ik direct een goed gesprek met Elphie II (de chauffeur), prijs zijn mooie Honda, tricycle en rijstijl en vertel vervolgens dat we echt met max 40 minuutjes in Tubigon moeten zijn. Hij lacht zijn enige tand bloot, geeft Elphie III (zoontje) de belangrijke taak mijn rugzak tegen afvallen te beschermen, vertelt me goed vast te houden (wees niet bang lieve Elphie) en hoppa, daar gaan we, met vliegende vaart de vele gaten in de weg ontwijkend en ook nog een goed gesprek voerend. “Ma`am… Me, Elphie II, promise you next year better road, no manholes anymore. You promise me to come back? “. “Yes Elphie II, that’s a good idea”.
Elphie II? Yes ma`am? Have you seen that sign? It says accident prone area, check brakes. Yes ma`am, no problem, me best tricycle driver.”Vijf minuten voor vertrek van ferry arriveer ik, de boot toetert al ongeduldig, duidelijk teken van vertrek. Ja ja, ik moet m’n naam nog op een groezelige papieren passagierslijst noteren en bij dat soort zaken heb ik toch altijd de onbedwingbare neiging om dat vooral duidelijk te doen, je weet nooit waar het goed voor is en dit is nu eenmaal niet het soort ‘luxe’ ferry dat van Tagbilaran vertrekt.

Zeiknat van het zweet plof ik even later op de stoel neer. Made it, mede dankzij Elphie II, die me nog keihard nariep: ma`am, see you next year!! Een dame verderop kijkt me lachend aan en geeft heel attent een verfrissend snoepje door.

De rest van de dag verloopt gelukkig iets meer geordend. Zelfs Cebu Airport ziet er aantrekkelijk georganiseerd uit en dat blijkt het even later ook te zijn. Wellicht zelfs een beetje te.. Bij inchecken wordt allereerst m’n rugzak betiteld als overgewicht (13,5 kilo terwijl de limiet voor het propeller vliegtuig 10 kilo is), ik dacht er wel mee weg te komen maar niet dus. En overgewicht is naar verhouding flink dokken, in dit geval bijna 50% van de ticketprijs, al komt dat natuurlijk vooral omdat de ticketprijs zo laag is. Ook moet je zelf even op de weegschaal (wel overgewicht maar ik hoef niet te betalen ;-), vreemd genoeg hoeft de handbagage dan weer niet gewogen te worden, en daar zit ‘m natuurlijk de crux, iedereen heeft z’n handbagage stampvol gepropt. Behalve ik. Vervolgens een airport tax en dan de scan voor de handbagage. Ik mag onder geen beding op m’n slippers door het poortje maar naar laptop, telefoon, flesje water etc. wordt niet omgekeken. Wel naar het opvouwbare parapluutje (naar gebleken een belangrijk reisattribuut) en die moet dus apart ingecheckt worden. Weer terug naar incheck balie want achterlaten/ daar weggooien was vreemd genoeg ook geen optie voor de heren controleurs. Rugzak natuurlijk al weg en de meisjes achter de balie liggen in een deuk. Pluutje mag uiteindelijk ook mee, zonder extra overgewicht en met een label groter dan de hele plu zie ik ‘m over de bagageband gaan. Op naar Boracay…

Lang leve de geneugten van het reizen.