Vadodara: Vad in Gujarati betekent Banyan boom en deze waren blijkbaar ruim bezaaid in Vadodara. Vandaar de naam. De Britten vonden het echter lastig uitspreken en maakten er Baroda van. In 1974 is het weer terug gebracht naar Vadodara. Vandaag de dag worden de namen gewoon door elkaar heen gebruikt. De banyan bomen zullen er vast nog zijn, al zien we ze weinig. Nu zitten we hier in een hotel langs een drukke weg met naast ons de altijd volle D-Mart. Op zondagavond kun je daar sowieso beter wegblijven. Zeker na een enerverend zondagsbezoek aan Pavagadh.

Op zondagavond is de gehele D-Mart namelijk een wirwar en file van winkelwagentjes, het lijkt wel de driedubbele kerst piek bij de AH in Nederland. De gewenste yoghurt is de chaos duidelijk niet waard en we vertrekken snel naar het ernaast gelegen restaurant. Appetite. Prima naam en goede keus, de yoghurt maakt direct plaats voor vanille ijs met een sizzling brownie.

Overdag dus naar Champaner en de heilige berg Pavagadh. In dit gebied meer dan 100 monumenten, dus we vertrouwen op de ervaring en logica van de taxi chauffeur. Een rustige, magere, uitsluitend Hindi sprekende man met een enorm ingevallen kaak. We weten niet of het nu is omdat hij weinig tot geen tanden meer bezit, of dat er iets ernstigers aan de hand is. Hij drinkt z’n chai vanaf het schoteltje, maar dat doen er velen. Misschien omdat het dan sneller afkoelt?

Ook zonder conversatie komen we er. De rit verloopt voorspoedig en 50 km verderop worden we gedropt bij het eerste monument, de royal private mosque. Buiten worden de voorbereidingen getroffen voor een bruiloft, minimaal zo interessant. De bruidegom wordt geholpen met zijn kleding en onderwijl vertellen de trotse Brahmaanse zwagers trots over hun overheidsbanen en posities. De bruid moet nog arriveren en, alhoewel aanlokkelijk, besluiten we er niet op te wachten. Wie weet hoelang het nog duurt.

Achteraf gezien een verstandig besluit, we hebben de tijd namelijk hard nodig.

De volgende stop is de heilige berg Pavagadh. We proberen halverwege te komen met de auto, maar het feit dat het zondag is helpt niet bepaald. Pelgrims overal! Iedereen wil de godin Kali in haar Kalikamata Tempel bezoeken. De godin die het kwaad vernietigt. Het is een van de belangrijkste tempels voor shakti (vrouwelijke energie) en daarmee één van de populairste Hindi pelgrims bestemmingen in Gujarat. Zondag is dan vervolgens een populaire dag, zoveel is ons inmiddels duidelijk. Wanneer je tijdens je vakantie zonder kalender leeft dan hou je ook de dagen niet meer precies bij. Anders hadden we dit natuurlijk wel anders gepland. Maar het is nu eenmaal zondag en het heeft ook wel z’n charme. Mensen, auto’s, geiten, koeien, offers, kraampjes en gezelligheid. Iedereen is goed gehumeurd en ze zorgen goed voor de enige buitenlanders. We zijn schaars goed.

We besluiten de file te laten voor wat het is en verder te gaan lopen, ondanks het feit dat we geen idee hebben hoe we straks weer de chauffeur en auto terug gaan vinden. Hij heeft het over een parkeerplaats en we noteren het kenteken. We’ll see.

De menigte volgen is wat we doen. Het is tevens het enige wat we kunnen doen. Tegen de menigte in lijkt niet handig. We raken in gesprek met een vrouw uit New York. Ze is hier nu met haar moeder en een tante en alle drie de dames ontfermen zich over ons met volle overgave.

Er blijkt een kabelbaan te zijn en de rij is aanzienlijk. Iedereen eet popcorn en maakt selfies met die twee vreemdelingen. Die inderdaad een beetje verdwaald lijken te zijn..

We kunnen ook niet meer echt terug en maken er dus het beste van. En eigenlijk is het super gezellig. De dames zorgen ervoor dat we samen in een cabine omhoog gaan. Voor iemand met lichte hoogtevrees altijd een uitdaging, maar we arriveren zonder technische storingen bovenop de berg. Daar nog wat trappen, heel veel shopjes en dan de volgende verrassing. Weer een enorme rij, nu voor de tempel. Voor ons geldt de ervaring in plaats van de tempel zelf en we zorgen voor grote vraagtekens boven de hoofden van onze drie gepassioneerde begeleiders wanneer we aangeven niet perse de tempel zelf hoeven te zien.

Al die moeite voor niets? Zo zien wij het niet, het was super leuk en interessant, maar genoeg is genoeg. We hebben echter ergens beneden nog een taxi chauffeur die op ons wacht. We nemen dus afscheid en lopen terug richting kabelbaan.

Die blijkt inmiddels defect te zijn. Dacht ik het niet… De rij is belachelijk lang en dus besluiten we eerst wat te gaan eten.

Daarna is de rij niet korter geworden, integendeel. Eigenlijk ook niet verrassend. Lopen is het alternatief. Het lijkt ver, hopelijk valt het mee.

Net als in de Himalaya huppelt Joris blijmoedig (en snel!) de trappen af, onderwijl ook nog foto’s nemend. Binnen de kortste keren is hij uit het zicht verdwenen. Mijn knie begint halverwege tegen te stribbelen, wie is hier nu ook alweer ouder? En waar is hij eigenlijk?

Wanneer ook ik eindelijk beneden ben zie ik hem op het plein doodgemoedereerd discussiëren over de versieringen op de cricket bats. Volgende keer iets duidelijker afspraken maken. Hij had namelijk èn het water èn het geld bij zich.

Gelukkig vinden we de taxi chauffeur vlotjes in de mensenmassa en we gaan op weg naar de grote moskee van Champaner. Later dan gepland, maar toch ook eerder dan gedacht. Ook al hadden we geen planning en weten we eigenlijk ook helemaal niet hoe ver het is. De taxi chauffeur weet het wel en loodst ons uit de drukte, terug de historie in.

Champaner en de berg Pavagad, duidelijk twee totaal verschillende ervaringen, weten we nu.

Champaner

Ooit was dit gebied de hoofdstad van de Chauhan Rajputs. Nadat de Gujarat Sultan Mahmud Begada de stad veroverd had pleegden de trotse Rajputs massaal zelfmoord. Zo ging dat blijkbaar in die tijd. Verliezen was geen optie.

Champaner werd dus vervolgens de hoofdstad al was dat slechts van korte duur. Nog geen 50 jaar later veroverde de Mughal heerser Humayun namelijk op zijn beurt de stad en hij bepaalde dat Ahmedabad de hoofdstad van Gujarat werd. Korte roem, maar veel moois gebouwd. Ik las ergens dat de stad het onbekende zusje is van de verlaten Mughal hoofdstad Fatehpur Sikri, nabij Agra. “Today annoyingly overrun by touts and beggars”, aldus de schrijver. Daar hebben we hier inderdaad geen enkele last van.

Het is een historische plek met prachtige 16e eeuwse moskeeën, zonder hassle, hooguit wat selfie verzoeken.

Ook hier weer een combinatie van Islam en Hindu architectuur. Je zou zeggen dat er bij ons inmiddels een vorm van verzadiging zou kunnen ontstaan, echter, dat is zeker niet het geval.

We bekijken de grote Jami Masjid aan het einde van de dag, het licht is dan echt zó mooi. De bewerkte ramen zorgen ervoor dat de patronen terugkomen in het zonlicht. De koepel is zo mooi dat we languit op de vloer gaan liggen om het echt goed in ons op te nemen. Lekker koel ook, zo’n stenen vloer, al ziet het er mogelijk wat vreemd uit voor andere bezoekers. Ook is er een koepel met open gewelf, a la Pantheon maar dan toch ook weer anders.

Ik ben er elke keer weer stil van. Wat heeft dit land veel moois.

Buiten, in de ‘voortuin’ van de moskee, worden er druk foto’s gemaakt. Sierlijke kleurige sari’s tussen de zon gekleurde zandstenen zuilen en galerijen. De twee minaretten steken er hoog bovenuit terwijl de zon langzaam onder gaat. Mooie beelden. Ook worden er video’s gemaakt, met hippe dansjes en stoere heren met spiegelende zonnebrillen. Joris wordt natuurlijk gevraagd mee te doen. Ik zit iets verderop echt te janken van het lachen. En erger, elke keer wanneer ik het filmpje zie gebeurt dat weer. Blijft in mijn privé collectie. Hilarisch! Aangezien de heren uiteraard gefilmd hebben zal het ook zeker ergens online staan. Wie weet wordt het nog een enorme You Tube hit.

Kortom, historie, religie en toekomst in één dag. Tevreden drinken we nog een chai-tje langs de weg voordat we de terugweg aanvaarden. De geduldige chauffeur van z’n schoteltje, wij vanuit de bekende mini glaasjes. Afgespoeld in een teil met zeer discutabel water. Sommige dingen kun je misschien maar beter niet zien. De thee smaakt er niet minder om. Mochten de darmen toch gaan protesteren, dan krijgt gewoon het ijs met de sizzling brownie de schuld.