M’n laatste blog eindigde met de verwarmde toiletbrillen. En ookal vind ik het overbodig en vooral nutteloos energieverbruik, na een dag door de sneeuw en regen te hebben gelopen waarbij de temperatuur rondom het vriespunt lag moet ik toegeven dat het eigenlijk best comfortabel kan zijn. Wel knus ook zo met de speciale bad- / toiletslippers aan, zo zie je maar, alles went ;-).

Mijn guesthouse in Takayama was dan ook impeccable clean, zoals een Engelsman dit zo mooi verwoordde. Pas open sinds april dit jaar en gerund door een jong en super enthousiast stel. Hij is 10 maanden aan het opknappen geweest, zelfs ik kan zien dat het vakwerk is, overal gebruik van verschillende houtsoorten en perfect afgewerkt. Er zitten beneden nog van die mooie schuifdeuren in, opgeknapt maar je ziet de historie nog. Overigens daardoor wel net zo laag als de oorspronkelijke deuren. Hij leert me dat de hoogte bewust is, hierdoor konden de mensen niet zo eenvoudig een zwaardgevecht binnenshuis beginnen. Op zich handig bedacht, al betekent het in deze tijd vooral uitkijken en veel bukken. Ook de slaapkamer (4 persoons ‘slaapzaal’) is slim ingericht, je hebt een soort prive hokje met gordijnen, een plankje voor wat spullen en elektriciteit om je telefoon op te laden, wat wil je nog meer? Eigenlijk niets, behalve wellicht een iets dikker matras maar ja, in Japan is dit wellicht reeds dik te noemen. Kwestie van wennen.

Hida Takayama ligt dus hoger in de bergen en de eerste sneeuw was reeds twee weken terug gevallen. De tweede lading arriveerde toen ik er was. Zó blij dat ik thuis in de kelderkast nog een oude jas tegen kwam waarvan ik dacht dat ik deze allang weggegeven had. Komt nu perfect van pas en kan worden weggegeven zodra ik richting Bangkok vertrek. Eigenlijk maakt de sneeuw het wel heel bijzonder. Blijft nog niet echt liggen maar grote vlokken en dat in combinatie met de historische houten huizen zorgt voor een mooie sfeer. Weinig mensen op straat, ook de ochtend markt langs het water is rustig. Ik heb geen plan en vanuit het kleine centrum besluit ik de Higashiyama walking course te volgen, vreemd genoeg kom ik ook hier weinig mensen tegen, zal toch met het weer te maken hebben want inmiddels heeft de sneeuw plaatsgemaakt voor regen. De route houdt me zeker drie uur zoet, al kun je ‘m vast en zeker ook veel sneller doen. Het geheel is denk ik nog geen 5 km maar veel mogelijkheden tot zijwegen die bijna allemaal leiden die tot tempels en/of begraafplaatsen en/of ander moois. Ik dwaal erdoorheen en klim trappen op die op hun beurt dan weer leiden tot weer een ander historisch monument. Het feit dat het tegen de bergen aanligt maakt het enkel maar mooier, herfstkleuren met daarboven de sneeuw. Fijn gevoel om simpelweg de tijd te hebben. Alles lijkt vreemd verlaten, alsof iedereen een afspraak heeft waar ik niets van af weet. Echter, de routeaanwijzing is duidelijk en wanneer ik via een stukje bos weer terugkeer in het oude centrum blijken de bussen met toeristen te zijn gearriveerd. De eerst zo lege straatjes zijn als bij toverslag veranderd in souveniershops met enthousiast kopende Japanners. Door de publieke feestdag op donderdag lijken velen een lang weekend te hebben met daarin een bezoek aan Takayama gepland.

Ik besluit dat een bezoek aan een onsen het enige juiste is om te doen. Weer warm worden in een thermisch bad is precies wat je nodig hebt na zo’n dag buiten en ik zag al zo’n idyllisch plaatje voor me, een stoombad in een mooie Japanese tuin met wat beelden en herfstkleuren. En zo was het…

Ook hier was het wel even goed opletten hoe het allemaal werkt. Licht onzeker stap ik naar binnen want het handdoekje wat ik meekrijg is slecht een flinterdun langwerpig lapje, met afmetingen kleiner dan een theedoek. Kimono of badjas lijkt er niet bij te horen. Maar goed, ik zag een douche op rechts dus dacht, dat is een goede start, je moet tenslotte schoon zijn voordat je de gezamenlijke baden instapt. Echter, toen ik daarna het binnenbad instapte, leek de kortste route, werd er toch wat vreemd naar me gekeken. Wat doe ik fout? Een blik naar links zorgde voor toelichting. Aldaar een enorme lading houten krukjes met shampoo, bakjes en zelfs spiegels. Soort van kaptafels maar dan met veel water. Hier begint dus het reinigen en ze deden daar best lang over. En dus ik ook. Zittend tussen een stokoud omaatje en wat spelende kinderen met hun moeder. Het is hier echt onderdeel van de cultuur, meer badhuis dan wellness, al leek dit duidelijk een luxe versie. Dus.. nadat ik ingezeept en weer afgespoeld was ‘mocht’ ik naar buiten toe zonder de veelzeggende blikken toegeworpen te krijgen. En ja.. prachtig bad, gebouwd in de rotsen en gelegen in een mooie tuin. Oja, het lullige witte lapje moest je schijnbaar op je hoofd leggen, misschien om je haren bijeen te houden maar dat kreeg ik echt niet voor elkaar, leek een vouwtechniek voor gevorderden. Anderzijds, in het water houden en met name uitwringen is ook weer uit den boze, leerde ik ’s avonds. De volgende keer zal het vast helemaal goed gaan, voor alles is een eerste keer zullen we maar zeggen.

Naast dat het sowieso weer een leuke ervaring was, ontspannend bovendien, was het denk ik ook goed. Ik merk dat m’n keel nog steeds niet optimaal is, de eigenlijke verkoudheid lijkt weg te blijven maar helemaal goed is het niet. Ik blijf dan ook ‘s avonds in het guesthouse. Door de regen hebben überhaupt weinig mensen zin om weg te gaan en dus besluiten de eigenaren tot een dumpling party. Hetgeen inhield dat we met een man of 10 gezamenlijk dumplings gingen fabriceren en opeten. Sake, pruimenwijn en bier volgden, behalve voor mij, ik hield het bij de thee met honing. Hoe gezond en ook nog voor 12 uur in bed.

PS helaas krijg ik via m’n tablet de foto’s maar niet tot een logisch geheel geplaatst, dit zal dus moeten wachten totdat ik weer de beschikking heb over een desktop, het is niet anders. Wordt pas februari volgend jaar.