Ik had het al even vermeld in de vorige blog, maar google eens ‘Sorya transport van PP naar Laos’ en de meest vreselijke horror verhalen komen je tegemoet: Uren vertraging, er wordt gejat, enorme corruptie bij de grens en gedropt worden ergens langs de weg in het donker waarna vervolgens de bootjes naar de eilanden niet meer varen. Informatie opvragen via email of website werkt niet, maar een andere maatschappij lijkt er niet te zijn (althans, niet met een rechtstreekse verbinding) en dus hadden we voor vertrek naar Kampot reeds tickets voor stoel 19 en 20 aangeschaft. Hotel Panda – ja, gekozen om de naam (en dat was ook meteen het enige leuke aan het hotel) – ligt om de hoek en om 6.15 uur in de ochtend staan we klaar bij de bus. Dit keer op tijd, zelfs tijd voor een koffie bij het busstation, tenslotte altijd een gezellige plek, zeker voor dag en dauw…

Die bus valt eigenlijk 100% mee, het scheelt wanneer je op het ergste bent voorbereid. Redelijke stoelen, redelijke beenruimte en de aankleding doet denken aan de stoffering van de oude Oriënt Express. Geelgouden gordijntjes en gouden franjes rondom alle ramen. Roodgouden hoesjes over de stoelen en verstelbare rugleuningen. Nou ja, dat laatste werkte niet helemaal, maar het idee is leuk. Het is haast reizen in stijl, maar dan met de lokale touch. Dus met de nodige stops.

De grote vraag is wat de dag zal brengen, laat staan de grensovergang. En.. heeft de meneer van ons Laotiaanse guesthouse begrepen dat we zeer waarschijnlijk laat arriveren en dat we graag zouden willen dat hij ons ophaalt met z’n boot, daar ergens langs die kant van de rivier?

Voorbereid op alles en met tas op schoot vertrekken we, om vervolgens eigenlijk al snel wat te soezen en tussendoor een Harry Mulisch weg te lezen. Zelfs de airco werkt, het is ongelofelijk. Oké, het eten bij de stop is niet Michelin ster waardig. Ook de keuken komt waarschijnlijk niet door de keuringsdienst van waren. De gebakken insecten, o.a. mega torren en de inmiddels bekende vogelspinnen slaan we over, maar ook de andere gerechten waren wat vaag. Veel botjes en ondefinieerbare smaken. Echter, de maag is gevuld en we slaan wat chips in als back up voor de rest van de reis. Al met al verloopt het verrassend voorspoedig en keurig op tijd arriveren we bij de grens. Aldaar geven we ons over aan de ‘service van de bus’, voor 2 USD regelen ze alles en worden we, 7 toeristen, bij een restaurantje aan Cambodjaanse zijde gedropt om een half uurtje later soepel de grenste passeren. Weer een half uurtje later komen de paspoorten terug bij de rechtmatige eigenaar, compleet met visum. De healthcheck, een van de vele klachten passend bij deze grensovergang, namelijk zogenaamd verplicht en tegen betaling, zien we nergens terug. We zullen wel blakend en gezond eruitzien? Haast te mooi om waar te zijn en we besluiten om de busmaatschappij een goede review te geven.

Een overstap naar een songthaew (letterlijk ‘twee rijen’ pick up truck) voor het laatste stukje en dan zijn we in Nakasang. Inmiddels is het donker, maar toch nog vroeger dan verwacht. Aldaar bleek het inderdaad iets te mooi om waar te zijn want we missen de camera. De grote vraag is; wie heeft ‘m gejat? De camera is vervangbaar, ook al hadden we dat net gedaan, de vele foto’s zijn dat natuurlijk niet. Enorm balen maar er is niets wat we op dat moment kunnen doen. Behalve dan in het bootje stappen richting Don Khone, richting ons guesthouse. Het goede nieuws is namelijk dat mijn verzoek voor pick up goed was doorgekomen, de meneer van het guesthouse zat keurig op ons te wachten.

The morning after..

Ik geef de moed op het terugkrijgen al direct op, maar deze mening wordt duidelijk niet gedeeld. Helaas blijkt de extra trip terug richting grens, alsmede de belletjes naar Sorya niets op te leveren, ondanks dat iedereen z’n best lijkt te doen. Lastig in te schatten, doen ze echt hun best? Spannen ze samen? Moet je geld op tafel leggen en aangeven dat je niemand zal beschuldigen mits de camera op miraculeuze wijze terugkomt? Welke strategie ook, de camera is en blijft verdwenen. Wie weet zien we ‘m nog terug tijdens de te starten zoektocht naar een nieuwe tweedehands. Zeker is in ieder geval dat we op Don Khone, een van de 4000 eilanden – beter bekend als Si Phan Don -, geen camera shop gaan tegenkomen. Daar ‘enkel’ de Mighty Mekong. Eigenlijk is de Mekong momenteel niet zo ‘mighty’ aangezien we in het droge seizoen zitten. In het regenseizoen kan hij hier kilometers breed worden! Dit jojo effect zorgt voor vele zandbanken en een aantal bewoonde eilanden die samen de “Vierduizend eilanden” vormen.

Onze kamer heeft een balkonnetje recht boven die – al dan niet mighty – Mekong en wederom worden we getrakteerd op een prachtige zonsondergang, onderwijl genietend van de lokale whisky, gecompleteerd met wat bananenchips. Je zou er zomaar aan kunnen wennen: Het ritme van de rivier en de dorpen.

Een Laotiaanse dame vertelt ons dat zwemmen hier niet verstandig is i.v.m. een of andere bacterie, echter de lokalen gebruiken het water continue. De tanks voor de douches van ons guesthouse worden ook gewoon gevuld met hetzelfde water dus een douche is in principe hetzelfde als in de rivier springen. Het water is echter zo bruin dat het niet echt aantrekkelijk is om een duik te nemen, zelfs niet voor ons. Grappig wat kleur doet. De waterbuffels hebben er gelukkig geen last van, de vele vissers evenmin. Zal een westers iets zijn dat water bij voorkeur helder moet zijn.

We huren fietsen, doet iedereen hier dus we volgen. Hier geen mountainbikes te krijgen terwijl nu juist de roodbruine zandweggetjes vol kuilen en stenen daar zeer geschikt voor zouden zijn. Nee, hier degelijke, (te) kleine damesfietsen met een mandje voorop. Doet me onmiddellijk aan E.T. denken. Wanneer we ongeveer halverwege het eiland zijn, dat wil zeggen; waterval gehad en onderweg richting dolfijnen, komt er een klein dilemma om de hoek kijken. Een ingestorte brug. Wel of niet eroverheen? Zonder fiets was het misschien nog wel een optie geweest, maar inclusief fietsen toch wel een uitdaging van formaat. Rechtsomkeert dus. Beetje jammer. Maar.. via de andere kant komen we uiteindelijk langs een leuk strandje vol vissers, wat we anders waarschijnlijk gemist zouden hebben. Het was dus ergens goed voor, zei ze op zen achtige wijze.

Si Phan Don heeft verder nog wat oude verroeste locomotieven, daterend uit de Franse tijd, de met uitsterving bedreigde, roze Irrawaddy dolfijnen en een paar mini watervallen. Het lijkt vooral de plek om te luieren in je hangmat en dus een beetje rond te fietsen. De bevolking leeft tegenwoordig van de inkomsten uit de toeristenindustrie en verder wordt er gegeten, gedronken, gewassen, gevist en worden de loslopende koeien gevoerd. Er is geen asfalt, laat staan auto’s. Onthaasten is het toverwoord, ‘s avonds eten bij Fred uit de Bordeaux, ‘s nachts dicht tegen elkaar aan liggen want het koelt verrassend snel af. Het merino wollen shirt komt goed van pas, we zijn bijna geneigd een deken te vragen maar dat gaat ons toch wat te ver. ‘s Morgens in de zon gewoon weer opwarmen!

Kortom, prima plek om te vertoeven al willen we na een paar dagen wel weer verder. Champassak staat op het programma, voor zover we van een programma kunnen spreken want ‘live by the day’ is toch echt wel het motto wat we proberen vast te houden. Champassak is hemelsbreed vlakbij maar het is toch een interessante combi van boot, minibus, songthaew, boot en nog een songthaew voordat we op de plaats van bestemming arriveren. Hier beetje onderhandelen over de prijs maar dan hebben we ook wel weer de mooiste kamer van het mini guesthouse. En ja, wederom direct aan de rivier en met een meer dan prima restaurant. Ik besef, het wordt saai om te lezen maar geloof me, de locaties zijn echt top dus in het echt is het verre van saai!