December 2020 – anders dan anders.

Geen KL123 vlucht richting onbekende bestemming in de agenda. Covid rules the world. Wel staat er een reis in de tijd gepland. En tijd is een rekbaar gebrek. Een natuurkundige grootheid. In klassieke zin is tijd het verschijnsel dat gebeurtenissen geordend kunnen worden; dat van een gebeurtenis gezegd kan worden dat deze na of voor een andere gebeurtenis plaatsvindt. Tijd kan een bepaald moment of tijdstip aanduiden, maar ook een tijdsduur.

Mijn moeder.

20 jaar geleden reed ze 3 weken met ons mee. 6600 kilometer dwars door Australië. Van Alice Springs naar Sydney. Onlangs las ik wat stukken terug uit mijn dagboek, opgesnord wegens een dringende vraag van mijn ex. Wat waren de ingrediënten van de orgasme oesters? Ons app contact heeft vaak verdacht veel weg van de geheugentesten die ik mijn moeder voorleg. In ranking is Michel de duidelijke winnaar, hij staat hierin op eenzame hoogte. Weet vrijwel elk detail te herinneren, en dat terwijl ik de reisdagboeken als naslagwerk heb, voor hem zit valsspelen er dus niet in.

Helaas staat mijn moeder laatste in deze ranking. Al moet ik daarbij wel opmerken dat het geen eerlijke vergelijking is. Er is namelijk een groot verschil tussen haar korte en lange termijn. Hoe recenter, hoe lastiger. Gezien haar leeftijd niets vreemds aan, wel brengt het mij vaak in opperste verwarring, iets wat ik dan vervolgens weer bij haar veroorzaak. Verwarring… ik zie het in haar ogen. Bij moeilijke gesprekken kijk ze triest vooruit en wil ze zo snel mogelijk van onderwerp veranderen.

Een van die moeilijke onderwerpen is de nieuwe huurwoning. Weg uit haar eigen huis, daar waar ze nu 50 jaar woont. Dat is een heel proces. De deelprocessen zijn minimaal zo ingewikkeld. Nieuwe meubels, keuzes maken. Nit alleen haar geest moet hard werken, voor haar lichaam geldt hetzelfde. In en uit mijn, voor haar belachelijk lage, auto stappen is een hele onderneming. En dan zijn we nog maar net uit de voordeur gestapt, het ‘winkelfeest’ moet nog beginnen. We kiezen met zorg tijdstip en winkels uit, auto wordt pal vd deur geparkeerd en voorselectie is reeds gebeurd. Dit laatste om ook haar geest met zo min mogelijk ogenschijnlijke ingewikkelde, zo niet onoplosbare, vraagstukken te belasten.

Taak of zorg. Beiden.

Broer en zus verdelen de taken, bedenken de beste strategie en voeren deze uit. Teamwork ten top, zonder hem ben ik nergens, al explodeert de WhatsApp af en toe. Gelukkig gaat dit voor haar grotendeels onopvallend. Dat we op een zaterdagmiddag opeens naar een industriegebied in Hoevelaken rijden is voor haar een hele normale zaak. Dat daar iemand klaar staat om ons te ontvangen ook. Mondkapje op. Stok mee, brood en banaan mee want ondanks twee keer vooraf bellen om aan te geven dat ze echt moet hebben geluncht voor vertrek is dit er toch bij ingeschoten. Als ik mijn ouderlijk huis binnenloop ligt er een wit puntje zonder beleg op haar handtas. Er is 1 hap uit maar het valt niet goed, ze geeft aan dat ze moest kokhalzen. Geen bord, geen glas water of melk, geen boter, geen beleg. De extra WMO hulp voor maaltijdverzorging is duidelijk geen overbodige luxe, al denkt ze daar zelf anders over. Ze is er zelfs nijdig over. Geen goede start want ik heb nog steeds haar handtekening nodig om dit in gang te zetten. 210 minuten per week extra zorg. Broodnodig, in dit geval letterlijk en figuurlijk.

Enfin, vakantie in eigen land is voor vandaag dus Hoevelaken. Een mooi ‘omhoog omlaag bed’ is het doel van vandaag, liefst 120 breed. En dan niet zo’n ziekenhuisbed, het moet er mooi uitzien. Maatwerk dus. Verhuizing zal pas in het nieuwe jaar zijn, want kerst wil ze graag nog 1 keer ‘thuis’ vieren, met de open haard aan. En een diner. Ik begrijp het wel. Geluk bij een ongeluk dat wij Nederland nu niet uit kunnen. Ze zegt dat ze een diner wil verzorgen. Ik vind het moeilijk. Dat ingewikkelde schemergebied van willen maar niet meer kunnen, de vergeetachtigheid, de leugentjes om bestwil, de koppigheid, en al dat in het Corona tijdperk. Na wekenlang de boodschappen buiten bij de voordeur te hebben afgegeven lopen we nu toch maar ‘gewoon’ naar binnen. het is te koud om nog in de tuin te zitten en er moet ook het nodige geregeld worden.

Tijd.

Elke zaterdagmiddag pakken we samen in. Het feit dat ze in haar nieuwe woning geen 20 wijnglazen meer nodig heeft gaat er maar lastig in. Ook geen 100 delig bestekset, en nee, ook niet alle kookboeken kunnen mee. Tenslotte heeft ze daar een 2 pits elektrische kookplaat en regelt Olaf trouw elke week verse maaltijden. Ik zeg zo vaak nee dat ik me slecht voel. Ze zit dan zo moedeloos naar me te kijken. Zegt ja en vraagt 5 minuten later of we de wijnglazen al hebben ingepakt. Mijn ‘we komen er wel, stap voor stap’ aanpak gaat voor haar nog steeds te snel, voor mij te langzaam. “Nee, oud worden is niet leuk. Helemaal niet leuk”. Wijze woorden van een 80 jarige vrouw, wiens dochter haar best doet, maar nog niet geslaagd is voor het examen. Wellicht wel voor de geheugentest, niet voor het aanpassen van het ritme. Het meegaan in haar wereld. Hopelijk lukt me dit nog eens, zou zo fijn zijn voor ons allebei. Misschien moet ik nog een beetje ouder worden.